Een paar weken geleden heb ik een workshop 'Handlettering' gevolgd. Samen met een vriendin heb ik leuke handschriften voor een krijtbord geleerd. Dit wilde ik ook wel in de praktijk brengen. Ik vind het leuk om met dit soort dingen bezig te zijn.
Nu heb ik een paar dagen geleden de stoute schoenen aan getrokken en ben naar een restaurant in de buurt gegaan. Ik heb verteld dat ik die workshop heb gedaan en of ze het leuk vinden als ik eens iets op hun bord zou schrijven. De eigenaresse van het restaurant reageerde heel enthousiast en de volgende dag ben ik er meteen mee aan de slag gegaan.
Over het resultaat ben ik niet helemaal tevreden, maar ik ben er wel heel trots op dat ik het gedaan heb! Dat ik gewoon dat restaurant binnen ben gelopen en mijn vraag gesteld heb. Dat had ik nooit van mezelf gedacht.
En dat ik er nu ook nog trots op kan zijn valt me al helemaal mee! Ik heb niet gehakkeld, ik heb niet gestotterd, ik was gewoon een leuke spontane vrouw die haar hulp aan bood. Jeej!
Deze afgelopen week zijn er meer dingen geweest waar ik trots op ben. Ik heb nieuwe medicatie waar ik opnieuw erg moe van word. Ik heb dus weer veel geslapen overdag (wel vijf uur extra!), maar ik heb ook uit mezelf, zonder 'moet-gevoel' met de hond gewandeld.
Het was een erg drukke week op het werk van mijn man. Ik heb daarom zelf de weekboodschappen gedaan. Hoe mijn lichaam reageert is nog wel eens verrassend, dus het had zomaar kunnen zijn dat ik onverrichter zake weer terug naar huis moest omdat ik een paniekaanval zou krijgen. Gelukkig ging het allemaal heel goed. Ik bewaarde de rust en nam de tijd om alles te vinden. Ik had vooraf een boodschappenlijstje gemaakt dus ik hoefde niet echt na te denken wat ik moest pakken. Ik had me ook voorgenomen om niet te gaan twijfelen. Niet op het briefje was niet kopen. Als ik het dan thuis toch zou missen zou ik een andere keer wel terug gaan.
Halverwege bleek dat mijn telefoon niet in mijn jaszak zat. Gelukkig kon ik ook daar rustig bij blijven. Ik vroeg of ik mijn karretje even mocht laten staan om naar mijn auto te lopen voor mijn telefoon. Dat was geen probleem. Ondertussen dacht ik wel verwoed na of ik hem misschien bij het fruit afwegen had neergelegd of iets dergelijks, maar ik kon (in ieder geval uiterlijk) kalm de winkel uit lopen.
Eenmaal bij mijn auto bleek hij er inderdaad in te liggen. Sterker nog, mijn dochter was mij juist aan het bellen. Telepathie?!
Afgelopen week heb ik ook vrij netjes gekookt. We hebben één keer friet gehaald, maar dat was gewoon echt makkelijker op dat moment. Verder bijna elke dag aardappels, groenten en vlees.
Vaak schrijf ik over wat me dwars zit en wat níet goed gaat, deze keer niet. Ik ben trots op wat ik heb gedaan afgelopen week. Ook al heb ik van de zeven dagen er zéker vier overdag in bed gelegen, toch heb ik stappen gezet.
Deze Kerstavond zet ik dat stappen zetten nog even door, omdat ik dan het Kerstverhaal ga voorlezen, bij het Kerstspel. Voor een volle kerk... best spannend. Maar goed, als je nooit stappen zet, kom je ook nooit verder,
maandag 19 december 2016
dinsdag 6 december 2016
Mission failed
Ik ben een slechte patiënt. Of.. ehm noem je dat wel patiënt?
Zieke, depressieveling, cliënt.. geen idee. Maar ik ben er slecht in.
Er zijn drie dingen waar ik op moet letten van mijn psychologe.
Ik mag niet naar bed, ik 'moet' elke dag schrijven en ik had een opdracht voor in de avonden.
Het eerste is vandaag jammerlijk mislukt: ik heb vandaag, onder invloed van mijn nieuwe medicatie 5 uur geslapen overdag. Maar goed, dat is dus onder invloed van die nieuwe medicatie.
Het tweede schiet er gewoon heel vaak bij in, omdat de dag nu eenmaal vaak sneller gaat dan ik zou willen.
Het derde is ernstiger. Ik had als opdracht om in de avonduren één ding te kiezen van die dag, waarbij ik streng geweest was voor mezelf. Een moment waarop ik negatieve dingen over mezelf gedacht heb.
En dat heb ik dus niet gedaan.
Ik weet het gewoonweg niet. Ik hoor het mezelf niet denken. Ik ben het me niet bewust. Tenzij het iets 'groots' is, zoals de vergeten afspraak van vorige week.
Het enige moment waarbij ik me afgelopen week bewust was van een gedachte (die overigens niet eens zo heel erg was), was gisteravond. Het vriendje van mijn oudste dochter mompelde iets grappigs en ik lachte daarom. Misschien te hard, of te enthousiast in mijn ogen. Maar ik weet nog dat ik dacht "Ik ben wel de moeder van zijn vriendinnetje. Hóór ik daar wel zo om te lachen? Moet ik me niet 'volwassener' opstellen?"
Niet echt heel negatief dus, en het stopte ook na die gedachte. Als ik het vrijdag met Roos bespreek weet ik dat ze gaat doorvragen. Waarom zou ik er niet om mogen lachen? Waarom moet ik me volwassener opstellen? Hoe vind ik dan dat ik me nu opstel?
En dan zal er uiteindelijk wel uitkomen dat ik van mezelf vind dat ik me soms te 'jong' uit. Dat het vriendje me misschien aanstellerig zou vinden of zoiets. Ik weet het niet,
Ik zie het niet als streng voor mezelf. Ik zie het als een onderdeel van volwassen zijn; 'kan ik dit maken, of is dit je jeugdig voor mijn leeftijd?' Dat idee,
Hmm.. nu ik erover nadenk.. Ik voel me schuldig dat ik me niet aan de opdracht heb gehouden. Maar ik kan toch niks gaan zitten verzinnen? Als ik het niet zíe ('hoor' eigenlijk) kan ik het toch niet helpen?
Moet ik er eerlijkerheidshalve wel bij zeggen dat ik het ook 3 van de 7 dagen vergeten ben. Of 4 misschien wel. Maar het waren ook zulke drukke dagen.
Ik ben ook weer gaan voorlezen aan de jongste (leuk momentje samen), dus een deel van mijn avond is daarmee in beslag genomen. En dan nog een klein uurtje samen met mijn man voor de tv en de avond is alweer om..!
Ja ja.. smoesjes.. ja, zal wel. Ik heb er gewoon niet aan gedacht. Ik heb mezelf er overdag ook niet op betrapt. Ik kan me ook geen stomme of rare dingen die ik gedaan of gezegd heb herinneren trouwens.
Hmm, gisteravond met bowlen misschien. Ik keek wel even rond toen ik wilde armgebaren had staan maken nadat er wat pins om gegaan waren, of andere mensen dat ook soms deden. Maar je let eigenlijk maar zo weinig op de andere banen, dat het niet eens echt uitmaakt. En even later zag ik toevallig de man in de baan naast ons ongeveer hetzelfde doen. Niks vreemds dus.
Ok, misschien moet ik die onthouden voor Roos. Dan heb ik er al 2! Jeuh... hahaha!
Nu maar eens zien of de jongste al trek heeft. Gaan we samen eten. De middelste is ziek en de oudste bij haar vriendje. Het is hij en ik dus, vanavond.
Ook gezellig.
Ps. Tijdens het schrijven van dit stukje bekruipt me een nieuwe gedachte/gevoel. Getsie, geen fijn gevoel.
Een gevoel dat ik al vaak heb gehad toen ik net geslaagd was, of die ik had toen ik net mijn eerste baan had. Het gevoel dat ik het fake. Dat ik door de mand ga vallen...
"Roos zal wel denken...! Denken dat ik helemaal niet depressief bèn. Of denken dat ik niet beter wíl worden, denken dat ik geniet van de aandacht die het me geeft. Dat ik erop kick dat ik kan zeggen dat ik depressief ben"... Ik weet niet of ik dit vrijdag durf aan te kaarten...
Zieke, depressieveling, cliënt.. geen idee. Maar ik ben er slecht in.
Er zijn drie dingen waar ik op moet letten van mijn psychologe.
Ik mag niet naar bed, ik 'moet' elke dag schrijven en ik had een opdracht voor in de avonden.
Het eerste is vandaag jammerlijk mislukt: ik heb vandaag, onder invloed van mijn nieuwe medicatie 5 uur geslapen overdag. Maar goed, dat is dus onder invloed van die nieuwe medicatie.
Het tweede schiet er gewoon heel vaak bij in, omdat de dag nu eenmaal vaak sneller gaat dan ik zou willen.
Het derde is ernstiger. Ik had als opdracht om in de avonduren één ding te kiezen van die dag, waarbij ik streng geweest was voor mezelf. Een moment waarop ik negatieve dingen over mezelf gedacht heb.
En dat heb ik dus niet gedaan.
Ik weet het gewoonweg niet. Ik hoor het mezelf niet denken. Ik ben het me niet bewust. Tenzij het iets 'groots' is, zoals de vergeten afspraak van vorige week.
Het enige moment waarbij ik me afgelopen week bewust was van een gedachte (die overigens niet eens zo heel erg was), was gisteravond. Het vriendje van mijn oudste dochter mompelde iets grappigs en ik lachte daarom. Misschien te hard, of te enthousiast in mijn ogen. Maar ik weet nog dat ik dacht "Ik ben wel de moeder van zijn vriendinnetje. Hóór ik daar wel zo om te lachen? Moet ik me niet 'volwassener' opstellen?"
Niet echt heel negatief dus, en het stopte ook na die gedachte. Als ik het vrijdag met Roos bespreek weet ik dat ze gaat doorvragen. Waarom zou ik er niet om mogen lachen? Waarom moet ik me volwassener opstellen? Hoe vind ik dan dat ik me nu opstel?
En dan zal er uiteindelijk wel uitkomen dat ik van mezelf vind dat ik me soms te 'jong' uit. Dat het vriendje me misschien aanstellerig zou vinden of zoiets. Ik weet het niet,
Ik zie het niet als streng voor mezelf. Ik zie het als een onderdeel van volwassen zijn; 'kan ik dit maken, of is dit je jeugdig voor mijn leeftijd?' Dat idee,
Hmm.. nu ik erover nadenk.. Ik voel me schuldig dat ik me niet aan de opdracht heb gehouden. Maar ik kan toch niks gaan zitten verzinnen? Als ik het niet zíe ('hoor' eigenlijk) kan ik het toch niet helpen?
Moet ik er eerlijkerheidshalve wel bij zeggen dat ik het ook 3 van de 7 dagen vergeten ben. Of 4 misschien wel. Maar het waren ook zulke drukke dagen.
Ik ben ook weer gaan voorlezen aan de jongste (leuk momentje samen), dus een deel van mijn avond is daarmee in beslag genomen. En dan nog een klein uurtje samen met mijn man voor de tv en de avond is alweer om..!
Ja ja.. smoesjes.. ja, zal wel. Ik heb er gewoon niet aan gedacht. Ik heb mezelf er overdag ook niet op betrapt. Ik kan me ook geen stomme of rare dingen die ik gedaan of gezegd heb herinneren trouwens.
Hmm, gisteravond met bowlen misschien. Ik keek wel even rond toen ik wilde armgebaren had staan maken nadat er wat pins om gegaan waren, of andere mensen dat ook soms deden. Maar je let eigenlijk maar zo weinig op de andere banen, dat het niet eens echt uitmaakt. En even later zag ik toevallig de man in de baan naast ons ongeveer hetzelfde doen. Niks vreemds dus.
Ok, misschien moet ik die onthouden voor Roos. Dan heb ik er al 2! Jeuh... hahaha!
Nu maar eens zien of de jongste al trek heeft. Gaan we samen eten. De middelste is ziek en de oudste bij haar vriendje. Het is hij en ik dus, vanavond.
Ook gezellig.
Ps. Tijdens het schrijven van dit stukje bekruipt me een nieuwe gedachte/gevoel. Getsie, geen fijn gevoel.
Een gevoel dat ik al vaak heb gehad toen ik net geslaagd was, of die ik had toen ik net mijn eerste baan had. Het gevoel dat ik het fake. Dat ik door de mand ga vallen...
"Roos zal wel denken...! Denken dat ik helemaal niet depressief bèn. Of denken dat ik niet beter wíl worden, denken dat ik geniet van de aandacht die het me geeft. Dat ik erop kick dat ik kan zeggen dat ik depressief ben"... Ik weet niet of ik dit vrijdag durf aan te kaarten...
donderdag 1 december 2016
Gewoon schakelen
“Gewoon schakelen, kan gebeuren, kun je nu toch niks meer aan doen, het is
allang goed, zíj is het allang vergeten”.
Zomaar een greep uit de opmerkingen die mensen
zo makkelijk maken als er iets niet goed gelopen is. Het klinkt allemaal zo
makkelijk en zo logisch. Maar mensen die dit zeggen laten zo vreselijk hard en
gruwelijk duidelijk zien dat ze geen idee hebben wat er speelt.
“Moet je…, grof gezegd, niet gewoon jezelf een schop onder
je kont geven eigenlijk?”
Is er ook zo één om me in 1 klap naar beneden te praten. Als ik dat
kon dan zou ik dat toch doen!
Wie kiest ervoor om zich zó te voelen als ik me voel...?!
Vandaag stond er een afspraak gepland voor mijn dochter.
Ergens in mijn achterhoofd knaagde er een vaag gevoel dat ik vandaag iets moest…
Ik had mijn agenda al gecontroleerd gisteravond, maar er stond niets. Dan zou
ik het wel mis hebben toch? Dan zat het oude ritme van mijn psychologe er vast
nog in, die afspraken heb ik tegenwoordig een dag later.
En toen werd ik opeens gebeld vanmorgen. Dat er een afspraak
stond met mijn dochter en of alles wel oké was? En dan is het er hè… Dat Gevoel.
Dat gevoel dat er een huis op je neerstort, een gat geslagen wordt in
je hart, dat je héél, héél klein wordt, dat je dom en stom bent omdat je die afspraak
vergeten bent, een ongeïnteresseerd stuk
vreten.
Uiterlijk kom ik rustig en beheerst over. Ik reageer met een gepaste
schok, ik maak keurig netjes mijn verontschuldigingen en we maken helemaal perfect
een nieuwe afspraak. Heel volwassen en
precies zoals het hoort.
Totdat ik de telefoon weg leg.
Ik stort in.
Wil heel hard huilen en onder de dekens in mijn bed verdwijnen.
Helaas (of misschien is het juist goed?) kan dat vandaag niet.
Mijn dochter zou de afspraak in de agenda zetten en dat heeft ze dus duidelijk níet gedaan. Ze is nog thuis (want eerste schooluren vrij) en ik wil haar geen groter schuldgevoel aanpraten dan dat ze zichzelf al aan meet zodra ze dit hoort. En ik vind dat ik het had moeten controleren.
Toen we thuis waren had ik haar moeten vragen of het gelukt was om het in de agenda te zetten, met een alarmmelding erbij.
Ik had het moeten controleren, maar dat heb ik allemaal niet gedaan. En dus is het gewoon míjn schuld, want ik ben hier de volwassene en ik had het moeten controleren.
Ik stort in.
Wil heel hard huilen en onder de dekens in mijn bed verdwijnen.
Helaas (of misschien is het juist goed?) kan dat vandaag niet.
Mijn dochter zou de afspraak in de agenda zetten en dat heeft ze dus duidelijk níet gedaan. Ze is nog thuis (want eerste schooluren vrij) en ik wil haar geen groter schuldgevoel aanpraten dan dat ze zichzelf al aan meet zodra ze dit hoort. En ik vind dat ik het had moeten controleren.
Toen we thuis waren had ik haar moeten vragen of het gelukt was om het in de agenda te zetten, met een alarmmelding erbij.
Ik had het moeten controleren, maar dat heb ik allemaal niet gedaan. En dus is het gewoon míjn schuld, want ik ben hier de volwassene en ik had het moeten controleren.
Ik heb vriendinnen (online) verteld van mijn fout en erbij geschreven
‘ik kan wel janken!’ Ik ben erg bang dat ze (het is goed bedoeld, ik weet het) net zo reageren als mijn man: “Je kan er nu toch niks meer aan doen. Gewoon
schakelen en verder gaan.” Ik heb nog niet gekeken.
Nu ga ik snel beginnen met het vouwen van de was.
Afleiding zoeken, dan zal dat knagende gat in mijn borst wel minder
worden. Afleiding zoeken werkt meestal
het best
Ik Mag Niet Klagen
Een ouder stukje, maar nog steeds té waar.
Het gaat 'm niet worden vandaag. Kan ik mezelf even uitzetten?
De zon schijnt, dus ik 'moet' naar buiten.
De vogel maakt herrie, dus die 'moet' eruit.
De was is klaar, dus die moet opgehangen worden
De hond loopt me continu voor de voeten, dus die moet uitgelaten worden
Ik ben moe dus ik moet slapen, maar ik heb geen slaap
Ik wil tekenen, maar kan me er niet toe zetten
Ik wil een doek maken (schilderij), maar ik voel me er niet goed genoeg voor
Ik ben boven, zit op bed nu, maar de hond blaft, dus eigenlijk moet ik naar beneden
Mijn hoofd en hart zeggen dat ik wil hardlopen, maar mijn lichaam doet niets
Het is de schuld van de zon. Die zegt dat ik moet genieten.
Maar ik kan het niet.
En het ergste is... Ik heb helemaal niks om over te klagen, dus...Ik. Mag. Niet. Klagen.
Het gaat 'm niet worden vandaag. Kan ik mezelf even uitzetten?
De zon schijnt, dus ik 'moet' naar buiten.
De vogel maakt herrie, dus die 'moet' eruit.
De was is klaar, dus die moet opgehangen worden
De hond loopt me continu voor de voeten, dus die moet uitgelaten worden
Ik ben moe dus ik moet slapen, maar ik heb geen slaap
Ik wil tekenen, maar kan me er niet toe zetten
Ik wil een doek maken (schilderij), maar ik voel me er niet goed genoeg voor
Ik ben boven, zit op bed nu, maar de hond blaft, dus eigenlijk moet ik naar beneden
Mijn hoofd en hart zeggen dat ik wil hardlopen, maar mijn lichaam doet niets
Het is de schuld van de zon. Die zegt dat ik moet genieten.
Maar ik kan het niet.
En het ergste is... Ik heb helemaal niks om over te klagen, dus...Ik. Mag. Niet. Klagen.
vrijdag 25 november 2016
Levensverhaal
Vandaag was ik weer bij Roos. Voordat ik ging had ik er geen zin in, zoals wel vaker de afgelopen tijd. Natuurlijk is 'niet gaan' geen optie en wil ik dat ook niet, omdat ik wel vooruit wil komen. En daar heb ik overduidelijk hulp bij nodig.
Roos vroeg zoals altijd hoe de afgelopen week gegaan was en ik vertelde net als vorige week dat ik me voornamelijk heel leeg en heel boos heb gevoeld. Een gevoel van totale leegheid en een boos gevoel. En moe. Iets anders is er eigenlijk niet.
Samen kwamen we tot de conclusie dat het misschien een goed idee is om met de dokter mijn medicatie te bespreken. Het was voor haar een nieuwe houding van mij, een nieuwe emotie. Of, eigenlijk, een bestaande emotie die door de medicatie versterkt wordt.
Daarbij komt dat ik door deze medicijnen ontzettend ben aangekomen. Samen met de vermoeidheid geeft dat sowieso al geen prettig gevoel, laat staan als je tegen depressie aan het vechten bent.
Nadat we dit stukje hadden afgesloten vroeg ze me hoe ik me graag zou willen voelen. Uiteindelijk, als ideaalbeeld. Verder dan 'energieker', kwam ik niet. Ik weet gewoon niet waar ik naar toe wil, of ga. Ik ken het leven niet anders dan als iets waarbij je continu als een berg overal tegenop ziet.
Te beginnen in mijn schooltijd dat ik opzag tegen de lessen, het huiswerk, dat soort dingen en later in mijn werk dat ik tegen bijvoorbeeld vergaderingen op zag, moeilijke gesprekken of lange dagen. Thuis is bijvoorbeeld het eeuwig terugkerende huishouden een berg waar ik tegenop zie. Maar ook leuke dingen zijn voor mij een struikelblok.
Aanstaande zaterdag (morgen dus) ga ik eindelijk leuke workshop volgen die ik al lange tijd wil doen. Samen met een vriendin van mij. Maar de donkere gedachten hierover kwamen gisteren al bovendrijven.
Als dit weg zou vallen, die grote berg, dit depressieve gevoel, weet ik niet wat ervoor in de plaats zal komen. Ik zou geen rozengeur en maneschijn dúrven wensen, omdat ik dat nooit gekend heb. Ik wil niet iets willen dat buiten mijn bereik ligt. Ik weet niet beter dan dat er altijd 'aapjes op mijn schouder' zitten. Zaken die mijn aandacht vereisen en die ik af moet ronden (vaak met een deadline). Als iemand anders (werk of school van de kinderen) ze me niet opleggen, dan leg ik mezelf wel één of andere deadline (en bijbehorende te behalen hoge lat) op. Al dan niet bewust.
Of er een periode was, of is, in mijn leven waarop ik me goed voelde of voel, vroeg Roos. Pfoeh, daar moest ik heel lang over nadenken. Wanneer heb of had ik niet die Mount Everest voor me. Alleen op het moment dat ik met mijn man en kinderen in de auto stap om op vakantie te gaan in de zomervakantie. Als alles geregeld is, alles klaar om te gaan. Dat is het enige moment in mijn leven dat ik kan bedenken dat ik zeker weet dat ik geen deadlines heb en niets meer hoef. Roos was zichtbaar geschokt hierover.
Roos vroeg mij hierop hoe ik in het leven stond toen de kinderen nog klein waren. Door deze vraag werden er nieuwe dingen aangeboord in ons gesprek die het bekijken waard zijn, maar waar helaas geen tijd meer voor was.
Toen we een nieuwe afspraak maakten vroeg ze me mijn levensverhaal eens op te schrijven. En dan niet eens zozeer de feiten, maar wel herinneringen die ik heb en hoe ik me daarbij voelde.
Het is fijn dat ze daarover begon, want ik was dat zelf ook al van plan. Eens al m'n herinneringen ergens wegzetten. Alle gevoelens eens op een rijtje zetten. Ik ben benieuwd hoe ver ik kom. Vraag me herinneringen te noemen en ik kom niet ver, maar als ik het echt ga uitschrijven zal dat misschien nog best veel zijn.
Dat levensverhaal ga ik hier niet 1 op 1 overnemen. Het is namelijk míjn kijk op hoe alles ging, vroeger bij ons thuis, Ik wil niet dat -mochten bekenden deze blog ooit lezen- mensen mijn familie op een verkeerde manier gaan zien.
Waarschijnlijk zal ik hier wel wat schrijven over het proces, maar dat kan ik niet bij voorbaat zeggen. Ik schrijf hier wat in me opkomt, niet wat ik vooraf bedenk om te schrijven.
Roos vroeg zoals altijd hoe de afgelopen week gegaan was en ik vertelde net als vorige week dat ik me voornamelijk heel leeg en heel boos heb gevoeld. Een gevoel van totale leegheid en een boos gevoel. En moe. Iets anders is er eigenlijk niet.
Samen kwamen we tot de conclusie dat het misschien een goed idee is om met de dokter mijn medicatie te bespreken. Het was voor haar een nieuwe houding van mij, een nieuwe emotie. Of, eigenlijk, een bestaande emotie die door de medicatie versterkt wordt.
Daarbij komt dat ik door deze medicijnen ontzettend ben aangekomen. Samen met de vermoeidheid geeft dat sowieso al geen prettig gevoel, laat staan als je tegen depressie aan het vechten bent.
Nadat we dit stukje hadden afgesloten vroeg ze me hoe ik me graag zou willen voelen. Uiteindelijk, als ideaalbeeld. Verder dan 'energieker', kwam ik niet. Ik weet gewoon niet waar ik naar toe wil, of ga. Ik ken het leven niet anders dan als iets waarbij je continu als een berg overal tegenop ziet.
Te beginnen in mijn schooltijd dat ik opzag tegen de lessen, het huiswerk, dat soort dingen en later in mijn werk dat ik tegen bijvoorbeeld vergaderingen op zag, moeilijke gesprekken of lange dagen. Thuis is bijvoorbeeld het eeuwig terugkerende huishouden een berg waar ik tegenop zie. Maar ook leuke dingen zijn voor mij een struikelblok.
Aanstaande zaterdag (morgen dus) ga ik eindelijk leuke workshop volgen die ik al lange tijd wil doen. Samen met een vriendin van mij. Maar de donkere gedachten hierover kwamen gisteren al bovendrijven.
Als dit weg zou vallen, die grote berg, dit depressieve gevoel, weet ik niet wat ervoor in de plaats zal komen. Ik zou geen rozengeur en maneschijn dúrven wensen, omdat ik dat nooit gekend heb. Ik wil niet iets willen dat buiten mijn bereik ligt. Ik weet niet beter dan dat er altijd 'aapjes op mijn schouder' zitten. Zaken die mijn aandacht vereisen en die ik af moet ronden (vaak met een deadline). Als iemand anders (werk of school van de kinderen) ze me niet opleggen, dan leg ik mezelf wel één of andere deadline (en bijbehorende te behalen hoge lat) op. Al dan niet bewust.
Of er een periode was, of is, in mijn leven waarop ik me goed voelde of voel, vroeg Roos. Pfoeh, daar moest ik heel lang over nadenken. Wanneer heb of had ik niet die Mount Everest voor me. Alleen op het moment dat ik met mijn man en kinderen in de auto stap om op vakantie te gaan in de zomervakantie. Als alles geregeld is, alles klaar om te gaan. Dat is het enige moment in mijn leven dat ik kan bedenken dat ik zeker weet dat ik geen deadlines heb en niets meer hoef. Roos was zichtbaar geschokt hierover.
Toen we een nieuwe afspraak maakten vroeg ze me mijn levensverhaal eens op te schrijven. En dan niet eens zozeer de feiten, maar wel herinneringen die ik heb en hoe ik me daarbij voelde.
Het is fijn dat ze daarover begon, want ik was dat zelf ook al van plan. Eens al m'n herinneringen ergens wegzetten. Alle gevoelens eens op een rijtje zetten. Ik ben benieuwd hoe ver ik kom. Vraag me herinneringen te noemen en ik kom niet ver, maar als ik het echt ga uitschrijven zal dat misschien nog best veel zijn.
Dat levensverhaal ga ik hier niet 1 op 1 overnemen. Het is namelijk míjn kijk op hoe alles ging, vroeger bij ons thuis, Ik wil niet dat -mochten bekenden deze blog ooit lezen- mensen mijn familie op een verkeerde manier gaan zien.
Waarschijnlijk zal ik hier wel wat schrijven over het proces, maar dat kan ik niet bij voorbaat zeggen. Ik schrijf hier wat in me opkomt, niet wat ik vooraf bedenk om te schrijven.
maandag 21 november 2016
Doen wat je leuk vindt
Van Roos moet ik 'vooral doen wat ik leuk vind'.
Beetje jammer dat ze hier zelf een week of twee later op terug moest komen.
'Doen wat ik leuk vind' zit er namelijk gewoon niet in. Niet omdat ik er geen tijd voor heb, maar omdat er simpelweg bijzonder weinig is dat ik leuk vind.
Het lijkt wel, nu ik geaccepteerd heb dat er echt iets aan de hand is, alles eerst even vervelender wordt. Alsof ik gereset moet worden of zo. Eerst even niks en dan gaan opbouwen.
Voorheen vond ik het leuk om te tekenen. Nu moet ik me daar echt toe zetten. En ben ik als stank voor dank ten zeerste teleurgesteld over wát ik teken.
Voorheen kon ik ècht fijn vinden in het bos (we hebben niet voor niets een hond genomen), nu moet ik me er echt toe zetten om met hem buiten te komen.
Hmm.., daar stopt het eigenlijk al.
Waar ik naartoe wilde met dit blog, is dat ik me de hele dag moet pushen om dingen te doen. Ik moet mezelf meerdere keren per dag gewoon dwingen om iets te doen.
Aankleden, ontbijten, met de hond naar buiten, fruit eten (anders eet ik alleen maar zoet, zoeter, zoetst), lunchen, een tijdschrift lezen, tekenen, piano spelen, bewegen (sportschool.... blegh!!)...
Ik merk dat ik er ontzettend boos van word. Boos op de situatie. Eerder schreef ik al een blog in zo'n boze bui, maar het is nog niet veel beter.
Ik ben bijna zover dat ik alles zou willen stoppen. Dat ik een groot, dik zwaar masker wil ontwikkelen en gewoon weer wil gaan doen alsof alles oké is. Kortom, terug naar hoe het was. Toen ik nog wel dingen leuk vond. Nog steeds was koken geen favoriete hobby, maar wilde ik de goede moeder zijn, die haar kinderen goed voedt.Nog steeds was sporten in de sportschool geen hobby, maar kon ik de 'fitte, vlotte 40+er' spelen.
Eigenlijk ben ik nu aan het koken. In mijn hoofd steeds hetzelfde zinnetje: "Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet." Het helpt niet echt. Ik ben aan het koken, dus dat is goed. Ik kook zelfs gezond (aardappels, groenten, vlees), maar met zo veel tegenzin dat ik zelfs bang ben dat je het straks proeft!
Het gehakt is ontdooit, de magnetron is alweer gestopt met piepen, de aardappels hebben een minuutje of vijf gekookt, het piepertje klinkt nog. De boerenkool kan erbij.
Snel dit blogje maar afronden en terug de keuken in.
Misschien helpt het als ik een andere zender op zet. Muziek uit de jaren '80, waar ik lekker op kan mee blèren!
Het fornuis piept inmiddels ook nog maar eens in de tien seconden. Tijd om verder te gaan.
Levenslust in het koken gooien. Dat is vast lekkerder dan tegenzin.
Beetje jammer dat ze hier zelf een week of twee later op terug moest komen.
'Doen wat ik leuk vind' zit er namelijk gewoon niet in. Niet omdat ik er geen tijd voor heb, maar omdat er simpelweg bijzonder weinig is dat ik leuk vind.
Het lijkt wel, nu ik geaccepteerd heb dat er echt iets aan de hand is, alles eerst even vervelender wordt. Alsof ik gereset moet worden of zo. Eerst even niks en dan gaan opbouwen.
Voorheen vond ik het leuk om te tekenen. Nu moet ik me daar echt toe zetten. En ben ik als stank voor dank ten zeerste teleurgesteld over wát ik teken.
Voorheen kon ik ècht fijn vinden in het bos (we hebben niet voor niets een hond genomen), nu moet ik me er echt toe zetten om met hem buiten te komen.
Hmm.., daar stopt het eigenlijk al.
Waar ik naartoe wilde met dit blog, is dat ik me de hele dag moet pushen om dingen te doen. Ik moet mezelf meerdere keren per dag gewoon dwingen om iets te doen.
Aankleden, ontbijten, met de hond naar buiten, fruit eten (anders eet ik alleen maar zoet, zoeter, zoetst), lunchen, een tijdschrift lezen, tekenen, piano spelen, bewegen (sportschool.... blegh!!)...
Ik merk dat ik er ontzettend boos van word. Boos op de situatie. Eerder schreef ik al een blog in zo'n boze bui, maar het is nog niet veel beter.
Ik ben bijna zover dat ik alles zou willen stoppen. Dat ik een groot, dik zwaar masker wil ontwikkelen en gewoon weer wil gaan doen alsof alles oké is. Kortom, terug naar hoe het was. Toen ik nog wel dingen leuk vond. Nog steeds was koken geen favoriete hobby, maar wilde ik de goede moeder zijn, die haar kinderen goed voedt.Nog steeds was sporten in de sportschool geen hobby, maar kon ik de 'fitte, vlotte 40+er' spelen.
Eigenlijk ben ik nu aan het koken. In mijn hoofd steeds hetzelfde zinnetje: "Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet." Het helpt niet echt. Ik ben aan het koken, dus dat is goed. Ik kook zelfs gezond (aardappels, groenten, vlees), maar met zo veel tegenzin dat ik zelfs bang ben dat je het straks proeft!
Het gehakt is ontdooit, de magnetron is alweer gestopt met piepen, de aardappels hebben een minuutje of vijf gekookt, het piepertje klinkt nog. De boerenkool kan erbij.
Snel dit blogje maar afronden en terug de keuken in.
Misschien helpt het als ik een andere zender op zet. Muziek uit de jaren '80, waar ik lekker op kan mee blèren!
Het fornuis piept inmiddels ook nog maar eens in de tien seconden. Tijd om verder te gaan.
Levenslust in het koken gooien. Dat is vast lekkerder dan tegenzin.
donderdag 17 november 2016
Hoi Roos,
Ik mail je nu toch maar, niet omdat ik denk dat het nut heeft, maar omdat je zei dat het kon. Ik weet even niet wat ik nu anders kan doen. Weet je hoe moeilijk 'doen waar je zin in hebt' is, als je nergens zin in hebt? En nergens energie voor hebt.
Elke dag schrijven en elke dag buiten komen komt er niet helemaal van. Om de dag ongeveer wel. Alles is zo ontzettend zwaar. Nee, dat is niet helemaal het goede woord, maar ik kan geen beter woord bedenken. Ik heb totaal geen energie en ben op sommige momenten zó ontzettend moe... En dan mag ik van jou niet naar bed gaan. Daarvoor in de plaats zit ik dan dus beneden.
Punt.
Ik zit beneden.
Ik zet koffie (veel meer dan normaal, maar thee ben je op een gegeven moment ook wel beu en is meer werk), loop weer naar m'n stoel en ga weer zitten.
Ik 'Facebook' wat, pak een tijdschrift, leg het op mijn schoot en kijk weer op mijn telefoon, Ik check Facebook nog een keer en bedenk me waar we ons toch allemaal zo druk om maken. Reageren op wat ik zie doe ik amper. Het zijn allemaal lege sociaal wenselijke opmerkingen, dus of die van mij er dan bij staat zal niemand echt boeien.
Ik bedenk wat ik leuk zou vinden om te gaan doen en kan nergens op komen.
Gisteren bedacht ik me wat ik voorheen wel eens deed, misschien dat ik dan een goed idee zou krijgen.
Tekenen! Dat deed ik vrij veel. Ik heb zo'n handig blok, met een harde kaft, zodat ik lekker op de bank kan tekenen. Blok kwijt. Gisteravond vond ik het. Vanmorgen ben ik dus gaan tekenen. Met de eerste strepen die ik trek voel ik me een kleuter en heb al spijt dat ik eraan begonnen ben. Met elke lijn die ik trek word ik verdrietiger omdat het er niet uit ziet zoals ik in mijn hoofd had.
Piano spelen dan. Ik ga achter de piano zitten en raak in paniek, omdat ik niet weet wat ik 'moet' spelen. Waar heb ik zin in? Een stuk voor mijn les? Het stuk dat ik aan het oefenen ben? Een deel van mijn digitale les? Die heb ik ook alweer heel lang niet gebruikt, mijn app. Die zou ik ook weer eens moeten gebruiken. Ik voel de paniek op komen en voordat het op m'n ademhaling slaat loop ik maar snel weg bij de piano.
Met de hond uit? Het zeikt van de regen. Dan moet ik mijn andere jas hebben. Waar is die jas...? Die heb ik na vorige winter gewassen en opgeruimd. Ik moet eerst die jas zoeken dus. En mijn waterdichte laarzen. Voordat ik daar mee klaar ben is de moed me alweer in de schoenen gezonken.
De dag Duurt Zo Lang elke dag. En dan is het eindelijk avond en fijn (gezellig samen tv kijken) en dan kom ik er weer niet toe om naar bed te gaan. Zo komt het dus ook dat ik elke avond eigenlijk weer te laat in bed lig.
Ik ben nu weer twee keer in de sportschool geweest afgelopen week. De eerste keer was het mijn idee, de tweede keer wilde mijn dochter graag en vond ik dat ik haar niet teleur mocht stellen. We zouden eigenlijk vandaag ook gaan. Maar het idee alleen al, dat ik me dan om moet gaan kleden maakt dat ik in elkaar zak. Zij slaapt nog en moet leren,dus ze kan haar tijd wel beter gebruiken.
Woensdag had ik een hele drukke dag. Aan de ene kant zag ik er tegenop, aan de andere kant was ik er ook wel blij om. Ik had dingen die ik MOEST doen. Afspraken met (en voor) de kinderen die ik moest nakomen.
Met mijn man heb ik afgesproken dat ik weer moet beginnen met het maken van een planning voor elke dag. Om één of andere reden is daar weer de klad in gekomen en ligt mijn agenda alweer een paar dagen stof te vangen.
Nu ik deze mail schrijf roept mijn hoofd heel hard dat ik me niet aan moet stellen en dat ik mezelf een schop onder m'n kont moet verkopen. Dat ik blij moet zijn dat iedereen gezond is en dat ik eígenlijk een soort van 'vakantie' heb nu. Dat ik moet genieten van het 'niets hoeven'.
Ik wil schrijven 'was het maar zo simpel', maar word alweer boos op mezelf dat ik het alleen al denk.
Het gevoel dat ik me aanstel voert een fikse strijd tegen mijn wens om meer energie en zin.
Ik weet niet precies wat ik met deze mail wil bereiken, ik weet niet wat jij ermee kan, maar ik ben het kwijt. Ik hoef je hierover in ieder geval morgen al niet meer bij te praten, die drie kwartier zijn toch al zo snel om.
Groetjes, .......
Ik mail je nu toch maar, niet omdat ik denk dat het nut heeft, maar omdat je zei dat het kon. Ik weet even niet wat ik nu anders kan doen. Weet je hoe moeilijk 'doen waar je zin in hebt' is, als je nergens zin in hebt? En nergens energie voor hebt.
Elke dag schrijven en elke dag buiten komen komt er niet helemaal van. Om de dag ongeveer wel. Alles is zo ontzettend zwaar. Nee, dat is niet helemaal het goede woord, maar ik kan geen beter woord bedenken. Ik heb totaal geen energie en ben op sommige momenten zó ontzettend moe... En dan mag ik van jou niet naar bed gaan. Daarvoor in de plaats zit ik dan dus beneden.
Punt.
Ik zit beneden.
Ik zet koffie (veel meer dan normaal, maar thee ben je op een gegeven moment ook wel beu en is meer werk), loop weer naar m'n stoel en ga weer zitten.
Ik 'Facebook' wat, pak een tijdschrift, leg het op mijn schoot en kijk weer op mijn telefoon, Ik check Facebook nog een keer en bedenk me waar we ons toch allemaal zo druk om maken. Reageren op wat ik zie doe ik amper. Het zijn allemaal lege sociaal wenselijke opmerkingen, dus of die van mij er dan bij staat zal niemand echt boeien.
Ik bedenk wat ik leuk zou vinden om te gaan doen en kan nergens op komen.
Gisteren bedacht ik me wat ik voorheen wel eens deed, misschien dat ik dan een goed idee zou krijgen.
Tekenen! Dat deed ik vrij veel. Ik heb zo'n handig blok, met een harde kaft, zodat ik lekker op de bank kan tekenen. Blok kwijt. Gisteravond vond ik het. Vanmorgen ben ik dus gaan tekenen. Met de eerste strepen die ik trek voel ik me een kleuter en heb al spijt dat ik eraan begonnen ben. Met elke lijn die ik trek word ik verdrietiger omdat het er niet uit ziet zoals ik in mijn hoofd had.
Piano spelen dan. Ik ga achter de piano zitten en raak in paniek, omdat ik niet weet wat ik 'moet' spelen. Waar heb ik zin in? Een stuk voor mijn les? Het stuk dat ik aan het oefenen ben? Een deel van mijn digitale les? Die heb ik ook alweer heel lang niet gebruikt, mijn app. Die zou ik ook weer eens moeten gebruiken. Ik voel de paniek op komen en voordat het op m'n ademhaling slaat loop ik maar snel weg bij de piano.
Met de hond uit? Het zeikt van de regen. Dan moet ik mijn andere jas hebben. Waar is die jas...? Die heb ik na vorige winter gewassen en opgeruimd. Ik moet eerst die jas zoeken dus. En mijn waterdichte laarzen. Voordat ik daar mee klaar ben is de moed me alweer in de schoenen gezonken.
De dag Duurt Zo Lang elke dag. En dan is het eindelijk avond en fijn (gezellig samen tv kijken) en dan kom ik er weer niet toe om naar bed te gaan. Zo komt het dus ook dat ik elke avond eigenlijk weer te laat in bed lig.
Ik ben nu weer twee keer in de sportschool geweest afgelopen week. De eerste keer was het mijn idee, de tweede keer wilde mijn dochter graag en vond ik dat ik haar niet teleur mocht stellen. We zouden eigenlijk vandaag ook gaan. Maar het idee alleen al, dat ik me dan om moet gaan kleden maakt dat ik in elkaar zak. Zij slaapt nog en moet leren,dus ze kan haar tijd wel beter gebruiken.
Woensdag had ik een hele drukke dag. Aan de ene kant zag ik er tegenop, aan de andere kant was ik er ook wel blij om. Ik had dingen die ik MOEST doen. Afspraken met (en voor) de kinderen die ik moest nakomen.
Met mijn man heb ik afgesproken dat ik weer moet beginnen met het maken van een planning voor elke dag. Om één of andere reden is daar weer de klad in gekomen en ligt mijn agenda alweer een paar dagen stof te vangen.
Nu ik deze mail schrijf roept mijn hoofd heel hard dat ik me niet aan moet stellen en dat ik mezelf een schop onder m'n kont moet verkopen. Dat ik blij moet zijn dat iedereen gezond is en dat ik eígenlijk een soort van 'vakantie' heb nu. Dat ik moet genieten van het 'niets hoeven'.
Ik wil schrijven 'was het maar zo simpel', maar word alweer boos op mezelf dat ik het alleen al denk.
Het gevoel dat ik me aanstel voert een fikse strijd tegen mijn wens om meer energie en zin.
Ik weet niet precies wat ik met deze mail wil bereiken, ik weet niet wat jij ermee kan, maar ik ben het kwijt. Ik hoef je hierover in ieder geval morgen al niet meer bij te praten, die drie kwartier zijn toch al zo snel om.
Groetjes, .......
(En nu gauw verzenden,
voordat ik me bedenk)
woensdag 16 november 2016
Dutje
Toch even naar bed. Ik ben gewoon zó moe!
En ja, natuurlijk telt het mee dat ik gewoon echt niet weet wat ik anders zou moeten gaan doen.
Maar een beetje dom voor me uit gaan zitten kijken beneden maakt dat ook echt niet beter.
Heel even had ik een klein lichtpuntje net.
Het boekje, waarvan ik hoopte dat het binnen m'n abonnement viel, kwam inderdaad binnen!
Het zat alleen zó vol dat ik het niet uit durfde te pakken. Bang dat er allerlei losse onderdelen uit zouden vallen. Meestal zit alles wat in zo'n specials-boekje zit wel goed vast, maar je zal net zien dat er nu van alles uit valt en dat daarna steeds in de weg ligt.
Weg lichtpuntje.
Ook het tijdschrift dat ik al steeds op schoot had om te gaan lezen is vrijwel ongeopend gebleven.
Het eerste artikel viel verkeerd, dus geen zin meer in verder lezen.
Het ging over de opkomst van het 'wij-gevoel'. Nou, nee, bedankt.
Nu eerst maar even een dutje doen. Misschien zie ik daarna de wereld weer een stukje vrolijker
En ja, natuurlijk telt het mee dat ik gewoon echt niet weet wat ik anders zou moeten gaan doen.
Maar een beetje dom voor me uit gaan zitten kijken beneden maakt dat ook echt niet beter.
Heel even had ik een klein lichtpuntje net.
Het boekje, waarvan ik hoopte dat het binnen m'n abonnement viel, kwam inderdaad binnen!
Het zat alleen zó vol dat ik het niet uit durfde te pakken. Bang dat er allerlei losse onderdelen uit zouden vallen. Meestal zit alles wat in zo'n specials-boekje zit wel goed vast, maar je zal net zien dat er nu van alles uit valt en dat daarna steeds in de weg ligt.
Weg lichtpuntje.
Ook het tijdschrift dat ik al steeds op schoot had om te gaan lezen is vrijwel ongeopend gebleven.
Het eerste artikel viel verkeerd, dus geen zin meer in verder lezen.
Het ging over de opkomst van het 'wij-gevoel'. Nou, nee, bedankt.
Nu eerst maar even een dutje doen. Misschien zie ik daarna de wereld weer een stukje vrolijker
maandag 14 november 2016
En dan nu..?
En dan nu..?
Nu ik helemaal onderuit gezakt op de bank hang? Het huilen me nader staat dan het lachen?
Ik eigenlijk moet koken, maar geen beweging krijg in mezelf.
Nu ik als een berg op zie tegen het sporten straks.
Op zie tegen het masker dat ik straks weer op moet zetten als de kinderen naar beneden komen.
Wie is er dan nu voor me?
Wie kan ik bellen? Wie weet hoe het voelt?
Wie zegt er het juiste?
Of zegt net niks, omdat dat beter is?
Wie zit er naast me, wie klimt er naar beneden om naast me te komen zitten?
Niemand toch... er is gewoon niemand die het snapt.
Niemand die weet wat hij moet zeggen.
Mijn man.., stel dat ik mijn man zou bellen.. hij staat op dit moment zijn auto vol te gooien met benzine. Hij is perfect op tijd vertrokken van z'n werk om op tijd thuis te zijn voor mij.
Hij kan niks nu. Hij kan niks voor me doen, hij kan niks zeggen dat zou helpen.
Het zou hem alleen maar een heel vervelend gevoel geven omdat hij er niet voor me kan zijn.
Geen optie dus, nu.
Verder... verder zijn er geen opties.
En ik begrijp dat. Ik heb het zelf hiernaar gemaakt.
En daarbij.. wat zou ìk doen als een vriendin van mij, mij nu zou bellen en het verhaal omgekeerd zou zijn? Er zijn toch ook gewoon geen woorden die helpen..?
Ik moet op gaan staan. Eten koken. Iets te eten op tafel zetten. Al is het maar een boterham.
Ik ga mezelf bij de kraag vatten. Een stap tegelijk, dan kom ik er ook.
Laat ik dat maar doen.
Het kleed op tafel, wat bestek erbij en een pan vullen met water voor soep.. drie stappen.
Pffff
Nu ik helemaal onderuit gezakt op de bank hang? Het huilen me nader staat dan het lachen?
Ik eigenlijk moet koken, maar geen beweging krijg in mezelf.
Nu ik als een berg op zie tegen het sporten straks.
Op zie tegen het masker dat ik straks weer op moet zetten als de kinderen naar beneden komen.
Wie is er dan nu voor me?
Wie kan ik bellen? Wie weet hoe het voelt?
Wie zegt er het juiste?
Of zegt net niks, omdat dat beter is?
Wie zit er naast me, wie klimt er naar beneden om naast me te komen zitten?
Niemand toch... er is gewoon niemand die het snapt.
Niemand die weet wat hij moet zeggen.
Mijn man.., stel dat ik mijn man zou bellen.. hij staat op dit moment zijn auto vol te gooien met benzine. Hij is perfect op tijd vertrokken van z'n werk om op tijd thuis te zijn voor mij.
Hij kan niks nu. Hij kan niks voor me doen, hij kan niks zeggen dat zou helpen.
Het zou hem alleen maar een heel vervelend gevoel geven omdat hij er niet voor me kan zijn.
Geen optie dus, nu.
Verder... verder zijn er geen opties.
En ik begrijp dat. Ik heb het zelf hiernaar gemaakt.
En daarbij.. wat zou ìk doen als een vriendin van mij, mij nu zou bellen en het verhaal omgekeerd zou zijn? Er zijn toch ook gewoon geen woorden die helpen..?
Ik moet op gaan staan. Eten koken. Iets te eten op tafel zetten. Al is het maar een boterham.
Ik ga mezelf bij de kraag vatten. Een stap tegelijk, dan kom ik er ook.
Laat ik dat maar doen.
Het kleed op tafel, wat bestek erbij en een pan vullen met water voor soep.. drie stappen.
Pffff
Een bericht van niks.
Elke dag schrijven en elke dag naar buiten. Verder vooral doen wat ik leuk vind.
Blijkbaar ben ik een selectief luisteraar, of gewoon heel eigenwijs. Ik kom niet elke dag buiten en ik schrijf ook niet elke dag. O.., en ik doe ook niet vooral wat ik leuk vind.
Dat laatste is namelijk een beetje lastig. Ik weet niet zo goed wat ik leuk vind. Voordat ik het weet ben ik dan alweer een halve dag kwijt met niets doen (beetje stom spelletjes doen op m'n telefoon). Een tijdschrift lezen vind ik af en toe leuk, piano spelen vind ik af en toe leuk, tekenen vind ik ook af en toe leuk, maar heb ik al weken niet gedaan. In bad gaan is leuk, maar zoveel gedoe dat ik het niet zo snel doe.
Het nadeel van tekenen en piano spelen is ook dat ik direct 'de beste' wil zijn. Het on-ontdekte talent van Nederland, zeg maar. Een bijzonder idioot idee, dat weet ik, maar dat is wel zo'n beetje waar ik mijn lat leg. 'Leuk vinden' telt dus eigenlijk alleen maar als ik er goed in ben. Anders is het in mijn ogen al snel een nutteloze bezigheid.
Misschien ligt het ook aan de tijd van de maand en ben ik nu ook hormonaal in een dip, maar er komt gewoon echt niet veel uit mijn handen. Pff.. ik ben allang blij dat dit me niet als een dolle naar beneden trekt. Hé! Daar zeg ik wat. Het trekt me deze keer niet als een gek naar beneden, dat gevoel van 'wat moet ik toch doen, de hele dag'?
Misschien dat de medicijnen toch íets voor me aan het doen zijn nu. Ze nemen het dal wat weg, lijkt het. Alleen zetten ze er niets voor in de plaats en dat is wel jammer.
Ik zou zo graag wat meer energie hebben. En meer zin. Zin om iets te ondernemen. Dat ik dingen doe omdat ik het wíl! Niet omdat ik 'dingen moet doen die ik leuk vind'. Blegh.
Op dit moment wil ik eigenlijk maar één ding heel graag. Terug naar bed. Ik wil heel graag terug naar bed. Ik ben zó moe, ik kan m'n ogen amper open houden. Beetje jammer is het wel dat dit dus het enige is dat ik van Roos NIET meer mag doen. Ik mag niet naar bed gaan overdag, omdat dit mijn negatieve gevoelens zou kunnen verergeren. Het voegt in ieder geval niets goeds toe volgens haar.
De oudste twee van onze kinderen hebben nu toetsweek. Dat houdt in dat ze op de gekste tijden in- en uitvliegen. Dat is heel rommelig en geeft me een onrustig gevoel. Ik heb graag wat 'eigen tijd' op een dag. Momentjes dat ik zeker weet dat er niemand opeens binnen kan lopen. Niemand waar ik rekening mee hoef te houden.
Volgens mij kan er over een half uur alweer een dochter op de stoep staan. Dat weerhoudt me er vandaag van om terug te gaan mijn bed in. Misschien dat ik even onder de zonnehemel ga. Dat mag wel en geeft me vaak toch een heerlijk uitgerust gevoel daarna.
Maakt het wel weer nóg moeilijker om daarna naar buiten te gaan. Buiten is het nu steenkoud. Misschien moet ik dat eerst maar doen; naar buiten. Me warm genoeg aankleden en dan even met de hond weg. Op de fiets, want wandelen vind ik nu te koud. Als ik fiets en hij rent, hoef ik ook minder lang buiten te zijn. Oef, nare gedachte van mezelf vind ik.
Ach, wie houd ik voor de gek? Als ik klaar ben met dit stukje tekst ga ik slapen. En dan op de bank, zodat ik niet 'terug naar bed' ben gegaan. Ik ben gewoon echt heel moe. Heb ook verschrikkelijk slecht geslapen. Ik kon m'n draai niet vinden en steeds als ik in slaap dreigde te vallen doemde er een gedachte op waardoor ik niet kon slapen. En ik weet niet eens meer wát!
Pff.. succes met vandaag, ik ga een tukje doen. Tien minuten, want dan staat m'n dochter alweer voor de deur...
Blijkbaar ben ik een selectief luisteraar, of gewoon heel eigenwijs. Ik kom niet elke dag buiten en ik schrijf ook niet elke dag. O.., en ik doe ook niet vooral wat ik leuk vind.
Dat laatste is namelijk een beetje lastig. Ik weet niet zo goed wat ik leuk vind. Voordat ik het weet ben ik dan alweer een halve dag kwijt met niets doen (beetje stom spelletjes doen op m'n telefoon). Een tijdschrift lezen vind ik af en toe leuk, piano spelen vind ik af en toe leuk, tekenen vind ik ook af en toe leuk, maar heb ik al weken niet gedaan. In bad gaan is leuk, maar zoveel gedoe dat ik het niet zo snel doe.
Het nadeel van tekenen en piano spelen is ook dat ik direct 'de beste' wil zijn. Het on-ontdekte talent van Nederland, zeg maar. Een bijzonder idioot idee, dat weet ik, maar dat is wel zo'n beetje waar ik mijn lat leg. 'Leuk vinden' telt dus eigenlijk alleen maar als ik er goed in ben. Anders is het in mijn ogen al snel een nutteloze bezigheid.
Misschien ligt het ook aan de tijd van de maand en ben ik nu ook hormonaal in een dip, maar er komt gewoon echt niet veel uit mijn handen. Pff.. ik ben allang blij dat dit me niet als een dolle naar beneden trekt. Hé! Daar zeg ik wat. Het trekt me deze keer niet als een gek naar beneden, dat gevoel van 'wat moet ik toch doen, de hele dag'?
Misschien dat de medicijnen toch íets voor me aan het doen zijn nu. Ze nemen het dal wat weg, lijkt het. Alleen zetten ze er niets voor in de plaats en dat is wel jammer.
Ik zou zo graag wat meer energie hebben. En meer zin. Zin om iets te ondernemen. Dat ik dingen doe omdat ik het wíl! Niet omdat ik 'dingen moet doen die ik leuk vind'. Blegh.
Op dit moment wil ik eigenlijk maar één ding heel graag. Terug naar bed. Ik wil heel graag terug naar bed. Ik ben zó moe, ik kan m'n ogen amper open houden. Beetje jammer is het wel dat dit dus het enige is dat ik van Roos NIET meer mag doen. Ik mag niet naar bed gaan overdag, omdat dit mijn negatieve gevoelens zou kunnen verergeren. Het voegt in ieder geval niets goeds toe volgens haar.
De oudste twee van onze kinderen hebben nu toetsweek. Dat houdt in dat ze op de gekste tijden in- en uitvliegen. Dat is heel rommelig en geeft me een onrustig gevoel. Ik heb graag wat 'eigen tijd' op een dag. Momentjes dat ik zeker weet dat er niemand opeens binnen kan lopen. Niemand waar ik rekening mee hoef te houden.
Volgens mij kan er over een half uur alweer een dochter op de stoep staan. Dat weerhoudt me er vandaag van om terug te gaan mijn bed in. Misschien dat ik even onder de zonnehemel ga. Dat mag wel en geeft me vaak toch een heerlijk uitgerust gevoel daarna.
Maakt het wel weer nóg moeilijker om daarna naar buiten te gaan. Buiten is het nu steenkoud. Misschien moet ik dat eerst maar doen; naar buiten. Me warm genoeg aankleden en dan even met de hond weg. Op de fiets, want wandelen vind ik nu te koud. Als ik fiets en hij rent, hoef ik ook minder lang buiten te zijn. Oef, nare gedachte van mezelf vind ik.
Ach, wie houd ik voor de gek? Als ik klaar ben met dit stukje tekst ga ik slapen. En dan op de bank, zodat ik niet 'terug naar bed' ben gegaan. Ik ben gewoon echt heel moe. Heb ook verschrikkelijk slecht geslapen. Ik kon m'n draai niet vinden en steeds als ik in slaap dreigde te vallen doemde er een gedachte op waardoor ik niet kon slapen. En ik weet niet eens meer wát!
Pff.. succes met vandaag, ik ga een tukje doen. Tien minuten, want dan staat m'n dochter alweer voor de deur...
dinsdag 8 november 2016
Boos
Bah, bah, bah.
Ik ben boos.
Boos op zo'n beetje alles om me heen.
Boos op de wc-rol die op is.
Boos op de kettingen van de gewichten van de klok die kapot aan het gaan zijn.
Boos op de hond, omdat hij de hele dag in de weg loopt en blaft en gromt op momenten dat ik het niet wil.
Boos op mijn psychologe omdat ik de dag niet mag 'door spoelen' door in bed te gaan liggen.
Boos omdat ik niet meer in mijn journal schrijf, maar híer.
Boos op de lunch die ik gehad heb, omdat ik nu misselijk ben.
Boos op mijn medicatie, omdat ik zo aangekomen ben.
Boos op mijn medicatie omdat het niet snel genoeg werkt.
Boos op de bankrekening die weer eens niet aangeeft wat ik wil. Bij lange na niet zelfs.
Boos op mijn man, omdat hij twee hele dure rekeningen in 1 keer heeft betaald, aan het begin van de maand.
Boos op degene die deze rekeningen gestuurd heeft, omdat gespreid betalen duurder was.
Boos op de radio omdat de muziek te vrolijk is
Boos op mijn hoofd omdat er een stomme piep in zit.
Boos omdat ik net moest gaan wandelen
Boos omdat mijn telefoon opeens aangaf nog maar 1% batterij te hebben
Boos omdat mijn telefoon 45% aangaf toen ik de oplader erin stak
Boos omdat ik die oplader eerst ben gaan halen en dus voor niks gelopen heb
Boos omdat het geheugen van mijn telefoon vol is
Boos omdat dit komt door de berichten die erop staan. Whatsapps kan ik naar mezelf mailen, maar met berichten is dat een stuk lastiger
Boos omdat ik steeds vergeet dat ik morgen een afspraak heb
Boos omdat vrijdagochtend de eerste ochtend is dat ik weer niks heb
Boos omdat dit maar een ochtend is en geen ochtend en middag
Boos omdat ik een bureautje voor mezelf wil, maar dit eerst een ongelofelijke hoeveelheid werk met zich mee gaat brengen
Boos omdat ik daarvoor heel veel boeken moet gaan uitzoeken en ik er waarschijnlijk ook een heleboel van weg moet doen.
Boos omdat ik hier tikfouten zelf moet verbeteren.
Boos op de piano omdat die er staat en ik nu niet kan spelen.
Kán wel, maar toch niet, omdat ik in deze bui alleen maar fouten zou maken.
Boos op de kerstboom die we al opgezet hebben
Boos omdat ik daarom boos ben
Boos op mensen die zeggen dat je dit pas na Sinterklaas moet doen
Boos omdat ik naar de sportschool moet, maar daar totaal geen zin in heb
Boos om alles wat ik net getikt heb en nog een keer en nog een keer boos
Boos omdat ik soms wel en soms geen punt achter de zinnen heb gezet
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik niet weet waarom ik boos ben
Boos omdat ik niet weet wat ervoor in de plaats kan zijn
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik altijd moet luisteren naar wat er gezegd wordt als er gesproken wordt op de radio
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik vind dat ik niet boos mag zijn
Boos omdat mijn handen willen gaan trillen
Boos omdat mijn armen willen gaan trillen
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik niet naar bed mag om het gevoel uit de weg te gaan
Boos omdat ik mijn man wil zeggen hoe boos ik ben, maar dit niet doe
Boos omdat ik dit niet doe
Boos omdat ik een eigen plekje wil. Een eigen bureau waar ik kan frotten wat ik wil
Boos omdat dit gewoon echt nog heel lang zal gaan duren
En nu ga ik boos thee zetten.
Gisteravond eindelijk thee gezet van een 'theebloem' waar ik veel van verwachtte, maar ik vond de thee niet lekker. Stom. Boos.
Boos ga ik in mijn tijdschrift lezen
Boos zal ik toch op mijn telefoon gaan
Boos omdat ik dat zal doen
Boos om alles wat ik dan zal lezen
Boos omdat ik er bij voorbaat al boos om ben
Boos omdat ik invul
Boos omdat ik hierin een keus heb en ervoor kies om in te vullen en boos omdat ik er ook meteen boos op ben
Boos omdat ik boos ben
Ik ben boos.
Boos op zo'n beetje alles om me heen.
Boos op de wc-rol die op is.
Boos op de kettingen van de gewichten van de klok die kapot aan het gaan zijn.
Boos op de hond, omdat hij de hele dag in de weg loopt en blaft en gromt op momenten dat ik het niet wil.
Boos op mijn psychologe omdat ik de dag niet mag 'door spoelen' door in bed te gaan liggen.
Boos omdat ik niet meer in mijn journal schrijf, maar híer.
Boos op de lunch die ik gehad heb, omdat ik nu misselijk ben.
Boos op mijn medicatie, omdat ik zo aangekomen ben.
Boos op mijn medicatie omdat het niet snel genoeg werkt.
Boos op de bankrekening die weer eens niet aangeeft wat ik wil. Bij lange na niet zelfs.
Boos op mijn man, omdat hij twee hele dure rekeningen in 1 keer heeft betaald, aan het begin van de maand.
Boos op degene die deze rekeningen gestuurd heeft, omdat gespreid betalen duurder was.
Boos op de radio omdat de muziek te vrolijk is
Boos op mijn hoofd omdat er een stomme piep in zit.
Boos omdat ik net moest gaan wandelen
Boos omdat mijn telefoon opeens aangaf nog maar 1% batterij te hebben
Boos omdat mijn telefoon 45% aangaf toen ik de oplader erin stak
Boos omdat ik die oplader eerst ben gaan halen en dus voor niks gelopen heb
Boos omdat het geheugen van mijn telefoon vol is
Boos omdat dit komt door de berichten die erop staan. Whatsapps kan ik naar mezelf mailen, maar met berichten is dat een stuk lastiger
Boos omdat ik steeds vergeet dat ik morgen een afspraak heb
Boos omdat vrijdagochtend de eerste ochtend is dat ik weer niks heb
Boos omdat dit maar een ochtend is en geen ochtend en middag
Boos omdat ik een bureautje voor mezelf wil, maar dit eerst een ongelofelijke hoeveelheid werk met zich mee gaat brengen
Boos omdat ik daarvoor heel veel boeken moet gaan uitzoeken en ik er waarschijnlijk ook een heleboel van weg moet doen.
Boos omdat ik hier tikfouten zelf moet verbeteren.
Boos op de piano omdat die er staat en ik nu niet kan spelen.
Kán wel, maar toch niet, omdat ik in deze bui alleen maar fouten zou maken.
Boos op de kerstboom die we al opgezet hebben
Boos omdat ik daarom boos ben
Boos op mensen die zeggen dat je dit pas na Sinterklaas moet doen
Boos omdat ik naar de sportschool moet, maar daar totaal geen zin in heb
Boos om alles wat ik net getikt heb en nog een keer en nog een keer boos
Boos omdat ik soms wel en soms geen punt achter de zinnen heb gezet
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik niet weet waarom ik boos ben
Boos omdat ik niet weet wat ervoor in de plaats kan zijn
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik altijd moet luisteren naar wat er gezegd wordt als er gesproken wordt op de radio
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik vind dat ik niet boos mag zijn
Boos omdat mijn handen willen gaan trillen
Boos omdat mijn armen willen gaan trillen
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik niet naar bed mag om het gevoel uit de weg te gaan
Boos omdat ik mijn man wil zeggen hoe boos ik ben, maar dit niet doe
Boos omdat ik dit niet doe
Boos omdat ik een eigen plekje wil. Een eigen bureau waar ik kan frotten wat ik wil
Boos omdat dit gewoon echt nog heel lang zal gaan duren
En nu ga ik boos thee zetten.
Gisteravond eindelijk thee gezet van een 'theebloem' waar ik veel van verwachtte, maar ik vond de thee niet lekker. Stom. Boos.
Boos ga ik in mijn tijdschrift lezen
Boos zal ik toch op mijn telefoon gaan
Boos omdat ik dat zal doen
Boos om alles wat ik dan zal lezen
Boos omdat ik er bij voorbaat al boos om ben
Boos omdat ik invul
Boos omdat ik hierin een keus heb en ervoor kies om in te vullen en boos omdat ik er ook meteen boos op ben
Boos omdat ik boos ben
maandag 7 november 2016
Uit
Even niemand die me nodig heeft
Even niemand die me mist
Even geen leven dat gewoon doorstoomt
en waar ik geen onderdeel van ben.
Gewoon even uit
Een momentje geen gedachten
Een momentje er niet zijn.
Het hoeft niet lang te duren
Net genoeg
Dat is lang genoeg voor mij.
zaterdag 5 november 2016
Bang
Vanaf dat ik thuis ben komen te zitten hoor ik steeds dezelfde -goed bedoelde- adviezen. "Gun het tijd", "Wees niet zo streng voor jezelf", of de positieve variant "Wees wat liever voor jezelf".
Gooi er nog een paar opmerkingen bij in de trant van "Iedereen heeft wel eens een off-day" en "Ik ben ook overspannen (depressief/burned out) geweest, ik ken het" en je hebt het perfecte recept gevonden om mij in de put te praten.
Al een aantal jaar ben ik geabonneerd op het tijdschrift 'Happinez'. Elke maand wordt daarin een thema besproken waarbij ook altijd verschillende artikelen zitten over 'lief zijn voor jezelf'.
Ook boordevol tips en ideeën om lief te zijn voor jezelf. Als ik alle adviezen en levenslessen die ik de afgelopen -pak 'em beet- tien jaar gelezen en gehoord heb, had kunnen toepassen, was ik nu de tweede Moeder Theresa geweest en was ik zó verlicht dat ik voortaan zwevend en wonderen doend door het leven zou gaan.
Maar helaas het werkt niet zo voor mij. Het werkt zelfs averechts voor mij. Het idee dat wat 'peptalk' tegen mezelf me eigenlijk al zou moeten helpen, geeft me alleen maar meer het idee dat ik blijkbaar een hopeloos geval ben.
Natuurlijk probeer ik het wel eens. Sta ik een tijd een keer of drie per dag tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik lief ben. Of leuk, of aardig, of grappig, of weet ik veel wat. Maar met al die tijd een stemmetje in mijn hoofd, misschien wel het duiveltje op mijn schouder, dat krom ligt van het lachen om de show die ik opvoer. En met, tussen het hikken van de lach door, de tekst "Stop maar weer, dit haalt geen donder uit, dit werkt niet. Dat weet jij toch ook wel".
Onbegonnen werk.
Gisteren bekeek ik een documentaire over depressiviteit en daar hadden ze het over elektroshockstherapie. Zoiets, ik weet de naam niet meer precies. En opeens werd ik heel bang. Stel je voor..., stel je nou eens héél even voor dat ik van mijn depressieve klachten af zou komen. En van m'n zelfwalging af zou komen. Wat dan?? Wat heb ik dan? Wie ben ik dan?? Hóe ben ik dan? Hou ik dan nog van mijn man? Ga ik dan opeens de mensen aardig vinden die ik nu nìet aardig vind? Word ik dan opeens een ster in het doen van het huishouden? Ga ik dan taarten bakken en haken? Ik moet er niet aan denken! (No offence)
Begrijp me goed, ik wil heel, héél erg graag van deze nare, zware en zwarte negatieve gevoelens af. Maar... ik weet helemaal niet wie ik ben zònder! Ik weet niet wie ik eìgenlijk ben. Ik weet gewoon niet wie ik ben! En dat is eng, dat maakt me bang.
Misschien is dat ook wel meteen de reden dat al die 'tips en trucs' niet werken. Omdat ik het ergens in mijn onderbewuste tegenhoud. Omdat ik bang ben. Omdat ik niet weet wie ik ben, of.. word?
Gooi er nog een paar opmerkingen bij in de trant van "Iedereen heeft wel eens een off-day" en "Ik ben ook overspannen (depressief/burned out) geweest, ik ken het" en je hebt het perfecte recept gevonden om mij in de put te praten.
Al een aantal jaar ben ik geabonneerd op het tijdschrift 'Happinez'. Elke maand wordt daarin een thema besproken waarbij ook altijd verschillende artikelen zitten over 'lief zijn voor jezelf'.
Ook boordevol tips en ideeën om lief te zijn voor jezelf. Als ik alle adviezen en levenslessen die ik de afgelopen -pak 'em beet- tien jaar gelezen en gehoord heb, had kunnen toepassen, was ik nu de tweede Moeder Theresa geweest en was ik zó verlicht dat ik voortaan zwevend en wonderen doend door het leven zou gaan.
Maar helaas het werkt niet zo voor mij. Het werkt zelfs averechts voor mij. Het idee dat wat 'peptalk' tegen mezelf me eigenlijk al zou moeten helpen, geeft me alleen maar meer het idee dat ik blijkbaar een hopeloos geval ben.
Natuurlijk probeer ik het wel eens. Sta ik een tijd een keer of drie per dag tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik lief ben. Of leuk, of aardig, of grappig, of weet ik veel wat. Maar met al die tijd een stemmetje in mijn hoofd, misschien wel het duiveltje op mijn schouder, dat krom ligt van het lachen om de show die ik opvoer. En met, tussen het hikken van de lach door, de tekst "Stop maar weer, dit haalt geen donder uit, dit werkt niet. Dat weet jij toch ook wel".
Onbegonnen werk.
Gisteren bekeek ik een documentaire over depressiviteit en daar hadden ze het over elektroshockstherapie. Zoiets, ik weet de naam niet meer precies. En opeens werd ik heel bang. Stel je voor..., stel je nou eens héél even voor dat ik van mijn depressieve klachten af zou komen. En van m'n zelfwalging af zou komen. Wat dan?? Wat heb ik dan? Wie ben ik dan?? Hóe ben ik dan? Hou ik dan nog van mijn man? Ga ik dan opeens de mensen aardig vinden die ik nu nìet aardig vind? Word ik dan opeens een ster in het doen van het huishouden? Ga ik dan taarten bakken en haken? Ik moet er niet aan denken! (No offence)
Begrijp me goed, ik wil heel, héél erg graag van deze nare, zware en zwarte negatieve gevoelens af. Maar... ik weet helemaal niet wie ik ben zònder! Ik weet niet wie ik eìgenlijk ben. Ik weet gewoon niet wie ik ben! En dat is eng, dat maakt me bang.
Misschien is dat ook wel meteen de reden dat al die 'tips en trucs' niet werken. Omdat ik het ergens in mijn onderbewuste tegenhoud. Omdat ik bang ben. Omdat ik niet weet wie ik ben, of.. word?
woensdag 2 november 2016
Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan
Vier dingen die ik maar eens moest proberen bij te houden de komende tijd.
Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.
Vandaag heb ik hier tweemaal heel bewust bij stil gestaan.
Het waren eigenlijk momenten 'van niks', maar je moet ergens beginnen. Toch?
Gebeurtenis: Ik sta te duwen tegen een deur als ik een winkel uit wil (loop er dus ook tegenaan), terwijl ik moet trekken.
Gedachten: "Ik kon weten dat ik moest trekken, want net heb ik heel bewust bedacht dat ik moest duwen" En "Staat die man er nog? Die hier net aan het werk was? Heeft hij het gezien?"
Gevoel: Dom. Ik voelde me dom.
Gedaan: Niets, ik heb de deur geopend en ben naar huis gegaan.
Mooie is wel dat ik even later weer in die winkel moest zijn en me bij het binnengaan heel duidelijk bedacht dat ik straks moest trekken aan de deur.Wat (gelukkig...) goed ging.
Volgende voorvalletje.
Gebeurtenis: Ik kom bij m'n auto terug, nadat ik in bovenstaande winkel was geweest. De auto blijkt niet op slot.
Gedachten: "O ja joh, laat lekker je auto van het slot staan. Gelukkig woon ik in een dorp!"
Gevoel: Dankbaarheid dat ik in een dorp woon. Ik had ook een soort van waarschuwingsgevoel.
(Het is weer een teken dat mijn automatische piloot niet altijd goed werkt. Volgens Roos een duidelijk teken dat mijn hoofd met hele andere dingen bezig is. Dat alles nu ècht te veel is en dat ik rust moet nemen.)
Gedaan: Niets. Alleen bij het even later opnieuw verlaten van mijn auto heb ik wel dubbel gecheckt of hij op slot was.
Twee kleine voorvalletjes die me langzaamaan inzicht zouden moeten gaan geven in mijn kijk op mezelf. En daarmee inzien dat ik misschien wel erg streng ben voor mezelf.
Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.
Vandaag heb ik hier tweemaal heel bewust bij stil gestaan.
Het waren eigenlijk momenten 'van niks', maar je moet ergens beginnen. Toch?
Gebeurtenis: Ik sta te duwen tegen een deur als ik een winkel uit wil (loop er dus ook tegenaan), terwijl ik moet trekken.
Gedachten: "Ik kon weten dat ik moest trekken, want net heb ik heel bewust bedacht dat ik moest duwen" En "Staat die man er nog? Die hier net aan het werk was? Heeft hij het gezien?"
Gevoel: Dom. Ik voelde me dom.
Gedaan: Niets, ik heb de deur geopend en ben naar huis gegaan.
Mooie is wel dat ik even later weer in die winkel moest zijn en me bij het binnengaan heel duidelijk bedacht dat ik straks moest trekken aan de deur.Wat (gelukkig...) goed ging.
Volgende voorvalletje.
Gebeurtenis: Ik kom bij m'n auto terug, nadat ik in bovenstaande winkel was geweest. De auto blijkt niet op slot.
Gedachten: "O ja joh, laat lekker je auto van het slot staan. Gelukkig woon ik in een dorp!"
Gevoel: Dankbaarheid dat ik in een dorp woon. Ik had ook een soort van waarschuwingsgevoel.
(Het is weer een teken dat mijn automatische piloot niet altijd goed werkt. Volgens Roos een duidelijk teken dat mijn hoofd met hele andere dingen bezig is. Dat alles nu ècht te veel is en dat ik rust moet nemen.)
Gedaan: Niets. Alleen bij het even later opnieuw verlaten van mijn auto heb ik wel dubbel gecheckt of hij op slot was.
Twee kleine voorvalletjes die me langzaamaan inzicht zouden moeten gaan geven in mijn kijk op mezelf. En daarmee inzien dat ik misschien wel erg streng ben voor mezelf.
Paniekaanval
Afgelopen maandag schreef ik over mijn rotdag (ik zal het netjes houden). 's Avonds heb ik nog even digitaal met een vriendin gepraat over mijn gevoel en dat voelde erg goed. Ik dacht dat ik me weer prima voelde daarna.
Dat bleek anders toen ik met mijn man nog even de dinsdag doornam. Hij meldde tussen neus en lippen door dat hij niet mee zou eten dinsdag omdat er gevoetbald zou worden door zijn favoriete club. Ik gaf aan dat ik dat niet wist en was in mijn hoofd bezig met wat ik dan klaar zou maken voor het avondeten.
Mijn man vertelde door over dat er voetbal was en ik dus eigenlijk had kunnen weten dat hij er niet zou zijn. Waarom spelen ze doordeweeks dan? Champions League blijkbaar. Nou ja, je kon me de Chinese menukaart voorlezen en er dan vanuit gaan dat ik dan zou weten wat je gegeten had (deze vergelijking kwam serieus in me op toen hij aan het praten was), ik snapte nog steeds niet waarom hij dat niet thuis zou zijn bij het avondeten.
Die Chinese menukaart liet mijn man in de lach schieten en hij wilde gaan uitleggen dat hij met klanten van zijn bedrijf naar de wedstrijd zou gaan, dan eten ze vooraf altijd samen. Maar zover kwam hij niet. Uit het niets begon ik opeens de puf-oefeningen uit mijn zwangerschappen te doen. Ik kon het niet helpen. Het ging van kwaad tot erger. Ik begon te huilen. Het 'wegblazen' van de paniek hielp niet. Mijn ademhaling werd korter en oppervlakkiger.
Heel erg geschrokken kwam mijn man voor me zitten. Mijn voeten en handen begonnen te tintelen en even later ook mijn tong. Ik vouwde mijn handen voor m'n mond, maar omdat mijn armen zo zwaar waren kon ik dit niet lang volhouden. Mijn man vroeg of hij iets voor me kon doen. Het beeld van mij op de bank en hem er lichtelijk in paniek erbij kwam in me op. Net zoals ik mezelf 'zie zitten' als ik bij Roos een huilbui krijg. Ik voelde medelijden voor zijn gevoel van machteloosheid en was blij dat ik hem iets kon laten doen. Ik vroeg hem een zakje te halen, dat zou het makkelijker maken om de hoeveelheid zuurstof te verlagen.
Vrij snel was hij terug met het zakje. Mijn eerst adem uitstoot paste en helemaal in?! En meer.... Er zat een gat in het zakje.. Dat maakte dat ik in de lach schoot tijdens het huilen en hyperventileren, wat een versnelling van mijn ademhaling tot gevolg had.
Een keer of drie/vier versnelde mijn ademhaling weer opnieuw nadat het tot rust gekomen was. Ik denk dat het geheel zo'n 20 minuten geduurd heeft. Ik wilde heel graag dat het zou stoppen, want ik moest ontzettend nodig naar het toilet, maar durfde niet op te staan door de lichtheid in mijn hoofd.
Toen alles eenmaal voorbij was en mijn man vroeg of het weer ging, zei ik hem dat het weer prima ging en hij zojuist een paniekaanval gezien had. Het is lang geleden dat ik zo'n aanval gehad heb. Gelukkig maar, want het is niks.
Stukje bij beetje vertelde ik hem hoe mijn dag was geweest. Dat de stevige takken te hoog waren -en dus teveel moeite kostten- omdat ik anders de riem van de hond in mijn hand had willen gebruiken. Hij schrok heel erg en zei dat hij dat niet wist. Ik vertelde hem dat als ik hem app met 'Het is niet mijn dag vandaag', dat het dan echt slecht gaat. Tja, dat kon hij niet weten natuurlijk. Dat is ook zo, maar nu weet hij het wel.
De volgende dag (gisteren dus) is hij vanaf de lunch thuis komen werken. En toen het 's avonds tijd was om naar het diner en de voetbalwedstrijd te gaan, vroeg hij me keer op keer of het wel ging. Of hij wel weg kon. En dat ik hem maar hoefde appen en hij naar huis zou komen. Het eten stond klaar, ik hoefde het alleen nog maar warm te maken.
Het behoeft geen uitleg denk ik, dat ik hoop dat die maandag 'rock bottom' was en dat ik hoop dat ik nu langzaam aan omhoog kan gaan. Je moet eerst diep genoeg gaan om een goed vertrekpunt te hebben om weer omhoog te kunnen. Je wilt niet halverwege omhoog gaan en een heleboel onverwerkte 'shit' onder de oppervlakte hebben nog.
maandag 31 oktober 2016
Eruit stappen
Voor het eerst sinds lange tijd dat ik echt weer serieus denk dat iedereen beter af is zonder mij.
Natuurlijk heb ik vaak gedacht aan de dood. Wat zou dat makkelijk zijn.
Maar het verdriet dat ik de mensen om mij heen aan zou doen heeft mij er altijd van weerhouden. En natuurlijk ook zo vandaag. Echter vandaag is het moeilijker om te zien dat ik iemand verdriet zou doen. Moeilijk om te zien dat er ook maar iemand verdrietig zou zijn als ik er niet meer ben.
Nu ik dit schrijf word ik boos op mezelf. Mijn verstand zegt me dat er heel veel mensen verdrietig zullen zijn als ik er niet meer ben. Er zijn mensen die om me geven en die me om zich heen willen hebben.
Jammer dat ik dit nu niet zo voel. Dat ik nu alleen maar negatieve dingen kan bedenken die andere mensen zouden zeggen of doen als ik er niet meer zou zijn. Negatieve dingen over mij, over mijn keus. Mijn gevoel zegt dat ze hooguit boos of teleurgesteld zullen zijn. Bevestigd in hun gedachte, zoiets.
En dat wil ik niet. Voor mijn man en kinderen wil ik dat niet.
Hahaha... het is wat... de enige reden om er niet uit te stappen is omdat ik rekening houd met anderen. Zoals altijd. En vast ergens ver weg nog wel wat andere verstandige dingen, maar vandaag zie ik ze even niet.
Vandaag gaat het gewoon even heel erg slecht. Vandaag zie ik rationeel de zon schijnen, letterlijk en figuurlijk, maar wil mijn gevoel niet verder dan huilen en zwart.
Ik hou me vast aan een quote die ik hoorde en die ik niet tot waarheid wil maken.
"Killing yourself doesn't stop the pain. You just pass it on"
vrijdag 28 oktober 2016
Geen nee
Zoals ik in mijn eerdere blog schreef heeft mijn zoontje zijn kinderfeestje gehouden. We hoefden er niet zo heel veel voor te doen, maar ik moest de voorbereidingen wel alleen doen. Dat alleen al is voor mij genoeg om er heel erg tegenop te zien.
Ik had me voorgenomen alles stap voor stap te doen en mijn zoon te laten aangeven wat we nodig hadden. Als dat betekende dat ik er meer geld aan uit zou geven dan hoognodig, dan was dat maar zo. Ik ben in de ochtend gaan wandelen met mijn zoon en de hond en had met mijn zoon wat boodschappen gedaan. Alles hadden we doorgesproken en doordacht en ik dacht dat ik kon gaan zitten totdat zijn vriendjes er zouden zijn. Een klein uurtje was dat nog.
Maar toen kwam mijn dochter naar beneden. "Mama rijd je even met me mee, want ik wil graag wat kopen.". Ja, ze kon ook op de fiets, maar dan zou ze nat regenen. En ik..... Ik kon gewoon geen 'nee' zeggen. Ik was echt moe en kon wel huilen van vermoeidheid, maar ik kon gewoon geen 'nee' zeggen...
Dus ben ik in de auto gestapt om met haar naar die winkel te rijden. En ja, ik genoot van haar gezelschap en was een soort van 'blij' dat ik dit voor haar kon doen. Maar.., ze had ook op de fiets kunnen gaan. Het is ongeveer net zo ver fietsen als haar school...
Gelukkig kon ik gaan zitten toen de jongens er waren voor het kinderfeestje, de sleep-over, hoefde maar af en toe op te staan om drinken in te schenken.
Maar het feit dat ik echt niet wilde gaan en ik toch geen 'nee' kon zeggen (en ze zeurde echt niet!), zelfs niet toen ik me daarvan bewust was, daar schrok ik van.
Gelukkig is dit al een dingetje waar ik van Roos (de psychologe) aan moet werken; aan mezelf denken en aan mezelf werken. En bewustwording is al heel wat denk ik. Daarna komt het aanpakken ervan.
Er komt een dag dat ik zonder schuldgevoel 'nee' kan zeggen op vragen van mijn kinderen. Voorlopig eerst maar oefenen met 'nee' zeggen tegen mensen die minder dicht bij me staan. Dat is vast makkelijker.
Ik had me voorgenomen alles stap voor stap te doen en mijn zoon te laten aangeven wat we nodig hadden. Als dat betekende dat ik er meer geld aan uit zou geven dan hoognodig, dan was dat maar zo. Ik ben in de ochtend gaan wandelen met mijn zoon en de hond en had met mijn zoon wat boodschappen gedaan. Alles hadden we doorgesproken en doordacht en ik dacht dat ik kon gaan zitten totdat zijn vriendjes er zouden zijn. Een klein uurtje was dat nog.
Maar toen kwam mijn dochter naar beneden. "Mama rijd je even met me mee, want ik wil graag wat kopen.". Ja, ze kon ook op de fiets, maar dan zou ze nat regenen. En ik..... Ik kon gewoon geen 'nee' zeggen. Ik was echt moe en kon wel huilen van vermoeidheid, maar ik kon gewoon geen 'nee' zeggen...
Dus ben ik in de auto gestapt om met haar naar die winkel te rijden. En ja, ik genoot van haar gezelschap en was een soort van 'blij' dat ik dit voor haar kon doen. Maar.., ze had ook op de fiets kunnen gaan. Het is ongeveer net zo ver fietsen als haar school...
Gelukkig kon ik gaan zitten toen de jongens er waren voor het kinderfeestje, de sleep-over, hoefde maar af en toe op te staan om drinken in te schenken.
Maar het feit dat ik echt niet wilde gaan en ik toch geen 'nee' kon zeggen (en ze zeurde echt niet!), zelfs niet toen ik me daarvan bewust was, daar schrok ik van.
Gelukkig is dit al een dingetje waar ik van Roos (de psychologe) aan moet werken; aan mezelf denken en aan mezelf werken. En bewustwording is al heel wat denk ik. Daarna komt het aanpakken ervan.
Er komt een dag dat ik zonder schuldgevoel 'nee' kan zeggen op vragen van mijn kinderen. Voorlopig eerst maar oefenen met 'nee' zeggen tegen mensen die minder dicht bij me staan. Dat is vast makkelijker.
Sleep-over
Iedere dag schrijven, het klinkt zo makkelijk. En leuk ook trouwens, ik hou van schrijven. maar dan moet je wel iets hebben om over te schrijven. Inspiratie. En laat ik dat nu net even niet hebben.
Iedere dag moet ik een gebeurtenis nemen, opschrijven wat er gebeurd is, wat mijn gedachten waren, wat mijn gevoel was en wat ik gedaan heb.
Mijn zoontje, ons jongste kind, hield gisteren en vandaag zijn kinderfeest. Een sleep-over voor zijn twee beste vrienden. Filmpje erbij, chips, dat idee. Vanmorgen zouden ze op tijd vertrekken weer, om elf uur. Alleen hadden we een foutje gemaakt met de pudding die de jongste graag wilde eten. Dus dat liep allemaal een beetje achter. Om tien voor elf vond ik de pudding voldoende eet- en toonbaar. Ik heb er een voetbalveld op gemaakt met glazuur uit een zakje en wat plastic voetballertjes op gezet. Precies zoals mijn zoon zich kon herinneren van zijn eerste kinderfeestje. Twee kaarsjes vormden de '11' die op de taart op zijn verjaardag ontbraken.
Het werd een beetje een privé feestje met alleen mijn zoontje en ik als genodigden. De twee vriendjes zaten vól in hun Minecraftspel en deden af en toe of ze ook mee keken, maar echte interesse toonden ze niet. Mijn zoontje blies de kaarsjes uit (tweemaal hahaha, de foto was niet gelukt de eerste keer) en ik verdeelde wat pudding over de schaaltjes. Ze hebben er allemaal een paar happen van genomen, maar het spel was en bleef belangrijker.
Helaas kon mijn zoontje niet op dezelfde server komen en kon hij dus niet meespelen met de andere twee. Hij probeerde het de andere twee duidelijk te maken, maar kwam niet echt over. Voor mij was het een reden om de jongens (zoals ik eigenlijk toch al van plan was) vóór twaalf uur weer richting hun eigen huis te krijgen.
Ik heb de bakjes weggenomen en afgespoeld, heb het ene vriendje zijn sokken alvast aan laten trekken en heb duidelijk gezegd dat mijn zoon niet op dezelfde server kon komen en dat dit voor hem dus niet leuk was.
Daarna heb ik gevraagd of ze nog iemand moesten bellen dat ze naar huis zouden komen. De één wel, de ander niet. Mooi. Ik heb heel duidelijk aan mijn zoon gevraagd of hij dat vriendje even de telefoon wilde aangeven, zodat hij kon bellen. Dat deed hij gelukkig meteen.
Daarna nog wat overredingskracht om ze ook echt de deur uit te krijgen, maar dat ging gelukkig vrij makkelijk.
Nou ja, tot zover de gebeurtenis en wat ik gedaan heb. Nu mijn gedachten en gevoelens nog. Nu ik erover aan het schrijven ben bedenk ik me dat ik een notitieboekje bij de hand moest houden om mijn gedachten en gevoelens direct op te schrijven. Dat heb ik dus niet gedaan en zou ik het met terugwerkende kracht moeten doen. Maar dat 'mocht' eigenlijk niet.
Toch een poging. Ik voelde me geïrriteerd omdat de jongens niet uit zichzelf aan het vertrekken waren. Ik dacht na over de door mij te nemen stappen en of ze voldoende zouden zijn om ze de deur uit te krijgen. Ik dacht erover na om gewoon heel duidelijk te zeggen dat het nu tijd was om naar huis te gaan. Ik voelde me wel stoer dat alle dingen die ik aandroeg om te doen (sokken aan doen, schoenen aantrekken, naar huis bellen) ook echt gedaan werden. Een soort adrenalinerush kwam er vrij toen ze ook echt de deur uit waren. '
Toen mijn zoontje even later zei dat één van de twee zijn oplader vergeten was voelde ik me even moedeloos omdat hij dan weer binnen zou komen en wellicht weer een hele tijd zou blijven hangen.
Gelukkig bleek dit wel redelijk mee te vallen toen hij uiteindelijk voor zijn oplader kwam. Hij is wel even binnen -en boven- geweest om mijn zoon gedag te zeggen, maar was ook weer weg voordat ik er iets van moest zeggen.
Al met al een geslaagd feestje. Ook voor mijn zoontje, gelukkig.
Iedere dag moet ik een gebeurtenis nemen, opschrijven wat er gebeurd is, wat mijn gedachten waren, wat mijn gevoel was en wat ik gedaan heb.
Mijn zoontje, ons jongste kind, hield gisteren en vandaag zijn kinderfeest. Een sleep-over voor zijn twee beste vrienden. Filmpje erbij, chips, dat idee. Vanmorgen zouden ze op tijd vertrekken weer, om elf uur. Alleen hadden we een foutje gemaakt met de pudding die de jongste graag wilde eten. Dus dat liep allemaal een beetje achter. Om tien voor elf vond ik de pudding voldoende eet- en toonbaar. Ik heb er een voetbalveld op gemaakt met glazuur uit een zakje en wat plastic voetballertjes op gezet. Precies zoals mijn zoon zich kon herinneren van zijn eerste kinderfeestje. Twee kaarsjes vormden de '11' die op de taart op zijn verjaardag ontbraken.
Het werd een beetje een privé feestje met alleen mijn zoontje en ik als genodigden. De twee vriendjes zaten vól in hun Minecraftspel en deden af en toe of ze ook mee keken, maar echte interesse toonden ze niet. Mijn zoontje blies de kaarsjes uit (tweemaal hahaha, de foto was niet gelukt de eerste keer) en ik verdeelde wat pudding over de schaaltjes. Ze hebben er allemaal een paar happen van genomen, maar het spel was en bleef belangrijker.
Helaas kon mijn zoontje niet op dezelfde server komen en kon hij dus niet meespelen met de andere twee. Hij probeerde het de andere twee duidelijk te maken, maar kwam niet echt over. Voor mij was het een reden om de jongens (zoals ik eigenlijk toch al van plan was) vóór twaalf uur weer richting hun eigen huis te krijgen.
Ik heb de bakjes weggenomen en afgespoeld, heb het ene vriendje zijn sokken alvast aan laten trekken en heb duidelijk gezegd dat mijn zoon niet op dezelfde server kon komen en dat dit voor hem dus niet leuk was.
Daarna heb ik gevraagd of ze nog iemand moesten bellen dat ze naar huis zouden komen. De één wel, de ander niet. Mooi. Ik heb heel duidelijk aan mijn zoon gevraagd of hij dat vriendje even de telefoon wilde aangeven, zodat hij kon bellen. Dat deed hij gelukkig meteen.
Daarna nog wat overredingskracht om ze ook echt de deur uit te krijgen, maar dat ging gelukkig vrij makkelijk.
Nou ja, tot zover de gebeurtenis en wat ik gedaan heb. Nu mijn gedachten en gevoelens nog. Nu ik erover aan het schrijven ben bedenk ik me dat ik een notitieboekje bij de hand moest houden om mijn gedachten en gevoelens direct op te schrijven. Dat heb ik dus niet gedaan en zou ik het met terugwerkende kracht moeten doen. Maar dat 'mocht' eigenlijk niet.
Toch een poging. Ik voelde me geïrriteerd omdat de jongens niet uit zichzelf aan het vertrekken waren. Ik dacht na over de door mij te nemen stappen en of ze voldoende zouden zijn om ze de deur uit te krijgen. Ik dacht erover na om gewoon heel duidelijk te zeggen dat het nu tijd was om naar huis te gaan. Ik voelde me wel stoer dat alle dingen die ik aandroeg om te doen (sokken aan doen, schoenen aantrekken, naar huis bellen) ook echt gedaan werden. Een soort adrenalinerush kwam er vrij toen ze ook echt de deur uit waren. '
Toen mijn zoontje even later zei dat één van de twee zijn oplader vergeten was voelde ik me even moedeloos omdat hij dan weer binnen zou komen en wellicht weer een hele tijd zou blijven hangen.
Gelukkig bleek dit wel redelijk mee te vallen toen hij uiteindelijk voor zijn oplader kwam. Hij is wel even binnen -en boven- geweest om mijn zoon gedag te zeggen, maar was ook weer weg voordat ik er iets van moest zeggen.
Al met al een geslaagd feestje. Ook voor mijn zoontje, gelukkig.
donderdag 27 oktober 2016
Op weg naar 'weer door'
Vandaag ben ik weer bij de psychologe (ik zal haar Roos noemen) geweest.
Het is een vriendelijke jonge vrouw. Ze stelt wel de standaard-psychologen-vragen, maar dan zodanig dat het niet opvalt.
Het leuke is dat ik zelf, jaren geleden in mijn opleiding, een kleine inkijk in de menselijke psyche gehad heb. Bijvoorbeeld over houding en spiegelen. Best grappig om mijn eigen gedrag te bemerken bij sommige vragen. Hóp! Daar gaan die armen en benen over elkaar heen. Meer gesloten kun je niet zitten. Waarom voel ik me aangevallen bij deze vraag?
Beetje vermoeiend ook wel, want ondertussen wil je natuurlijk ook nog een fatsoenlijk antwoord formuleren.
Dat valt trouwens niet altijd mee, dat 'fatsoenlijke antwoord'. Het overkomt me regelmatig dat ik een vraag gesteld krijg en het antwoord als een flits aan voel komen, maar voordat de woorden zich kunnen vormen ben ik onbedaarlijk aan het huilen... Het antwoord galmt dan in mijn hoofd, maar het kan er niet uit op dat moment.
Niet alleen het antwoord galmt op zulke momenten door mijn hoofd. Ik zie mezelf op zo'n moment zitten, alsof ik naast mezelf sta. Ik zie dat Roos naar me zit te kijken en heel geduldig afwacht tot ik weer klaar ben. Ik voel de tranen over m'n wangen gaan en merk dat m'n neus begint te stromen. Yikes! Snel iets aan doen. Ik zie de klok en bedenk hoe lang ik er al ben en hoe lang ik nog heb voordat Roos opstaat om een nieuwe afspraak te maken. Ik voel mezelf de zakdoek naar m'n gezicht brengen en m'n neus afpoetsen. Ik denk na over hoe stom het eruit moet zien dat ik begin met een zin en dan nog vóórdat er een geluid uit mijn mond komt onbedaarlijk zit te huilen.
Heel. Erg. Vervelend.
Maar dat zijn wel de beste gesprekken. Omdat ik die huilbuien niet fake. Het antwoord dat op dat moment bij me opkomt is echt. Het gevoel dat daar voor mij bij hoort is echt. Die tranen zijn echt, de onmacht is echt. En dus zitten we op het juiste pad. Zijn we de juiste gevoelens en gedachten aan het aanpakken.
Als het huilen gestopt is stelt Roos heel vriendelijk dezelfde vraag nog eens. Of ze vraagt waarom deze vraag me zo raakte. Van nature wil je dan iets onbenulligs bedenken en een sociaal wenselijk antwoord geven, of iets verontschuldigends mompelen en eroverheen proberen te praten.
Maar ja, daar kom ik geen steek verder mee. Dus begint die huilbui weer opnieuw, omdat ik een poging doe om de beelden en flitsen tot een begrijpelijk antwoord om te vormen.
Vandaag was het eigenlijk een 'slechte dag'; ik heb weinig gehuild. Wel heb ik een opdracht gekregen. Elke dag 'moet' ik een gebeurtenis omschrijven. Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.
Ik moet een gebeurtenis van die dag voor me nemen. Het liefst eentje waar iets in zit waar ik aan moet werken natuurlijk. Wat is er gebeurd, wat waren mijn gedachten daarbij, welk gevoel gaf die situatie mij en als laatste de vraag wat ik gedaan heb in/met die situatie.
Oja.., en wandelen. Elke dag schrijven en elke dag wandelen. Het klinkt als heel haalbaar. Toch zijn er dagen dat ik er niet aan toe kom. Onvoorstelbaar, als je weet dat ik de hele dag thuis ben.
Ik ga er voor. Op weg naar 'weer door'.
Het is een vriendelijke jonge vrouw. Ze stelt wel de standaard-psychologen-vragen, maar dan zodanig dat het niet opvalt.
Het leuke is dat ik zelf, jaren geleden in mijn opleiding, een kleine inkijk in de menselijke psyche gehad heb. Bijvoorbeeld over houding en spiegelen. Best grappig om mijn eigen gedrag te bemerken bij sommige vragen. Hóp! Daar gaan die armen en benen over elkaar heen. Meer gesloten kun je niet zitten. Waarom voel ik me aangevallen bij deze vraag?
Beetje vermoeiend ook wel, want ondertussen wil je natuurlijk ook nog een fatsoenlijk antwoord formuleren.
Dat valt trouwens niet altijd mee, dat 'fatsoenlijke antwoord'. Het overkomt me regelmatig dat ik een vraag gesteld krijg en het antwoord als een flits aan voel komen, maar voordat de woorden zich kunnen vormen ben ik onbedaarlijk aan het huilen... Het antwoord galmt dan in mijn hoofd, maar het kan er niet uit op dat moment.
Niet alleen het antwoord galmt op zulke momenten door mijn hoofd. Ik zie mezelf op zo'n moment zitten, alsof ik naast mezelf sta. Ik zie dat Roos naar me zit te kijken en heel geduldig afwacht tot ik weer klaar ben. Ik voel de tranen over m'n wangen gaan en merk dat m'n neus begint te stromen. Yikes! Snel iets aan doen. Ik zie de klok en bedenk hoe lang ik er al ben en hoe lang ik nog heb voordat Roos opstaat om een nieuwe afspraak te maken. Ik voel mezelf de zakdoek naar m'n gezicht brengen en m'n neus afpoetsen. Ik denk na over hoe stom het eruit moet zien dat ik begin met een zin en dan nog vóórdat er een geluid uit mijn mond komt onbedaarlijk zit te huilen.
Heel. Erg. Vervelend.
Maar dat zijn wel de beste gesprekken. Omdat ik die huilbuien niet fake. Het antwoord dat op dat moment bij me opkomt is echt. Het gevoel dat daar voor mij bij hoort is echt. Die tranen zijn echt, de onmacht is echt. En dus zitten we op het juiste pad. Zijn we de juiste gevoelens en gedachten aan het aanpakken.
Als het huilen gestopt is stelt Roos heel vriendelijk dezelfde vraag nog eens. Of ze vraagt waarom deze vraag me zo raakte. Van nature wil je dan iets onbenulligs bedenken en een sociaal wenselijk antwoord geven, of iets verontschuldigends mompelen en eroverheen proberen te praten.
Maar ja, daar kom ik geen steek verder mee. Dus begint die huilbui weer opnieuw, omdat ik een poging doe om de beelden en flitsen tot een begrijpelijk antwoord om te vormen.
Vandaag was het eigenlijk een 'slechte dag'; ik heb weinig gehuild. Wel heb ik een opdracht gekregen. Elke dag 'moet' ik een gebeurtenis omschrijven. Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.
Ik moet een gebeurtenis van die dag voor me nemen. Het liefst eentje waar iets in zit waar ik aan moet werken natuurlijk. Wat is er gebeurd, wat waren mijn gedachten daarbij, welk gevoel gaf die situatie mij en als laatste de vraag wat ik gedaan heb in/met die situatie.
Oja.., en wandelen. Elke dag schrijven en elke dag wandelen. Het klinkt als heel haalbaar. Toch zijn er dagen dat ik er niet aan toe kom. Onvoorstelbaar, als je weet dat ik de hele dag thuis ben.
Ik ga er voor. Op weg naar 'weer door'.
Abonneren op:
Posts (Atom)