Dat bleek anders toen ik met mijn man nog even de dinsdag doornam. Hij meldde tussen neus en lippen door dat hij niet mee zou eten dinsdag omdat er gevoetbald zou worden door zijn favoriete club. Ik gaf aan dat ik dat niet wist en was in mijn hoofd bezig met wat ik dan klaar zou maken voor het avondeten.
Mijn man vertelde door over dat er voetbal was en ik dus eigenlijk had kunnen weten dat hij er niet zou zijn. Waarom spelen ze doordeweeks dan? Champions League blijkbaar. Nou ja, je kon me de Chinese menukaart voorlezen en er dan vanuit gaan dat ik dan zou weten wat je gegeten had (deze vergelijking kwam serieus in me op toen hij aan het praten was), ik snapte nog steeds niet waarom hij dat niet thuis zou zijn bij het avondeten.
Die Chinese menukaart liet mijn man in de lach schieten en hij wilde gaan uitleggen dat hij met klanten van zijn bedrijf naar de wedstrijd zou gaan, dan eten ze vooraf altijd samen. Maar zover kwam hij niet. Uit het niets begon ik opeens de puf-oefeningen uit mijn zwangerschappen te doen. Ik kon het niet helpen. Het ging van kwaad tot erger. Ik begon te huilen. Het 'wegblazen' van de paniek hielp niet. Mijn ademhaling werd korter en oppervlakkiger.
Heel erg geschrokken kwam mijn man voor me zitten. Mijn voeten en handen begonnen te tintelen en even later ook mijn tong. Ik vouwde mijn handen voor m'n mond, maar omdat mijn armen zo zwaar waren kon ik dit niet lang volhouden. Mijn man vroeg of hij iets voor me kon doen. Het beeld van mij op de bank en hem er lichtelijk in paniek erbij kwam in me op. Net zoals ik mezelf 'zie zitten' als ik bij Roos een huilbui krijg. Ik voelde medelijden voor zijn gevoel van machteloosheid en was blij dat ik hem iets kon laten doen. Ik vroeg hem een zakje te halen, dat zou het makkelijker maken om de hoeveelheid zuurstof te verlagen.
Vrij snel was hij terug met het zakje. Mijn eerst adem uitstoot paste en helemaal in?! En meer.... Er zat een gat in het zakje.. Dat maakte dat ik in de lach schoot tijdens het huilen en hyperventileren, wat een versnelling van mijn ademhaling tot gevolg had.
Een keer of drie/vier versnelde mijn ademhaling weer opnieuw nadat het tot rust gekomen was. Ik denk dat het geheel zo'n 20 minuten geduurd heeft. Ik wilde heel graag dat het zou stoppen, want ik moest ontzettend nodig naar het toilet, maar durfde niet op te staan door de lichtheid in mijn hoofd.
Toen alles eenmaal voorbij was en mijn man vroeg of het weer ging, zei ik hem dat het weer prima ging en hij zojuist een paniekaanval gezien had. Het is lang geleden dat ik zo'n aanval gehad heb. Gelukkig maar, want het is niks.
Stukje bij beetje vertelde ik hem hoe mijn dag was geweest. Dat de stevige takken te hoog waren -en dus teveel moeite kostten- omdat ik anders de riem van de hond in mijn hand had willen gebruiken. Hij schrok heel erg en zei dat hij dat niet wist. Ik vertelde hem dat als ik hem app met 'Het is niet mijn dag vandaag', dat het dan echt slecht gaat. Tja, dat kon hij niet weten natuurlijk. Dat is ook zo, maar nu weet hij het wel.
De volgende dag (gisteren dus) is hij vanaf de lunch thuis komen werken. En toen het 's avonds tijd was om naar het diner en de voetbalwedstrijd te gaan, vroeg hij me keer op keer of het wel ging. Of hij wel weg kon. En dat ik hem maar hoefde appen en hij naar huis zou komen. Het eten stond klaar, ik hoefde het alleen nog maar warm te maken.
Het behoeft geen uitleg denk ik, dat ik hoop dat die maandag 'rock bottom' was en dat ik hoop dat ik nu langzaam aan omhoog kan gaan. Je moet eerst diep genoeg gaan om een goed vertrekpunt te hebben om weer omhoog te kunnen. Je wilt niet halverwege omhoog gaan en een heleboel onverwerkte 'shit' onder de oppervlakte hebben nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten