Eruit stappen

Voor het eerst sinds lange tijd dat ik echt weer serieus denk dat iedereen beter af is zonder mij.


Natuurlijk heb ik vaak gedacht aan de dood. Wat zou dat makkelijk zijn.


Maar het verdriet dat ik de mensen om mij heen aan zou doen heeft mij er altijd van weerhouden. En natuurlijk ook zo vandaag. Echter vandaag is het moeilijker om te zien dat ik iemand verdriet zou doen. Moeilijk om te zien dat er ook maar iemand verdrietig zou zijn als ik er niet meer ben.

Nu ik dit schrijf word ik boos op mezelf. Mijn verstand zegt me dat er heel veel mensen verdrietig zullen zijn als ik er niet meer ben. Er zijn mensen die om me geven en die me om zich heen willen hebben.

Jammer dat ik dit nu niet zo voel. Dat ik nu alleen maar negatieve dingen kan bedenken die andere mensen zouden zeggen of doen als ik er niet meer zou zijn. Negatieve dingen over mij, over mijn keus. Mijn gevoel zegt dat ze hooguit  boos of teleurgesteld zullen zijn. Bevestigd in hun gedachte, zoiets.
En dat wil ik niet. Voor mijn man en kinderen wil ik dat niet.

Hahaha... het is wat... de enige reden om er niet uit te stappen is omdat ik rekening houd met anderen. Zoals altijd. En vast ergens ver weg nog wel wat andere verstandige dingen, maar vandaag zie ik ze even niet.

Vandaag gaat het gewoon even heel erg slecht. Vandaag zie ik rationeel de zon schijnen, letterlijk en figuurlijk, maar wil mijn gevoel niet verder dan huilen en zwart.

Ik hou me vast aan een quote die ik hoorde en die ik niet tot waarheid wil maken.
"Killing yourself doesn't stop the pain. You just pass it on"

Geen nee

Zoals ik in mijn eerdere blog schreef heeft mijn zoontje zijn kinderfeestje gehouden. We hoefden er niet zo heel veel voor te doen, maar ik moest de voorbereidingen wel alleen doen. Dat alleen al is voor mij genoeg om er heel erg tegenop te zien.

Ik had me voorgenomen alles stap voor stap te doen en mijn zoon te laten aangeven wat we nodig hadden. Als dat betekende dat ik er meer geld aan uit zou geven dan hoognodig, dan was dat maar zo. Ik ben in de ochtend gaan wandelen met mijn zoon en de hond en had met mijn zoon wat boodschappen gedaan. Alles hadden we doorgesproken en doordacht en ik dacht dat ik kon gaan zitten totdat zijn vriendjes er zouden zijn. Een klein uurtje was dat nog.

Maar toen kwam mijn dochter naar beneden. "Mama rijd je even met me mee, want ik wil graag wat kopen.".  Ja, ze kon ook op de fiets, maar dan zou ze nat regenen. En ik..... Ik kon gewoon geen 'nee' zeggen. Ik was echt moe en kon wel huilen van vermoeidheid, maar ik kon gewoon geen 'nee' zeggen...

Dus ben ik in de auto gestapt om met haar naar die winkel te rijden. En ja, ik genoot van haar gezelschap en was een soort van 'blij' dat ik dit voor haar kon doen. Maar.., ze had ook op de fiets kunnen gaan. Het is ongeveer net zo ver fietsen als haar school...

Gelukkig kon ik gaan zitten toen de jongens er waren voor het kinderfeestje, de sleep-over, hoefde maar af en toe op te staan om drinken in te schenken.
Maar het feit dat ik echt niet wilde gaan en ik toch geen 'nee' kon zeggen (en ze zeurde echt niet!), zelfs niet toen ik me daarvan bewust was, daar schrok ik van.

Gelukkig is dit al een dingetje waar ik van Roos (de psychologe) aan moet werken; aan mezelf denken en aan mezelf werken. En bewustwording is al heel wat denk ik. Daarna komt het aanpakken ervan.

Er komt een dag dat ik zonder schuldgevoel 'nee' kan zeggen op vragen van mijn kinderen. Voorlopig eerst maar oefenen met 'nee' zeggen tegen mensen die minder dicht bij me staan. Dat is vast makkelijker.

Sleep-over

Iedere dag schrijven, het klinkt zo makkelijk. En leuk ook trouwens, ik hou van schrijven. maar dan moet je wel iets hebben om over te schrijven. Inspiratie. En laat ik dat nu net even niet hebben.

Iedere dag moet ik een gebeurtenis nemen, opschrijven wat er gebeurd is, wat mijn gedachten waren, wat mijn gevoel was en wat ik gedaan heb.

Mijn zoontje, ons jongste kind, hield gisteren en vandaag zijn kinderfeest. Een sleep-over voor zijn twee beste vrienden. Filmpje erbij, chips, dat idee. Vanmorgen zouden ze op tijd vertrekken weer, om elf uur. Alleen hadden we een foutje gemaakt met de pudding die de jongste graag wilde eten. Dus dat liep allemaal een beetje achter. Om tien voor elf vond ik de pudding voldoende eet- en toonbaar. Ik heb er een voetbalveld op gemaakt met glazuur uit een zakje en wat plastic voetballertjes op gezet. Precies zoals mijn zoon zich kon herinneren van zijn eerste kinderfeestje. Twee kaarsjes vormden de '11' die op de taart op zijn verjaardag ontbraken.

Het werd een beetje een privé feestje met alleen mijn zoontje en ik als genodigden. De twee vriendjes zaten vól in hun Minecraftspel en deden af en toe of ze ook mee keken, maar echte interesse toonden ze niet. Mijn zoontje blies de kaarsjes uit (tweemaal hahaha, de foto was niet gelukt de eerste keer) en ik verdeelde wat pudding over de schaaltjes. Ze hebben er allemaal een paar happen van genomen, maar het spel was en bleef belangrijker.

Helaas kon mijn zoontje niet op dezelfde server komen en kon hij dus niet meespelen met de andere twee. Hij probeerde het de andere twee duidelijk te maken, maar kwam niet echt over. Voor mij was het een reden om de jongens (zoals ik eigenlijk toch al van plan was) vóór twaalf uur weer richting hun eigen huis te krijgen.

Ik heb de bakjes weggenomen en afgespoeld, heb het ene vriendje zijn sokken alvast aan laten trekken en heb duidelijk gezegd dat mijn zoon niet op dezelfde server kon komen en dat dit voor hem dus niet leuk was.
Daarna heb ik gevraagd of ze nog iemand moesten bellen dat ze naar huis zouden komen. De één wel, de ander niet. Mooi. Ik heb heel duidelijk aan mijn zoon gevraagd of hij dat vriendje even de telefoon wilde aangeven, zodat hij kon bellen. Dat deed hij gelukkig meteen.
Daarna nog wat overredingskracht om ze ook echt de deur uit te krijgen, maar dat ging gelukkig vrij makkelijk.

Nou ja, tot zover de gebeurtenis en wat ik gedaan heb. Nu mijn gedachten en gevoelens nog. Nu ik erover aan het schrijven ben bedenk ik me dat ik een notitieboekje bij de hand moest houden om mijn gedachten en gevoelens direct op te schrijven. Dat heb ik dus niet gedaan en zou ik het met terugwerkende kracht moeten doen. Maar dat 'mocht' eigenlijk niet.

Toch een poging. Ik voelde me geïrriteerd omdat de jongens niet uit zichzelf aan het vertrekken waren. Ik dacht na over de door mij te nemen stappen en of ze voldoende zouden zijn om ze de deur uit te krijgen. Ik dacht erover na om gewoon heel duidelijk te zeggen dat het nu tijd was om naar huis te gaan. Ik voelde me wel stoer dat alle dingen die ik aandroeg om te doen (sokken aan doen, schoenen aantrekken, naar huis bellen) ook echt gedaan werden. Een soort adrenalinerush kwam er vrij toen ze ook echt de deur uit waren. '

Toen mijn zoontje even later zei dat één van de twee zijn oplader vergeten was voelde ik me even moedeloos omdat hij dan weer binnen zou komen en wellicht weer een hele tijd zou blijven hangen.
Gelukkig bleek dit wel redelijk mee te vallen toen hij uiteindelijk voor zijn oplader kwam. Hij is wel even binnen -en boven- geweest om mijn zoon gedag te zeggen, maar was ook weer weg voordat ik er iets van moest zeggen.

Al met al een geslaagd feestje. Ook voor mijn zoontje, gelukkig.

Op weg naar 'weer door'

Vandaag ben ik weer bij de psychologe (ik zal haar Roos noemen) geweest.
Het is een vriendelijke jonge vrouw. Ze stelt wel de standaard-psychologen-vragen, maar dan zodanig dat het niet opvalt.

Het leuke is dat ik zelf, jaren geleden in mijn opleiding, een kleine inkijk in de menselijke psyche gehad heb. Bijvoorbeeld over houding en spiegelen. Best grappig om mijn eigen gedrag te bemerken bij sommige vragen. Hóp! Daar gaan die armen en benen over elkaar heen. Meer gesloten kun je niet zitten. Waarom voel ik me aangevallen bij deze vraag?
Beetje vermoeiend ook wel, want ondertussen wil je natuurlijk ook nog een fatsoenlijk antwoord formuleren.

Dat valt trouwens niet altijd mee, dat 'fatsoenlijke antwoord'. Het overkomt me regelmatig dat ik een vraag gesteld krijg en het antwoord als een flits  aan voel komen, maar voordat de woorden zich kunnen vormen ben ik onbedaarlijk aan het huilen... Het antwoord galmt dan in mijn hoofd, maar het kan er niet uit op dat moment.

Niet alleen het antwoord galmt op zulke momenten door mijn hoofd. Ik zie mezelf op zo'n moment zitten, alsof ik naast mezelf sta. Ik zie dat Roos naar me zit te kijken en heel geduldig afwacht tot ik weer klaar ben. Ik voel de tranen over m'n wangen gaan en merk dat m'n neus begint te stromen. Yikes! Snel iets aan doen. Ik zie de klok en bedenk hoe lang ik er al ben en hoe lang ik nog heb voordat Roos opstaat om een nieuwe afspraak te maken. Ik voel mezelf de zakdoek naar m'n gezicht brengen en m'n neus afpoetsen. Ik denk na over hoe stom het eruit moet zien dat ik begin met een zin en dan nog vóórdat er een geluid uit mijn mond komt onbedaarlijk zit te huilen.
Heel. Erg. Vervelend.

Maar dat zijn wel de beste gesprekken. Omdat ik die huilbuien niet fake. Het antwoord dat op dat moment bij me opkomt is echt. Het gevoel dat daar voor mij bij hoort is echt. Die tranen zijn echt, de onmacht is echt. En dus zitten we op het juiste pad. Zijn we de juiste gevoelens en gedachten aan het aanpakken.

Als het huilen gestopt is stelt Roos heel vriendelijk dezelfde vraag nog eens. Of ze vraagt waarom deze vraag me zo raakte. Van nature wil je dan iets onbenulligs bedenken en een sociaal wenselijk antwoord geven, of iets verontschuldigends mompelen en eroverheen proberen te praten.
Maar ja, daar kom ik geen steek verder mee. Dus begint die huilbui weer opnieuw, omdat ik een poging doe om de beelden en flitsen tot een begrijpelijk antwoord om te vormen.

Vandaag was het eigenlijk een 'slechte dag'; ik heb weinig gehuild. Wel heb ik een opdracht gekregen. Elke dag 'moet' ik een gebeurtenis omschrijven. Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.

Ik moet een gebeurtenis van die dag voor me nemen. Het liefst eentje waar iets in zit waar ik aan moet werken natuurlijk. Wat is er gebeurd, wat waren mijn gedachten daarbij, welk gevoel gaf die situatie mij en als laatste de vraag wat ik gedaan heb in/met die situatie.

Oja.., en wandelen. Elke dag schrijven en elke dag wandelen. Het klinkt als heel haalbaar. Toch zijn er dagen dat ik er niet aan toe kom. Onvoorstelbaar, als je weet dat ik de hele dag thuis ben.
Ik ga er voor. Op weg naar 'weer door'.