tag:blogger.com,1999:blog-15875390630988998172024-03-12T16:54:25.208-07:00En nu weer door? En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.comBlogger46125tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-86722687295243841942020-01-13T07:34:00.000-08:002020-01-13T07:46:12.088-08:00Wankel evenwicht<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif; font-size: 11pt;">Lopen op een dun draadje, balanceren op veel te grote hoogte</span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Een koude bries langs mijn gezicht, mijn haren los<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Gejuich van de fans, kleine mensen in de diepte<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Of was het andersom? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Tegen de stroom in, rennen op de roltrap<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Hopend toch boven te komen<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">En vooral te blijven<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Mensen boven me, om me heen<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Ellebogen in mijn zij<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Ik heb mee mogen spelen met de grote mensen<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Voor spek en bonen rondgerend op het speelveld<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Doen alsof ik het allemaal wel begreep <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Nu weer terug naar mijn plek in de ring<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Naar mijn trede op de ladder<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Onderaan<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">De weg naar beneden is korter dan omhoog<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Eén misstap en ik lig<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Hopelijk heb ik mijn zekering goed verankerd <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "calibri light" , sans-serif;">Zodat ik snel weer sta<o:p></o:p></span></div>
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-91525299024686460322019-10-01T09:02:00.000-07:002019-10-01T09:02:30.046-07:00Derde keer is scheepsrecht?Aanstaande donderdag word ik voor de derde keer aan mijn rug geopereerd. Deze keer is het geen facethypertrofie (botwildgroei), maar een 'gewone' hernia'. Ik zet 'gewone' tussen haakjes, omdat ik altijd dacht dat een hernia minder pijn zou doen dan die facethypertrofie.<br />
Poeh zeg, wat zat ik ernaast!<br />
<br />
In maart/april begon mijn been wat pijn te doen. Als ik uit bed kwam voelde ik in de verte de pijn die ik kende van voor mijn eerdere operaties. In het begin trok deze pijn vrij snel weg gedurende de ochtend of de dag. Na verloop van tijd kwam de pijn echter gedurende de dag weer terug als ik bijvoorbeeld lang gestaan of gewandeld had.<br />
Ik schroefde mijn enthousiasme bij het sporten (onder fysiotherapeutische begeleiding!) wat terug en deed sommige oefeningen niet meer zo zwaar of niet meer zo vaak.<br />
<br />
Helaas was dit niet de oplossing. In mei ben ik voor het eerst weer gaan zitten tijdens het koken. Het lange staan kon ik gewoon niet volhouden. Vanaf daar ging het helaas alleen nog maar achteruit. Op vakantie, op pad in een grote wereldstad, kon alleen nog met een klein uitklapbaar krukje bij de hand. Elke 200-250 meter ging ik even zitten. Later op de dag was dat elke 100-150.., 50 meter.<br />
<br />
Zenuwpijn is moeilijk te omschrijven, maar als je er bekend mee bent, herken je het op elke plek in je lichaam. Ik was dus ook voor de vakantie naar de neuroloog geweest met de boodschap 'er zit weer een zenuw klem'. Volgens de neuroloog was het niet bij L4-L5 deze keer, maar bij L4-S1. Iets lager dan de voorgaande keren dus. Dit leek me ook wel logisch aangezien de pijn en sensatie in mijn been en voet nu ook anders waren. Anders zijn, moet ik zeggen.<br />
<br />
Voorheen had ik pijn, scherpe messteken en kramp, in mijn bil, achterkant bovenbeen en zijkant onderbeen, tot in mijn enkel. Daar stopte het wel zo'n beetje. Nu loopt de pijn op dezelfde plek, maar meer door de hele zijkant van mijn onderbeen, en naar de zijkant van mijn voet. Ook heb ik er vreemde tintelingen bij. Het gevoel alsof je voet net 'wakker wordt' en gaat tintelen kennen we allemaal wel. Dit voel ik in mijn onderbeen, mijn enkel en onder mijn voet en in mijn tenen.<br />
<br />
Er zit echter ook een hele rare sensatie bij nu. Ik heb af en toe het gevoel alsof er sneeuw tegen de zijkant van mijn onderbeen wordt gegooid, natte sneeuw. In het begin heb ik regelmatig verbaasd naar mijn been staan kijken hoe daar nou opeens natte sneeuw kon zijn, maar dat gevoel kwam dus van binnenuit. Ook mijn tenen voelen geregeld bevroren aan. Een hele vreemde gewaarwording. Koud, maar niet koud. Ik kan ze dan ook niet opwarmen, want ze zijn niet koud. Maar zo voelen ze wel. Alsof ze niet van mij zijn.<br />
<br />
Helaas moest ik tot eind augustus wachten op de uitslag van de MRI. De hernia zit wel bij L5, bleek bij de MRI, maar deze irriteert niet alleen de zenuw die bij L5 mijn ruggenwervel verlaat, maar ook de zenuwen die nog verder doorlopen naar beneden. Dat verklaart waarom ik nu ook die andere sensaties heb; er worden ook andere zenuwen geprikkeld.<br />
<br />
Zoals ik bovenaan schreef, word ik dus aanstaande donderdag geopereerd. Heel vaak gaat een hernia vanzelf weg en hoeft er niets gedaan te worden. Hooguit wat fysiotherapie om op een verantwoorde manier in beweging te blijven. De pijn die ik heb is echter niet te doen in het dagelijks leven. Ik kan niet wandelen, niet staan en ook niet meer op een harde stoel zitten. Nou ja, ik kán het wel, alleen doet het zo veel pijn dat ik op een gegeven moment vanzelf in elkaar duik.<br />
<br />
In het begin kon ik de 'druk' eraf halen, door even mijn rug goed te bollen. Op die manier verwijden je ruggenwervels zich ietwat, waardoor die zenuwen dus weer wat meer ruimte krijgen. Dit werkt nu niet meer. Ik doe dus zo ongeveer de hele dag niks.<br />
Ik kijk tv, doe wat spelletjes op m’n telefoon en verveel mensen via WhatsApp. Soms vouw ik in etappes wat was weg, die Bob voor me klaarzet. Ik had nooit gedacht dat ik blij zou worden van was vouwen, hahaha! Maar als dat lukt voel ik me even 'normaal'. Dan heb ik eventjes het gevoel dat ik ook iets bij kan dragen.<br />
<br />
Poeh, en nu is het dan donderdag eindelijk zover! Ik hoop dat ik donderdagmiddag pijnvrij ben (op wat wondpijn na wellicht). Dat ik weer gewoon mee kan gaan doen in de maatschappij (na een herstelperiode). Dat ik weer staand kan tandenpoetsen, staand douchen, met de hond kan wandelen, koken, was ophangen, even naar de supermarkt kan wandelen, normale kleren uitzoeken in de kast en niet alleen kleding die ook lekker zit als je vrijwel de hele dag ligt, überhaupt staand kleren uitzoeken in de kast, even kletsen met iemand die ik tegenkom op straat en noem maar op. De lijst is vele malen langer, maar je krijgt een idee. Houd voor de grap maar eens bij hoeveel minuten je loopt en staat op een dag.<br />
<br />
Gewoon geen pijn! Ik kan me er moeilijk een voorstelling van maken, omdat ik op dit moment vrijwel altijd pijn heb. Het is wat minder aanwezig als ik heel stil op mijn rug op bed lig, maar het is er wel. Het is er constant. Als ik zit, lig, loop, naar de wc ga, tv wil kijken, naar bed ga, wakker word. In meer of mindere mate, maar soms zo heftig dat ik er misselijk van word.<br />
<br />
Oké, genoeg, ik hou erover op. Het begint op zeuren te lijken. En ik wil niet zeuren. Ik wil alleen een poging doen om een inkijkje te geven over waarom ik met 'gewoon' een hernia geopereerd word.<br />
Hierom dus. En ik kijk er naar uit.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-35627701208983729972019-09-01T11:41:00.000-07:002019-09-01T11:41:22.086-07:00Even iets anders<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you look </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you feel </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you smell </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you talk</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you do </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you touch </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you walk </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I love the way you are </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">I just love you</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: xx-small;">(Tell each other once in awhile) </span>En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-973760878156337132019-08-25T07:08:00.000-07:002019-08-25T07:08:30.053-07:00‘S nachts‘S nachts<br />
<br />
In mijn hoofd is geen weg<br />
In mijn hoofd alleen maar dwalen<br />
In mijn hoofd is geen succes<br />
In mijn hoofd alleen maar falen<br />
In mijn hoofd is geen oplossing<br />
In mijn hoofd alleen maar malen<br />
In mijn hoofd is geen stop knop<br />
In mijn hoofd alleen herhalen, herhalen, herhalen.<br />
<br />
@SK april 2019En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-51688085764993214572019-08-14T03:01:00.000-07:002019-08-14T03:01:32.718-07:00BeginBegin… Beginnen… Oef, wat was dat moeilijk! Ik kon namelijk nooit ergens mee beginnen. Ik zag overal tegenop en had totaal geen overzicht in mijn hoofd van hoe ik iets aan moest pakken.<o:p></o:p><br />
<br />
Elke stap die ik zette, elke beslissing die ik moest nemen voelde bij voorbaat als een onoverkomelijke berg. Zo werd mijn dag dus een aaneenschakeling van zware en moeilijke opdrachten. Uit bed komen, aankleden, ontbijten… Over alles moest ik nadenken en alles was een Opdracht.<o:p></o:p><br />
<br />
Er is een tijdje een reclame op televisie geweest van een nieuwe benzine die je motor schoon zou maken tijdens het rijden. Er komt een auto bij de benzinepomp aangereden met een groot rood kruis acht er de auto aan. Het kruis is groter dan de auto en sleept over de grond. Na het tanken is het kruis groen en ligt het op het dak van de auto. Voor mij voelde de hele dag, mijn hele leven, alsof ik door zo’n groot rood kruis teruggehouden werd.<o:p></o:p><br />
<br />
Als de kinderen uit naar school waren, lag er een zee van tijd en ruimte voor me. En in die tijd moest ik Het Huishouden doen. Vond ik. En dat lukte niet. Ik kon mezelf er niet toe zetten. Ik kon me er niet toe zetten om de hond uit te laten, ik kon me er niet toe zetten leuke dingen te gaan doen, ik kon me er niet toe zetten de deur uit te gaan… Niets lukte.<br />
<br />
<o:p></o:p>Dit alles natuurlijk met een meer dan levensgroot schuldgevoel erbij. Want ik was per slot van rekening de hele dag thuis! Ik moest toch het huis spic en span hebben als de kinderen weer thuiskwamen. Er moest toch een Gezonde Maaltijd op tafel staan als mijn man weer thuiskwam?<o:p></o:p><br />
<br />
O, wat heb ik me ontzettend slecht gevoeld in de afgelopen ….-tig jaar.<o:p></o:p><br />
<br />
Gelukkig kan ik dit in de verleden tijd hier neerzetten. Ik ben zo ontzettend gegroeid in het afgelopen jaar dat ik nu wél ergens aan kan beginnen. In het begin was ik echt verbaasd als ik ‘opeens’ de was aan het vouwen was, of ‘opeens’ de vaatwasser stond uit te ruimen. Of ‘opeens’ met de hond in het bos stond. Tegenwoordig ben ik niet meer verbaasd, maar ik geniet er nog elke keer van. Het maakt me trots. Ik kán gewoon dingen! Ik kan dingen gewoon! Ik kan gewone dingen…<o:p></o:p><br />
<br />
Tegen iedereen die ik over mijn depressie vertelde zei ik “Ik verwacht niet dat je het begrijpt, het ìs gewoon niet te begrijpen.” Nu ik gewoon dingen kan doen op een dag, voel ik wat ik steeds tegen anderen heb gezegd. Het was inderdaad echt niet te begrijpen. Zij zeiden op hun beurt desgevraagd dat ze die klusjes ‘gewoon’ deden. En dat kon ìk dan nooit begrijpen.<o:p></o:p><br />
<br />
Nu begrijp ik ze wel. Ik had nooit kunnen bedenken hoe voelt. Nu ik het meemaak merk ik dat je er eigenlijk niet echt iets bij voelt. Je doet dingen gewoon.<o:p></o:p><br />
<br />
Nou ja, ik niet helemaal. Ik voel me bij alles wat ik doe nog altijd trots. Omdat ik het gedaan heb, omdat ik het afgemaakt heb, omdat ik me er ‘gewoon’ bij voelde. Omdat ik begonnen ben.
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-34572595798818075992018-09-28T01:47:00.000-07:002018-09-28T01:47:18.790-07:00Kanaalstenose door facethypertrofie.Over een half uurtje moet ik gaan vertrekken naar het ziekenhuis. De MRI die ik twee weken geleden heb gehad wordt dan besproken. Mijn man gaat mee, dat vind ik heel fijn.
In 2012 ben ik geopereerd aan een ruggenwervel, omdat de zenuw naar mijn linkerbeen helemaal bekneld zat. Dat is de korte versie van mijn voorgeschiedenis.<br />
<br />
De lange versie is dat wij in februari 2010 een hond kochten en ik zou hem uit gaan laten, ik zou de zorg op me nemen, want het was mijn droom om een hond te hebben. Helaas kon ik na een paar maanden niet eens meer zonder pijn een blokje om. Het voelde dat alsof er messen op verschillende plaatsen in mijn been geduwd werden en heen en weer gewrikt werden.<br />
<br />
Ik kreeg via de huisarts eerst een verwijzing naar een fysiotherapeut, ik moest oefeningen doen, dat hielp niks. Ik kreeg een verwijzing naar een Mensendieck therapeut. Die meldde me dat ik eigenlijk al mijn bewegingen op de juiste manier maakte, maar liet me vervolgens toch acht sessies terugkomen om ‘voor de zekerheid’ nog wat oefeningen te doen. Ik bleef gaan, omdat ik van die pijn af wilde.<br />
<br />
De pijn werd weer niet minder. Er werden röntgenfoto’s gemaakt. Die werden beoordeeld door de sportarts van het ziekenhuis. Ach ja, er is een lichte hernia te zien. Eigenlijk niet voldoende voor deze klachten, maar iets anders was er niet te zien. “Ga eens op één been staan? Hahaha! Ja, doe maar oefeningen.” Oefeningen bij de sportfysiotherapie van het ziekenhuis.<br />
<br />
De pijn werd niet minder, maar méér, in de loop van de tijd. Ik kreeg steeds sterkere pijnstillers, die overigens niets deden. Ik durfde echter niet te stoppen, want wellicht zou de pijn dan toch nóg heftiger worden. De foto’s werden nog een keer beoordeeld. En er werd besloten een MRI te doen, want die pijn paste niet bij het beeld. Op de MRI was niets te zien. Ik werd doorverwezen naar de pijnpoli.<br />
<br />
We waren inmiddels alweer een aantal maanden verder. Ik kreeg een injectie met medicijnen. Wachten op het effect, wachten op de afspraak voor de evaluatie, wachten op de afspraak voor de nieuwe spuit, wachten op effect… etc. etc.
Uiteindelijk kreeg ik een stroomstoot, om de zenuw tijdelijk lam te leggen. Ik zat tegen het plafond van de pijn toen de stoot gegeven werd, maar dit werd weggewuifd “Nee mevrouw, dat kan helemaal niet.”<br />
<br />
Uiteindelijk werd er een verwijzing geschreven door deze arts, voor Blixembosch, een revalidatiecentrum. Ik moest leren leven met de pijn. Dat vond ik geen optie en vroeg nogmaals aan de arts of er niet nog een andere optie was.
Een diepe zucht was het resultaat: “Nou, omdat u zo aanhoudt, zal ik u doorverwijzen naar de neurochirurg, maar denk maar niet dat hij iets voor u kan doen. Hij gaat echt niet opereren.”<br />
<br />
En toen kwam mijn held, de neurochirurg. Hij bekeek mijn ruggenwervel niet van de zijkant, zoals dat tot dan toe steeds gedaan was, maar van bovenaf. Als doorsnede ter hoogte van mijn middel dus. Hij zei: “Mevrouw, wat moet u een pijn hebben!” Na tweeënhalf jaar pijn was er eindelijk iemand die mijn pijn bevestigde. Binnen twee weken lag ik op zijn operatietafel.<br />
<br />
Helaas was het daarna nog niet gedaan met de pijn. Mijn zenuw had ruim tweeënhalf jaar in de verdrukking gezeten en moest ‘terugveren’. Daarbij was er een bloeduitstorting en vocht rond om de zenuw komen zitten. Tien weken heb ik heel veel pijn gehad, meer dan ervoor. Ik had liever nog tien kinderen gekregen, zoveel pijn deed het.<br />
<br />
Daarbij kreeg ik ook allemaal goedbedoelde adviezen van mensen die zeiden dat ik echt mijn bed uit moest komen, want dat had de arts gezegd, twee weken ziekenhuisleven en dan moest het wel weer in orde zijn.
Gelukkig ken ik mijn eigen lijf erg goed en ben ik daar trouw aan gebleven. Na die tien weken kon ik alles weer.<br />
<br />
Nadien heb ik nog een periode last gehad van spit. Heftige krampen onder in mijn rug, door te veel en te lang zitten (drukke periodes op het werk). Uiteindelijk was ik bij de huisarts die een morfinespuit heeft gezet. Na een periode van wederom pillen slikken ging het ook daarmee een stuk beter, tot dit uiteindelijk helemaal weg bleef.
Alles leek dus goed te gaan met mijn rug. De neurochirurg had toentertijd wel gezegd: ”Er zit rechts ook iets, maar dat is te weinig om weg te halen.” En ik hoopte maar dat het door juist gebruik van mijn rug niet zou uitgroeien tot hetzelfde probleem als links.<br />
<br />
Maar dat deed het wel. Begin dit jaar voelde ik na een lange wandeling heel lichtjes die bekende zenuwpijn in mijn rechterbeen. Ik hoopte heel hard dat het niet méér zou worden, maar dat deed het helaas wel.<br />
<br />
Tijdens een paardrijles (ik had het net weer een maand of twee opgepakt) kreeg ik een spitaanval. Met spit kan ik óf lopen en bezig zijn, óf platliggen. Platliggen heb je al snel gezien en aangezien we bijna op vakantie gingen koos ik voor ‘lopen en bezig zijn’. De badkamer werd van boven tot onder gereinigd (letterlijk, van plafond tot en met de vloer), álles wat ik kon bedenken werd gewassen en gevouwen, vakantiespullen werden klaar gelegd, noem maar op. Ik werkte twee dagen lang bijna aan één stuk door.<br />
<br />
De spit trok weg, maar de zenuwpijn verergerde. Tijdens de vakantie werd het elke dag een beetje erger met als dieptepunt de nacht en dag na een heerlijk dag op een boot. Het vele duiken, springen en zwemmen vroeg zijn tol. Gelukkig trok het ergste na een dag rust wel weg, maar naar het stadje lopen ging niet meer, terwijl dat aan het begin van de vakantie nog wel kon.<br />
<br />
Na de vakantie (we zijn maandag thuis gekomen), zat ik op dinsdag bij de huisarts, op donderdag bij de neuroloog en de woensdag erop lag ik onder het MRI-apparaat. Helaas kon de uitslag pas drie weken later besproken worden, maar goed, dat heb je niet altijd voor het kiezen.<br />
<br />
We zijn inmiddels bij de neuroloog geweest. Een dame die ik nog niet eerder gezien had. Het was een vreemd en warrig gesprek. Ze scrolde snel op en neer door de MRI-foto, ze wees links aan en zei dat daar wel iets zat dat pijn kon veroorzaken, maar rechts eigenlijk niet. Ze vroeg of ik een doorverwijzing wilde naar de pijnpoli (dat weigerde ik), schreef me pijnstillers voor die ik nog niet kende, regelde een EMG (doormeting spieren en zenuwen) en een gesprek met de neurochirurg. Maar wel met de onderliggende boodschap dat ik eigenlijk geen pijn kon hebben.<br />
<br />
Zwaar teleurgesteld en verward verlieten mijn man en ik het ziekenhuis weer. Ik wist bijna zeker dat de neurochirurg me wél zou opereren, maar omdat deze neuroloog zo stellig was, twijfelde ik inmiddels aan alles.<br />
<br />
Drie dagen geleden werd ik opeens gebeld. De neuroloog… Dat ze ‘zoals we besproken hadden’ (eh…niet?) de radioloog nog eens de foto had laten beoordelen. En dat ze niet zeker wist of ze had afgesproken dat ze ons zou bellen, maar wel graag haar afspraken na wilde komen, dus toch maar belde (eh… huh??). En dat de radioloog nu zei dat er rechts wel een vernauwing zat, die voor irritatie van de zenuw kon zorgen (!!!).
Nóg meer verwarring bij mij. Maar ook bevestiging van mijn gevoel: ”Zie je wel dat ik niet gek ben!! Ik wéét toch wat ik voel!!”<br />
<br />
Gisteren stond de afspraak met de neurochirurg gepland. Hij vroeg me aan te wijzen waar de pijn zit. Dus ik liet het hele beloop zien. “Nou, dat lijkt me duidelijk” zei hij. Hij haalde de herinnering op van zes jaar geleden en liet de MRI van dit jaar zien. Hij liet in één keer heel duidelijk zien waar de beknelling zat. Notabene aan de kant die de neuroloog als ‘links’ had bestempeld!!! Terwijl op röntgen- en MRI-fotos alles altijd gespiegeld is. Het leek ook een veel helderder beeld deze keer.<br />
Ook in dit geval is er sprake van facethypertrofie. Wildgroei van het bot van mijn ruggenwervel , waardoor de zenuw in de knel komt. (De wildgroei veroorzaakt kanaalstenose.)<br />
<br />
De neurochirurg begon te vertellen dat we een traject met de pijnpoli in konden gaan…, maar dat… (ik wilde hem in de rede vallen met de mededeling dat ik dat echt niet wilde, omdat het toch niet helpt) "juist.., dát, dus dan ga ik u opereren." En alweer binnen twee weken!<br />
<br />
Echt mijn held, die neurochirurg. Zes jaar geleden al, maar deze keer zeer zeker wéér!!
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-60005132768838797442018-08-29T15:27:00.000-07:002018-08-29T15:27:04.125-07:00Troost gevende gedachte.<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
* Deze blog gaat over de dood. De dood is een gevoelig onderwerp en heel persoonlijk. Wat ik hier schrijf is mijn kijk op de dood. Ik hoop dat ik niemand met deze blog voor het hoofd stoot. Dit is namelijk echt niet mijn bedoeling. *<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
We gaan allemaal een keer dood. Daarmee vertel ik je niets nieuws hoop ik. En de meesten van ons kijken daar niet naar uit. De dood van mensen die dicht bij hen staan is nog erger en wordt nog meer gevreesd vaak, omdat jíj degene bent die achter blijft.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Ik kon me al kind al heel druk maken over het idee dat we allemaal dood zouden gaa, Kon mezelf in slaap huilen bij het idee mijn opa’s en oma te moeten verliezen, mijn ouders en later mijn vriend en zo verder en zo verder.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Nog steeds is het een onderwerp waar ik niet graag over praat. Ik doe het echter wel steeds vaker. Gewoon omdat het je gaat over komen. Het gaat mij overkomen, het gaat mijn naasten overkomen, het gaat mijn kinderen overkomen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Een aantal jaar geleden ben ik wel anders tegen de dood aan gaan kijken. Dat kwam door een conference van een cabaretier, ik weet helaas niet meer wie. Ik weet ook niet meer precies hoe hij het bracht, maar het kwam erop neer, dat hij het zo zag, dat we allemaal een houdbaarheidsdatum hebben. Bij de één ligt die ver in de toekomst, bij de ander misschien heel dichtbij. Het is maar goed dat we die datum niet weten. Je verdient geen jaren erbij door goed gedrag, of aftrek als je in het criminele circuit hebt gezeten, je hele leven lang. Je wordt geboren met díe houdbaarheidsdatum. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Er is niets gezegd over hoe je zult sterven, maar kom je niet onder de bus, dan stik je wel in je melk. ‘Gewoon’ omdat het jouw datum is. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
En misschien ben ik een hele rare, maar ik vind dit dus een geruststellende gedachte. Natuurlijk zijn er mensen die veel en veel te vroeg gaan, zijn er kinderen die sterven voordat hun ouders ze hebben kunnen leren kennen en verliefde stellen die al veel te snel uit elkaar gerukt worden. Ik hoop ook van ganser harte dat mijn houdbaarheidsdatum en die van ieder die ik liefheb, ver, ver in de toekomst ligt, maar mocht het voor mij de tijd zijn, mocht mijn datum aangebroken zijn, dan is het voor mij een geruststellende gedachte dat het niet mijn fout is dat ik ga. Ik kan het niet goed onder woorden brengen merk ik, en ik hoop echt dat ik niemand voor het hoofd stoot. Dat is juíst niet mijn bedoeling! Ik zoek heel hard naar de woorden die de cabaretier ervoor gebruikte. Zijn woorden klonken geruststellend en logisch. Zó logisch dat ze mij al vanaf de tijd dat ik ze hoorde rust geven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Nogmaals, ik wil echt nog langer niet gaan, maar áls ik ga…. dan is het blijkbaar tijd. Dan is mijn houdbaarheidsdatum verstreken. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="font-family: Calibri, sans-serif; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
Mocht iemand herkennen over welke conference ik het heb, of over welk cabaretier, dan zou ik het heel graag willen weten. Ik ben een kei in Googelen (heb er zelfs ooit een prijs mee gewonnen), maar ik zoek hier al tijden naar, maar vind nog altijd niets. <o:p></o:p></div>
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-8971132011310992832018-08-23T02:20:00.001-07:002018-08-23T02:20:25.994-07:00Een luisterend oor.Als je je goed voelt en dat deelt met de buitenwereld is iedereen blij voor je en door jouw blije bui nemen ze deze waarschijnlijk over en zul je binnen de kortste keren blije en opgewekte mensen om je heen hebben.<br />
<br />
Als je je helaas níet goed voelt, is het veel ingewikkelder om dit te delen met de buitenwereld. Mensen horen sowieso niet graag dat je geen idee hebt waarom je nog verder zou moeten, maar ze weten vaak ook niet hoe ze moeten reageren.
Plus, net als bij een opgewekt bui, heb je grote kans dat ze je bui overnemen en chagrijnig worden.
Allemaal redenen om je slechte bui niet te delen.<br />
<br />
Echter juist bij zo'n slechte bui is het goed om het wel te delen (zegt men), omdat je zo de kans verkleint jezelf écht iets aan te doen. Bovendien is er een (kleine, in mijn ogen) kans dat iemand precies het goede weet te zeggen om je te steunen en op te beuren.<br />
<br />
Via een vriendin van mij kwam ik op de site van Sensoor. Sensoor is dag en nacht, het hele jaar door, bereikbaar voor mensen die behoefte hebben aan een vertrouwelijk gesprek. Per mail, alle dagen van de week per chat en 24/7 per telefoon. Met dank aan ruim 1200 vrijwilligers die daarvoor training en begeleiding krijgen door deskundige beroepskrachten. Ook in het holst van de nacht, in de vroege ochtend of op een feestdag.<br />
<br />
Ik heb hen al een aantal keer gemaild. Mailen leek me de 'veiligste weg'; het meest anoniem en minst confronterend. Het werkt natuurlijk ook wel het minder direct dan bellen of chatten, maar ik heb gemerkt dat als ik dingen op schrijf ik het beter kan plaatsen en sowieso de ergste emotie er al vanaf gaat. Dat ik al binnen een paar dagen een reactie terugkreeg was een positieve verrassing.<br />
<br />
De grootste verrassing bleek dat de mail die ik terugkreeg begripvol en liefdevol was. Met kleine persoonlijke ervaringen erin en tips om mijn gedachten op die donkerste momenten wat minder donker te maken. Niet belerend of betuttelend, maar gewoon precies goed.<br />
<br />
Vandaag zat ik in de auto en kon ik als het ware de donkere wolken aan zíen komen rollen. Een vervelend gevoel begon zich van mij meester te maken. In mijn poging me hiertegen te verzetten begon ik te bedenken wat ik kon doen als afleiding zodra ik thuis was. De optie 'naar bed gaan' wilde ik niet uitvoeren, omdat ik weet dat dit het probleem vaak alleen maar opschuift.<br />
<br />
Al snel kwam de mogelijkheid in me op om Sensoor te mailen. Die geruststellende gedachte alleen al gaf me een steuntje in de rug. En dat steuntje maakt dat ik het nu hier opschrijf en deel. Ik gun namelijk iedereen zo' n steuntje. Zo'n liefdevol en begripvol 'luisterend oor'.<br />
<br />
Nee, het lost geen wereldproblemen op. Ja, je moet daarnaast echt gewoon nog door de dag zien te komen op eigen kracht. Maar, ook ja, het is een luisterend oor dat niet mee gaat in je gevoel en binnen de kortste keren ook chagrijnig is, of met de mond vol tanden zit.<br />
<br />
Ik plaats hier de link van Sensoor, omdat ik de weg er naartoe zo makkelijk mogelijk wil maken voor wie het dan ook nodig zou moeten hebben. Je staat er echt niet alleen voor.
<br />
<br />
<a href="https://www.sensoor.nl/">DIT IS DE LINK NAAR SENSOOR</a><br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-16610507866359038902018-08-16T11:54:00.000-07:002018-09-06T11:58:37.663-07:00Echt leven<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>"Ik ben niet bang voor de weg die ik nog te gaan heb, omdat ik mezelf mag leren kennen. Het zal echt wel zwaar worden. Nog zwaarder dan nu, maar dat omarm ik. Omdat ik weet dat ik dan pas kan voelen wat echt leven is." </i></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: inherit;">Dit schreef ik twee jaar geleden naar een kennis van me die vroeg hoe het met me ging. Ik had geen idee meer dat ik dit geschreven heb, ik zag het vandaag terug in een </span>mailtje.<span style="font-family: inherit;"> Hoe waar is het gebleken en hoe fijn voelt het om af en toe te voelen wat 'echt leven' is. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Het is inderdaad heel zwaar geweest en dat is het nog steeds vrij </span>regelmatig<span style="font-family: inherit;"> . Maar het gevoel dat ik echt leef heb ik inmiddels een paar keer mogen ervaren. Wat is dat geweldig, dat je opeens beseft dat je 'gewoon aan het leven' bent. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Leven zonder dat het moeite kost. Zonder te moeten nadenken of je de energie die je hebt wilt steken in het één of het ander, in dit of in dat. Niet hoeven kiezen, maar gewoon doen. Niet eerst over een grote drempel moeten stappen, maar al bezig zijn voordat je er erg in hebt.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">
<br />Ik heb het dan niet over grote dingen, grote klussen die al tijden op je liggen te wachten, maar over alledaagse dingen zoals koken of de vaatwasmachine inruimen. Dingen waarvan andere mensen vinden dat het 'gewoon' een klein klusje is. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Ik heb in mijn blogs al eens vaker over </span>gehad, over<span style="font-family: inherit;"> die grote drempel. Dat anker dat je achter je aan sleept en </span>dat je afremt bij alles wat je doet.<span style="font-family: inherit;"> Dat er voor zorgt dat alles veel meer moeite kost dan het zou moeten kosten. Het is moeilijk uit te leggen. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Nu ik ervaren heb hoe het is om iets 'gewoon zomaar even' te doen, begrijp ik dat mijn grote drempel, of dat anker, voor anderen niet voor te stellen zijn. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">Het gevoel van iets 'gewoon zomaar even doen' kende ik op mijn beurt namelijk helemaal niet. Als iemand dat gevoel aan mij had willen uitleggen had ik me er ook niks bij voor kunnen stellen. Hoe voelt het om iets 'gewoon zomaar even' te doen?</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Zoals ik al zei heb ik dus inmiddels een paar keer ervaren hoe dat is en ik denk dat die ervaring ook onderdeel is van 'echt leven'. </span><br /><br />
<span style="font-family: inherit;">Natuurlijk zijn er geluksmomenten die het leven mooi maken. Als ik op vakantie met ons gezin om me heen kijk en iedereen plezier zie hebben, voel, en voelde ik me altijd al, gelukkig. Als ik met de hond in het bos een hert zie, voel ik me gelukkig. Als mijn kinderen me fijne </span>verhalen<span style="font-family: inherit;"> vertellen over wat ze die dag deden, voel ik me gelukkig.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Ik heb ook altijd gezegd dat ik gelukkig ben. Depressief, maar intens gelukkig daaromheen.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Je kunt niet altijd leven in gelukzaligheid. Het leven is soms ook gewoon saai of naar. Het leven is soms ook gewoon koken of de vaatwasser inruimen. Maar hoe het voelt om dat 'gewoon zomaar even' te doen weet ik nu. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Ik denk dat ik daarom kan zeggen dat ik af en toe voel hoe het is om </span>
<span style="font-family: inherit;">'echt te leven'. <br />Het is niet groots en meeslepend en vol van geluk. Het is iets 'gewoon zomaar even' kunnen doen.</span>En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-8401435861373764272018-04-04T03:06:00.000-07:002018-09-06T11:52:16.552-07:00Strijd in mijn hoofdVoor één keer zou het fijn zijn om niet na te hoeven denk en over wat ik wil. Het lijkt de enige gedachte die ik altijd mag of zelfs moet hebben. 'Wat wil ik?' Ik wil niet nadenken. Ik wil gewoon weten.<br />
Vertrouwen.<br />
Doen.<br />
<br />
Niet alles op een weegschaal leggen en nagaan of dat echt is wat ik wil. Want bij nadenken over wat ik wil, hoort direct de verantwoordelijkheid die er daar aan hangt voor anderen.<br />
Oorzaak - gevolg. Dat idee.<br />
<br />
Elke beslissing die ik neem heeft gevolgen. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Of voor de postbode, de caissière, de hond. Alle opties moeten overwogen worden.<br />
<br />
Het is dus niet alleen 'wat wil ik?', maar direct daar aan vast 'en hoe heeft dat effect op anderen?'<br />
Zorgt dit voor een hap uit het budget? Zorgt dit voor meer of minder beweging? Zorgt dit ervoor dat anderen zijn of haar baan niet goed, of minder makkelijk, kunnen uitvoeren? Bezorgt het de ander een goed gevoel of helemaal niet? Is het ongezond voor de ander (en mijzelf)? Heeft de ander er meer werk door? Moet de ander er iets voor laten?<br />
<br />
Elke beslissing heeft daarnaast ook invloed op de toekomst. Is dit goed voor mij in de toekomst? Is dit goed voor mijn gezin in de toekomst? Is dit financieel een goed idee voor de toekomst? Moeten we dan in het vervolg dingen laten of juist wel doen in de toekomst?<br />
<br />
Natuurlijk kan ik heel hard doen alsof het me allemaal niks doet, eventjes. Maar ongemerkt kruipt het verantwoordelijkheidsgevoel toch over me heen. Steeds een klein beetje meer. Waarschijnlijk gedurende verschillende kwesties. Als een zwarte deken zakt het op me neer. Eerst lijkt het of die deken niks weegt. Ik kan het gevoel ervan negeren. Mijn fijne gevoel over betreffende beslissing of beslissingen is eventjes genoeg om die deken te dragen. Maar hoe langer die deken er ligt, hoe zwaarder die wordt. Opbeurende gedachten doen er weinig aan. Soms waait de deken even weg. Door iets wat iemand zegt of doet of iets dat er gebeurt, een meevaller. Alleen heel stilletjes komt hij toch veel te vaak en veel te snel weer terug.<br />
<br />
Vaak ben ik me er pas van bewust als ik alweer veel te diep onder gestopt ben. Dan is de weg eronderuit veel moeilijker. Soms merk ik 'm vrij snel op en kan ik er tegen gaan vechten. Ook met wisselende resultaten trouwens. Zeker niet altijd met succes. Helaas is het niet zo dat wat de ene keer werkte om onder de deken van verantwoordelijkheid (of eigenlijk de deken van 'ik doe het toch nooit goed (genoeg)') uit te komen, de andere keer ook werkt. Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Dat idee<br />
<br />
Er is niks aan. Er is gewoon niks aan. Steeds weer die malende gedachten. Elke keer nadenken over wat wil ik en wat zijn de gevolgen daarvan voor anderen en moet ik me daar wel of niet druk om maken?<br />
<br />
Op sommige dagen lijkt er niks of niet veel aan de hand. Lijk ik het allemaal redelijk onder controle te hebben. Ik draai mijn dag dan best lekker, of ik kan op tijd afleiding zoeken. Ik kook, wandel met de hond en vouw of draai een was. Voor anderen een saaie, normale dag. Voor mij mijlpalen.<br />
<br />
Maar er zijn ook dagen dat ik me serieus afvraag of ik er ooit vanaf kom. En ook of mijn omgeving me er ooit vanaf laat komen. Kom je los van de situatie dat elk positief woord uit je mond ingelijst wordt? Of is het allemaal maar perceptie?<br />
<br />
Gedachten, positief of negatief zijn niet wie we zijn en kunnen de omstandigheden niet veranderen. Ze kunnen wel de manier waarop we tegen de omstandigheden aankijken veranderen, ons gevoel erover veranderen. Ik weet dat gedachten stuurbaar kunnen zijn, maar ook dat is weer strijd. Van mij mag het ook wel eens een keer gewoon vanzelf gaan onderhand.<br />
<br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-59325790744120864232018-02-03T07:34:00.000-08:002018-09-06T11:46:05.826-07:00SpiegelLaatst vroeg iemand me wat ik zie als ik in de spiegel kijk. Meer figuurlijk dan letterlijk. <br />
<br />
Daar sta ik dan, voor de spiegel.
Ik zie een vrouw. Ze kijkt me onderzoekend aan.<br />
Hé! Stemmen in mijn hoofd.., daar gaan we...! <br />
<br />
Er is ruzie achter dat spiegelbeeld. Er zijn stemmen die zeggen dat ik er best mag zijn. Dat die ondeugende blik me goed staat.<br />
<br />
Dat ik duidelijk niet meer dat meisje ben, die ik jaren en jaren heb gezien in de spiegel, maar eindelijk de vrouw ben ik die ik wilde gaan zien. Volwassen.<br />
<br />
'Volwassen' betekent voor mij dat je al het één en ander hebt meegemaakt. Dat je ervaring hebt. Dat je weet dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Niet altijd op de manier die jij vooraf zelf bedacht of gewild had, maar uiteindelijk is het goed. Je leeft ermee. <br />
<br />
Meteen daarop komen de andere stemmen. Ze vragen zich af waar ik het idee vandaan haal dat ik volwassen ben. Ik zie er inmiddels volwassen uit, maar weet ik hoe het zit? Tel ik inmiddels mee? <br />
<br />
Die ondeugende blik heb je niet nodig, stel je niet aan. Je weet toch niks eigenlijk van Het Leven.
Je maakt er een potje van! <br />
<br />
De negatieve stemmen zijn er nog steeds, maar ik leer ze te zien als beschermengeltjes. Ze zorgen dat ik niet naast m’n schoenen ga lopen. Ze behoeden me ervan mezelf voorbij te lopen. Ik leer dat ik ze mag koesteren. Ik mag er naar luisteren zonder ze al te serieus te nemen. Ik leer dat ik de juiste balans moet zoeken tussen al die verschillende stemmen. <br />
<br />
En daar ergens tussendoor leer ik wie ik dan echt ben. Welke dromen en stemmen echt bij me horen en welke niet.<br />
<br />
Vertrouwen op ‘het komt goed’. Voor een ander zie ik dat altijd wel, voor mezelf is dat een stuk moeilijker.
Ik leer te vertrouwen op alles om me heen. Ik heb in meditaties gezien dat ik het kan en dat ik vertrouwen mag hebben in mezelf en in de tijd. <br />
<br />
Mijn hoofd weet het wel, mijn hart loopt een beetje achter. <br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-61190573612813086102018-01-26T09:01:00.000-08:002018-09-06T11:41:49.588-07:00VechtenDe laatste tijd heb ik regelmatig 'neutrale' dagen. Ik voel me niet top, maar ook zeker niet slecht. De ene keer krijg ik dan ook nog iets gedaan, de andere keer helemaal niets. Maar op zo'n neutrale dag maakt dat dan niet uit, ik kan er dan vrede mee hebben. Soms zitten er tegenwoordig zelfs goede dagen bij, waarop ik me lekker voel en dingen (vaak wat huishoudelijke taken) gedaan krijg.<br />
<br />
Deze week had ik opeens een slechte dag. Een echt slechte dag. Zo'n dag die je bang maakt, omdat het lijkt dat je weer helemaal terug bij af bent. Een dag zoals ik die ik zo min mogelijk mee wil maken en die ik niemand gun.<br />
Op zo'n dag wil ik 'uit'. Er niet zijn. Helaas kan dat niet, je neemt jezelf immers overal mee naar toe.<br />
<br />
Het eerste wat ik altijd doe op zo'n dag is mijn man op zijn werk appen, zodat hij af en toe even kan nagaan hoe het met me gaat. En misschien heeft hij net de juiste opbeurende woorden voor me en trekt hij me eruit.<br />
<br />
Daarna begint het vechten. Het vechten tegen dat gevoel. Het vechten tegen de destructieve gedachten en nare gedachten over mogelijke 'leuke dingen' die ik zou kunnen gaan doen. Het vechten om die gemaakte glimlach op te zetten, omdat die soms echt kan helpen. En het vechten om niet boos te worden op die stomme gemaakte glimlach.<br />
<br />
Afgelopen woensdag had ik weer zo'n slechte dag. Nadat ik mijn man geappt had, besloot ik op mijn fijne werkplekje op zolder te gaan zitten. Niet om te gaan tekenen, maar om een rustig muziekje op te zetten en een tijdschrift te gaan lezen. Ik had de nieuwe uitgave van Psychologie Magazine nog liggen, dus die pakte ik erbij. <br />
<br />
Toeval bestaat niet, zeggen ze wel eens, maar deze keer is dat weer gebleken. Dit keer ging het blad namelijk voor een groot deel over zelfcompassie. Tijdens het lezen van een artikel over zelfcompassie en mindfulness bedacht ik me dat ik mezelf een brief zou kunnen schrijven. Een brief die ik aan een vriendin zou kunnen schrijven die met de gevoelens zat waar ik nu mee worstelde.<br />
Het was zo'n idee waarvan ik eigenlijk denk "doe normaal, je houdt jezelf alleen maar voor de gek", maar aan de andere kant ook "als het voor anderen werkt, waarom dan niet voor mij?'<br />
<br />
Dus daar kwam het 'Lieve ........', dat op zich vond ik al absurd om in te tikken, maar vooruit maar. Zo zou ik een brief aan een vriendin ook beginnen, dus ik liet het zo. Vervolgens begon ik de komende dag (waar ik me erg druk om maakte) uit elkaar te halen. Elk nieuw onderdeel van de dag benoemde ik. Ik benoemde de pijnpunten die er waren, ik liet de twijfel en de spanning toe, en als laatste probeerde ik een troostend woord en mogelijke oplossing (of verzachting van het pijnpunt) te vinden.<br />
De hele dag haalde ik op deze manier uit elkaar en sloot af met 'en ga dan nu nog even lekker van je gezin en je avond genieten).<br />
<br />
En warempel... het werkte! Het vechten van ervoor was verdwenen. Het paniekerig zoeken naar manieren om me niet meer zo naar te voelen was weg. De boze stem die mezelf steeds opnieuw op mijn donder gaf, omdat ik me niet door die depressiviteit moest laten kisten, het was allemaal weg.<br />
<br />
Mijn man was inmiddels thuis gekomen en samen 'tackelden' we het avondeten en hebben we nog echt een gezellige avond gehad.<br />
De brief heb ik nog en bewaar ik. Ik hoop het op slechte dagen 'toevallig' tegen te komen, zodat het me misschien aanzet om weer hetzelfde te gaan doen. Mezelf aanspreken als een goede vriendin.., het is heel nieuw voor me en voelt toch wat gek, maar ik denk toch dat ik het vaker ga proberen.<br />
<br />
<br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-84794643729896838892017-12-01T07:36:00.000-08:002018-09-06T10:47:49.020-07:00Focus<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Als alle dagen</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Zich als zwarte brij</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Aaneenrijgen</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Als ik moet zoeken naar voldoende licht</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Kleuren zich alleen</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">In negatief nog tonen</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Als mijn rolletje vast loopt</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Mijn onderwerp onscherp blijft</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Kom je dan naast me staan</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Reik je me een vaste hand</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Eén die me helpt stabiel te blijven</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Zodat ik mijn focus kan bepalen</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Mijn beeld weer helder wordt</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">En ik weer scherp kan stellen</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">In dit wankele bestaan.
</span>En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-70064095307394291892017-11-17T03:55:00.000-08:002017-11-17T03:55:13.347-08:00MislukkelingOei wat is het ongelofelijk spannend om deze blog te schrijven en straks te delen, maar toen ik aan deze website begon had ik me voorgenomen om te schrijven alsof niemand het zou lezen. Daar ga ik me aan houden.<br />
<br />
Het kan een tijdlang goed gaan met me, of lijken te gaan en dan opeens is het daar toch weer. Zomaar ineens, net in de auto op weg naar huis, overviel het me. Een overweldigend gevoel van mislukking.<br />
<br />
Mislukt in het leven. Op dit moment voel ik mee bijzonder nutteloos en leeg. Een mislukkeling.<br />
<br />
Eens zien of ik kan ontdekken waar het vandaan komt. Meestal lukt dat als ik maar gewoon ga tikken, zonder na te denken. Dus zo ook nu maar.<br />
<br />
Vandaag en gisteren ben ik netjes drie uur op mijn werk geweest, zoals het van me verlangd wordt. Ik heb ook verslagen gemaakt over de inhoud van mijn werk en van de voortgang van mijn re-integratie. Ik moet immers netjes mijn re-integratielijn volgen, anders blijf ik in gebreke. Waarom ik die lijn moet volgen als in elk verslag over mijn ziek-zijn staat dat ze er vanuit gaan dat ik toch niet terug zal kunnen komen in mijn huidige functie, is me een raadsel. Aan de andere kant staat ook in die verslagen dat ik moet re-integreren, met als doel dat ik 17 maart mijn volledige takenpakket weer op gepakt heb. Ehm... huh?<br />
<br />
De verslagen waar ik op doel zijn opgesteld door een bedrijfsarts van het bestuur waar ik onder werk. Bedrijfsarts nummer één was dat. Inmiddels heb ik vanmiddag een afspraak staan met bedrijfsarts nummer drie (in nog geen twee jaar). Deze meneer heb ik nog nooit gezien, maar hij moet straks wel met mij de formulieren gaan invullen voor het UWV, die over mijn ziek-zijn gaan. Er wordt dan vastgehouden aan een Functionele Mogelijkheden Lijst van april dit jaar.<br />
<br />
Oh..., maar gelukkig is er geen steek veranderd natuurlijk sinds afgelopen april! Of.., oh wacht.. toch wel! Ontzettend veel! Hoe krom is dit alles??!<br />
<br />
Wat ook krom is, is dat ik als werknemer niet één foutje mag maken, niet één woord mag gebruiken in mijn mails dat voor meerdere interpretaties mogelijk is. Niet één keer eerder naar huis 'mag' gaan als ik merk dat het niet gaat, of later komen als het moeilijk was om te vertrekken. Dat wordt dan namelijk gezien als 'hakken in het zand'. Met zwaailichten, alarmgeluiden en een twee wekelijkse meldplicht bij de bedrijfsarts (ja,die nieuwe) en casemanager erbij (die zelf overigens opeens een maand niet meer reageerde op mijn mails en over wie ik via via moet horen dat ze ziek is).<br />
<br />
Tjonge, toch handig dat ik dit nu allemaal uit tik. Ik kom er opeens achter dat dit gevoel dat mij plotseling overviel in de auto niet persé een gevoel van mislukken is, maar ook van heel veel boosheid.<br />
<br />
Boos op de enorm kromme organisatie die hier achter zit. Een organisatie die 200% accuraatheid, stiptheid en toewijding eist van haar medewerkers (prima, krijg je, voor zover ik dat in mijn ziek-zijn kan geven), maar die zelf blijkbaar met 80% inzet weg kan komen.<br />
<br />
Ik kan niet zeggen dat ik me nu veel beter voel, nu mijn gevoel van mislukken (voor een groot deel) is overgegaan in een gevoel van boosheid. Mede omdat ik met die boosheid eigenlijk bijzonder weinig kan. Het is wel fijn om te weten dat er iets achter zit. Dat het niet zomaar een gevoel is dat 'uit de lucht komt vallen'.<br />
Nu moet ik het alleen nog zien kwijt te raken (samen met dat restje 'mislukkeling' dat er nog wel zit en dat met andere zaken te maken heeft).<br />
.<br />
<br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-6980542690609613252017-11-15T14:22:00.000-08:002017-11-15T14:22:35.423-08:00Rennen of stilstaanIk weet wat het is! Het is er rennen of stilstaan!<br />
<br />
Er zit niks tussen, geen langzaamaan, half werk. Het moet of nu allemaal af, klaar, weg, opgeruimd of helemaal niet.
Maar dan echt helemaal niks, helaas. Dan is het moeilijk om iets anders te doen, iets ‘leuks’.<br />
<br />
Als het rennen eenmaal begonnen is, is het niet tegen te houden en gaat er een soort adrenaline rush door me heen. Ik voel het door mijn aderen gieren. Vermoeiend.
Niet die ene wasmand moet gevouwen worden, maar allemaal. In plaats van nu eentje en straks misschien ook eentje. En morgen weer één of twee.
Niet die ene stapel boeken moet uitgezocht worden, maar het liefst meteen allemaal. Tussendoor wat heen en weer taxiën om de kinderen te halen en brengen, een boodschapje tussendoor, koken en dan nog dat kleine beetje extra. Of een tandartsbezoek, zoals vandaag.<br />
<br />
Geen wonder dat het me (onbewust) tegenhoudt om in eerste instantie überhaupt van start te gaan. Ik voel niet meer zo zeer de bewust de Berg, de Mount Everest, het anker achter me aan, maar eerder een soort onzichtbare muur.
Mezelf door die muur heen werken is een flinke klus. Eentje waar ik vaak niet eens aan begin. Maar als ik er doorheen ben is de rem eraf. Kwijt.<br />
<br />
Vandaag was weer zo’n dag van rennen en vliegen. En nog steeds heb ik een onbevredigd gevoel. Er ligt nog was. En zijn nog pannen niet af gewassen. Er zijn nog stapels, nee correctie, kratten met boeken die nog uitgezocht moeten worden. Maar het is bedtijd ik moet accepteren dat ik niet meer aan toe kom.<br />
<br />
De adrenaline giert alleen nog volop door mijn aderen, dat is een beetje jammer.
Nou ja, met dit inzicht heb ik in ieder geval weer iets om volgende week te spreken bij Marjoleine. Een mens moet iets te wensen over houden, toch? Nu eerst maar eens in slaap zien te komen.En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-61139765747530431112017-11-14T07:25:00.000-08:002017-11-14T07:33:15.222-08:00Jeugdherinnering Naar aanleiding van een schrijfcursusje waar ik aan mee doe, kwam ik op onderstaand verhaal.
De vraag was een jeugdherinnering op te schrijven, waarvan je nu nog dingen herkent in jezelf.
Mijn herinnering is als volgt:<br />
<br />
Ik ben een jaar of zes en ben met mijn ouders en broer op vakantie in Engeland. We hebben een caravan gehuurd op een echt Engelse caravanpark. Misschien ken je de serie Hi-de-Hi uit de jaren tachtig. Een vakantiepark waar veel spelletjes en leuke avonden georganiseerd werden.
Er werd op een gegeven moment een schmink-wedstrijd georganiseerd. Ik kon niet meedoen , of wilde niet meedoen. Mijn moeder was bij de kapper van het park en kreeg een ‘Lady Di’ kapsel aangemeten.<br />
<br />
Ik besloot mezelf dan maar te schminken met mijn moeders make-up.
Eerst wilde ik een prinses zijn. Ik zocht mooie lippenstift uit en stiftte mijn lippen zo goed en zo kwaad als het ging zonder spiegel.
Daarna deed ik mooie oogschaduw op. Rode wangen maakten het af.<br />
<br />
Ik bedacht me echter vrij snel dat ik altijd al een prinsesje was en dat ik wel eens iets anders wilde. Ik veegde mijn gezicht schoon met mijn handen en wc-papier.
Een clown werd het! Een mooie rode neus, een grote rode mond en zo’n speciale clowns-streep over m’n ogen moest het af maken.
Al snel vond ik een clown ook te gewoon. Weer veegde ik mijn gezicht schoon.
Ik zou een boef worden! Een echte gemene boef met een blauw oog en littekens. Dus ik deed weer mijn uiterste best om mezelf om te toveren tot een overtuigende boef.
Eenmaal klaar ging ik naar de kapper op het vakantiepark om het trots aan mijn moeder te laten zien.
Er ging een opgewonden geroezemoes door de kapperszaak toen ik binnenkwam, snel daarna gevolgd door een hartelijk lachsalvo.
Ik begreep echt niet waarom en was heftig teleurgesteld. Om een enge boef lach je toch niet zo hard?!
Toen wees mijn moeder naar de spiegel. Wat ik toen zag deed mij ook in lachen uitbarsten. Het was net of ik een botsing had gehad met meerdere make-up dozen.
De knalroze oogschaduw was uitgeveegd over mijn wang en voorhoofd, de rode clownslippenstift zat tot over mijn jukbeenderen en dit alles geweldig afgerond door de zwarte strepen die voor littekens door moesten gaan. En natuurlijk het zwarte, blauwe oog.
Wat dit zegt over mij nú?
Ik doe nu nog steeds graag dingen met volle overgave. Het liefst helemaal perfect. Helaas is de ‘schade’ nu wat heftiger dan een mis-match aan make-up. Ik ben inmiddels dik anderhalf jaar thuis met een burn-out en chronische depressie.
Het kost wat meer dan een washandje met zeep om het weer in orde te krijgen deze keer.
Maar ik doe ontzettend mijn best om er toch ‘fris en schoongeboend’ uit te komen.En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-19598602829955552002017-11-13T08:34:00.001-08:002017-11-13T08:37:31.166-08:00Genoeg is genoeg?Te veel, te goed, is dat verkeerd? Is dat een valkuil? Overcompensatie misschien?<br />
<br />
Neem nou koken. Meestal kook ik omdat het moet. Omdat ik vind dat je als ouder zijnde verantwoordelijk bent voor een gezonde maaltijd voor je kinderen. Dat zal iedereen het met me eens zijn. Het hoeft niet persé de moeder te zijn die kookt, maar degene die er die dag tijd voor heeft. En met een beetje geluk ook zin heeft om te koken.<br />
<br />
Tijd om te koken heb ik de laatste anderhalf jaar natuurlijk voldoende. Ik ben vrijwel de hele dag thuis, ik zou voor een heel weeshuis kunnen koken, qua tijd.<br />
Zin om te koken is een heel ander verhaal. Dat heb ik zelden. Ik doe het echt niet graag. Het begint al bij het bedenken wat er gegeten moet worden. Omdat we met vijf man zijn die allemaal wel iets ècht niet lusten, moet daar goed over nagedacht worden. Natuurlijk moeten kinderen (nieuwe) dingen leren eten, maar niet altijd wil ik die strijd aan gaan.<br />
<br />
Daarnaast moet hetgeen er klaargemaakt gaat worden aansluiten bij de boodschappen die er gedaan zijn. We hebben tijdens het doen van de boodschappen al nagedacht over het weekmenu, dus dat scheelt. Alleen moet ik dan ook nog maar trek hebben in wat we vooraf bedacht hebben.<br />
<br />
Dan is er het tijdstip dat er gekookt moet worden. Er moet rekening gehouden worden met werktijden, sportclubs, ouderavonden, etcetera. Je kunt het nooit voor iedereen goed doen, maar iedereen moet wel iets lekkers (en verantwoord) binnen krijgen. Het fijnst is dus als het goed op te warmen is.<br />
<br />
Mijn laatste struikelpunt voor wat betreft koken is de tijd die je aan het bereiden van de maaltijd kwijt bent, in verhouding tot de tijd waarin het genuttigd wordt. Ik sta niet graag en half uur of drie kwartier in de keuken voor een maaltijd die in minder dan 15 minuten naar binnen geschoven wordt (met welke reden dan ook).<br />
Voor mij genoeg redenen om een hekel te hebben aan koken.<br />
<br />
Heel soms echter, krijg ik een soort van bevlieging en heb ik opeens zin om een bepaald gerecht klaar te maken. Dan sta ik vaak om half vier/vier uur al in de keuken om voorbereidingen te treffen. Tijdens die voorbereidingen krijg ik steeds meer zin in de aankomende maaltijd en steeds meer trek in bijpassende gerechtjes.<br />
<br />
Zo is het dus voorgekomen dat ik een maaltijd op tafel zette die met Kerst prima tot zijn recht zou komen. Verschillende soorten groeten, verschillende soorten vlees en aardappels op verschillende manieren bereid. In mijn hoofd was dat allemaal heel logisch. Het vlees waar ik trek in had, vonden de kinderen niet zo lekker, de aardappels waren deels nieuw klaargemaakt en deels een restje van eerder, dat op creatieve wijze moest worden op gemaakt, en de groenten waren een mix van wat ik op dat moment wilde eten, wat ik mijn kinderen gunde, en wat er echt op moest.<br />
Dat het organisatorisch best een gedoe was om alles op tijd klaar te hebben nam ik op de koop toe.<br />
Iedereen was tevreden met de maaltijd (dat kon ook haast niet anders), maar ik was wel erg moe. Moe, maar voldaan, toch?!<br />
<br />
Laatst had ik weer zo’n bevlieging. Ik wilde graag lasagne maken voor mijn dochter. Die ingrediënten hadden we wel in huis, ik moest alleen gehakt halen. Toen ik in de winkel stond, kwam ik langs het schap van de pasta’s en sauzen en zag daar cannelloni staan. Dat wilde ík graag eten! Een schaal lasagne is voor ons gezin vaak net wel, of net niet genoeg en met die cannelloni erbij zou het zeker voldoende zijn.<br />
<br />
De ingrediënten voor cannelloni werden dus ook gekocht. Ik had het nog nooit klaargemaakt op de manier waarop ik er die dag zin in had, maar ik had er alle vertrouwen in.<br />
Om half vier stond ik dus in de keuken gehakt, spinazie, room en pesto te mixen samen met mijn zoon. Ook hij zag het wel zitten om die cannelloni te eten.<br />
<br />
Na de cannelloni begon ik aan de lasagne. De twee konden elkaar in de oven mooi afwisselen.<br />
Beetje jammer dat de cannelloni wat te donker waren geworden. Hierdoor waren er een aantal niet meer lekker. Er moest dus sla bij komen om het tekort aan te vullen en om nog wat meer gezonde aspecten aan de maaltijd toe te voegen. Ik zag in de koelkast ook nog een stuk zuurkoolspek liggen dat we niet gebruikt hadden voor de erwtensoep, daar wilde ik ook nog wel iets mee proberen!<br />
De sla werd aangevuld met eieren, paprika, komkommer, tomaat en plakjes mozzarella.<br />
Uiteindelijk stond er dus weer voor drie gezinnen aan eten op tafel.<br />
<br />
Ik was erg trots op mezelf. Het meeste was erg goed gelukt en smakelijk en gezond.<br />
Mijn man en kinderen hadden natuurlijk ook niks te mopperen (wat ze ook niet deden).<br />
Mijn mand grapte alleen maar “Genoeg is bij jou niet snel genoeg he?”<br />
<br />
Ik zag de grap in zijn opmerking en bedacht me dat het wel handig was dat ik maandag niet hoefde te koken nu, maar het zette me ook wel aan het denken. In mijn ziekteproces ben ik ook aan het leren tevreden te zijn met ‘goed genoeg’. Niet alle stoelen, tafels en banken aan de kant schuiven als je alleen maar even ‘op het oog’ wilde stofzuigen bijvoorbeeld.<br />
<br />
Is mijn nieuwe bevlieging (koken voor een heel weeshuis) een stap in de goede richting , want ik kook zonder tegenzin? Of is het een waarschuwing met het oog op ‘genoeg is niet genoeg’?<br />
Het is in ieder geval wel iets dat ik voor nu maar koester, voor zolang als het duurt, maar waarbij ik wel heel goed moet opletten dat ik het inderdaad doe omdat ik het wil. En niet omdat ik vind dat het zo hoort..<br />
<div>
<br /></div>
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-40265777772392563082017-11-12T14:02:00.004-08:002017-11-12T14:03:52.168-08:00FocusAls alle dagen<br />
Zich als zwarte brij<br />
Aaneenrijgen<br />
Als ik moet zoeken naar voldoende licht<br />
Kleuren zich alleen<br />
In negatief nog tonen<br />
Als mijn rolletje vast loopt<br />
Mijn onderwerp onscherp blijft<br />
<br />
Kom dan naast me staan<br />
Reik me een vaste hand<br />
Één die helpt stabiel te blijven<br />
Zodat mijn beeld weer helder wordt<br />
Ik mijn focus kan bepalen<br />
En weer scherp kan stellen<br />
In dit wankele bestaan.
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-3545806901123540822017-11-07T23:19:00.001-08:002018-09-06T10:43:00.763-07:00AppelfiguurNooit, maar dan ook nooit had ik gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik heb een haat-liefde verhouding met mijn gewicht.
Eigenlijk pas sinds een jaar.<br />
<br />
Heel stiekempjes aan was ik al wel iets aan het aankomen na mijn veertigste, maar toen ik begon met antidepressiva zat er prompt in een kleine twee maanden zo’n vijftien kilo aan.<br />
Mijn medicijnen zijn eetlustbevorderend en zetten ook nog eens gewoon aan. Ik weeg nu meer dan ik ooit gewogen heb. Zelfs tijdens m’n zwangerschappen woog ik minder.<br />
<br />
Ik weet dat deze medicatie op dít moment is wat ik nodig heb. “Eerst het koppie, daarna het lijf weer.”<br />
Rationeel zit het wel snor, maar emotioneel is het moeilijk.<br />
<br />
Alles is bij mij een beetje voller geworden, maar mijn buik meer dan een beetje. Laatst riep iemand me heel enthousiast toe dat het zo leuk was dat ik weer zwanger ben. Prompt riep ik terug “nee hoor, gewoon dik!” Zij schaamde zich meer dan ik, maar het is echt een pijnpuntje voor me.<br />
<br />
Die billen, die heupen, die borsten.., het maakt me niet zo uit. Maar die buik! Die zit me wel dwars.
Echt zo’n appelfiguur heb ik nu, gecombineerd met meer borst, billen en heupen dan ooit.<br />
<br />
Ik roep het nog maar een keer heel hard tegen mezelf: “Eerst het koppie, daarna het lijf weer!”
<br />
<br />
Misschien dat ik het uiteindelijk ook zo ga voelen.En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-23484441452035825822017-11-02T15:10:00.001-07:002017-11-08T01:46:22.029-08:00Update, na een jaar en zeven maandenLaatst vroeg iemand me (in een mailgesprek) hoe het nu met me ging.<br />
Een deel van wat ik diegene schreef heb ik hier neergezet.<br />
<br />
Het werd 'per ongeluk' een hele duidelijke weergave van hoe het nu met me gaat:<br />
<br />
"Mijn leven ‘overkomt’ me op dit moment.<br />
Ik denk het liefst niet na over ‘straks’ of ‘vanavond’, laat staan over morgen of volgende week.<br />
Er is gewoonweg geen ruimte voor in m’n hoofd.<br />
De paniek slaat (in meer of mindere mate) toe als ik iets moet beloven. Plannen is erg moeilijk. En dingen beloven te gaan doen of regelen praktisch onmogelijk.<br />
<br />
Ik slik sinds een week of drie/vier meer medicijnen tegen m’n depressie dan eerst en zelfs daar doorheen komen de zwarte wolken regelmatig. Dikke rollende zwarte wolken.<br />
Zo heftig heb ik ze al een tijd niet meer gehad.
Het is echt nog niet goed met me.<br />
<br />
Daar komen ook een heel aantal dingen rondom de kinderen bij de laatste tijd.
Leuke dingen, natuurlijk, maar ook moeilijke, zware dingen.<br />
Buiten mijn reïntegratieproces, m’n bezoeken aan m’n 2e spoor coach, bezoeken aan de bedrijfsarts, psycholoog en huisarts (ivm de medicatie) is dit allemaal eigenlijk te veel voor me.<br />
<br />
Maar ja, ik kan niet één van al die lijntjes stopzetten.<br />
Bovendien lopen dingen als verjaardagen, hobby/sportafspraken, optredens en uitvoeringen van de kinderen ook nog gewoon door.<br />
<br />
Nee, het gaat niet zo lekker met me en dat zal waarschijnlijk ook niet snel veranderen. Te veel 'moetjes' op de kaart nog, voorlopig."<br />
<br />
Een klein inkijkje in, ja in wat.., in de stand van zaken nu. Nu, op dit moment. Volgende week kan het weer anders zijn.
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-23861896127982502042017-09-02T02:22:00.000-07:002018-09-06T10:38:42.808-07:00Donkerte En daar zit ik dan,onder mijn bureau. Uit pure frustratie ben ik hier gaan zitten, zo ver mogelijk weg van `er zijn`. In en voor de vakantie dacht ik dat ik een heel eind was. Ik was relaxt, zat lekker in mijn vel en dacht weer aan werken. Binnen het onderwijs zelfs.<br />
<br />
Nu zit ik in een diepe dip. Dag drie alweer. De kinderen zijn naar school, mijn man is weer werken en ik ben thuis. Voor de vakantie was deze situatie natuurlijk ook al zo, maar nu komt het weer even hard aan. Misschien wel juist omdat ik dacht dat ik al heel ver was. Hield ik mezelf dan zo voor de gek?<br />
<br />
Bovenop het gewone leven komt ook nog eens dat ik de stap richting mijn werk nu daadwerkelijk moet gaan zetten, dat ik nog steeds geen haar dichter bij mijn droom ben en dat ik alle `zen` en het gevoel van vertrouwen in `het komt wel goed` helemaal kwijt ben.<br />
<br />
Vertrouwen in de tijd, erin vertrouwen dat `het juiste moment` wel komt, dat de juiste (alternatieve?) baan voor mij bestaat (en dat ik daar voldoende bekwaam voor ben).<br />
<br />
Op dit moment is er alleen maar niks. Een heftig verlangen naar 'mijn hoofd uit zetten'. Een heftig verlangen naar het wegvegen van die grote zwarte vlek die ik in mijn lichaam voel.<br />
Het is zo overweldigend dat mogelijke `vluchtwegen` niet bestaan.<br />
<br />
Alles. Is. Kut. (Excusez le mot.)<br />
<br />
Wonder boven wonder doet de donkerte onder mijn bureau me goed. Mijn geest lacht me niet uit om dit idiote idee, maar komt tot rust. Het lijkt wel of ik er hier even niet hoef te zijn. Of ik hier even mag en kan verdwijnen. Het donkere dat mij omarmt geeft me rust.<br />
<br />
Opeens is het tijd dat de kinderen thuis komen. Ik hoor iemand op de trap en ik wurm me uit mijn vreemde houding. Hier zitten is een ding, maar hier gezien worden is een ander.<br />
Ik roep `hallo` terug en ga naar beneden. Eerst met lichte tegenzin, maar naarmate er meer verhalen over school verteld worden, ga ik er steeds meer van genieten.<br />
<br />
Mijn dip verdwijnt. Voor vandaag. <br />
<br />De dag erna en de dag daarna en de dagen daarop volgend zal hij in volle hevigheid terugkeren, maar dat weet ik dan nog niet.En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-86197965615912657032017-04-01T02:42:00.003-07:002018-09-06T10:25:28.886-07:00Passie en pleasen.Soms weet ik het opeens allemaal heel goed. Ik krijg een mooi inzicht (met of zonder hulp van Marjoleine) en ik voel dat het allemaal wel goed komt.<br />
<br />
Laatst was er weer zo'n moment. We waren aan het praten over wat ik nu doe om mijn gedachten af te leiden en opeens was er dat moment. Ik besefte me dat als je altijd maar doet wat andere mensen van jou verwachten, je niet doet waar je hart ligt. Meestal niet, in ieder geval, of, in mijn geval. En als je iets doet waar je hart niet ligt, doe je het niet vol overgave.
'Half werk' is overdreven, want je geeft alles wat je hebt om het resultaat perfect te laten zijn, maar het resultaat zal minder goed zijn dan van iemand met die het met passie zou doen. En dus is het lastig voor de ander om je complimenten te geven.
Hij of zij had het zelf misschien veel beter kunnen doen of een beter resultaat verwacht. Hoe kun je dan wachten op positieve reacties? Je zult daarin teleurgesteld worden.<br />
<br />
Als je doet waar je hart ligt, zul je dat met passie en overgave doen. Je zult jezelf erin oefenen en steeds beter worden. Er steeds meer voor over hebben en steeds nieuwe manieren uitproberen. Ondanks dat het niet is wat de ander (voor jou) zou wensen, is het wel iets waarin je steeds geoefender en dus steeds beter wordt. Je zult hier complimenten voor krijgen. Terwijl je er met veel minder moeite aan gewerkt hebt. Je hebt het leuk gevonden om te doen en dus voelt het niet als hard werken.<br />
<br />
Natuurlijk gaat het normaal gesproken niet om complimenten van anderen. Als je zelf tevreden bent met wat je doet zou dat voldoende moeten zijn. Maar als je een 'pleaser' bent, iemand die liever de ander tevreden stelt boven zijn eigen tevredenheid, draait het daar wel om. Pleasers zijn namelijk zo omdat ze hun zelfbeeld af laten hangen van het oordeel van een ander.<br />
Je wilt immers aardig gevonden worden, je wilt dat de ander trots op je is voor wat je gedaan hebt, je wilt dat je de ander blij gemaakt hebt, of werk uit handen genomen hebt. Allemaal om je gevoel van eigenwaarde te verhogen. Als de ander tevreden is over jou, ben jij het ook. Als de ander trots is op jou, ben jij het ook.<br />
<br />
Als je durft te doen wat jij zelf leuk vindt, als je dat durft te laten zien, stel je je kwetsbaar op. Dit ben jij immers echt. Als ze hier kritiek op hebben, hebben ze echt kritiek op jou! Je verschuilt je niet meer achter de wensen van anderen, maar laat jezelf zien. Maar juist omdat je doet wat je leuk vindt, zal je enthousiasme erin zitten, je passie zal zichtbaar zijn. Zonder veel moeite maak je iets moois, of doe je iets goed(s). Je krijgt positieve feedback op iets dat echt 'van jou' is.<br />
<br />
Je vindt het zelf leuk of mooi, wat je hebt gedaan of gemaakt en je ontvangt er ook nog eens positieve feedback op, omdat anderen ook zien dat je hart erin ligt. Je eigenwaarde zal dus ook groeien.<br />
Natuurlijk is het beter als je het zelf voor elkaar krijgt om trots te zijn op wat je doet zonder de bevestiging van anderen nodig te hebben, maar voor een pleaser met een slecht zelfbeeld, is het een mooi begin.En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-58502538433080024452017-03-29T03:10:00.000-07:002018-09-06T10:19:04.132-07:00Win-win-situatie Het kwam in het Engels in me op. in het Engels zet ik het dus ook hier neer:<br />
<br />
Letting go of a mask you didn't know you were wearing, feels like tearing off your skin.<br />
<br />
Wat ik ermee bedoel is dat het eng is om 'jezelf' te worden als je niet eens weet dat je niet 'jezelf' was/bent.<br />
<br />
Misschien heb ik het al eerder geschreven, maar al heel lang wil ik het anderen naar de zin te maken. Nature or nurture? Eigenlijk maakt dat niet uit. Het komt erop neer dat ik in al mijn gedachten eerst denk aan wat de ander zou willen, wat de maatschappij van mij verwacht, wat het minst zou kosten, etc. etc...<br />
<br />
En nu leer ik wat ìk wil. Tenminste, dat is de bedoeling. Om dit in kleine stapjes aan te pakken, moet ik eerst in conact komen met mijn gevóel over wat ik wil. De kriebel die je kunt voelen als je iets mooi vindt. Of leuk, of lekker, noem maar op. Stel je voor dat je in de winkel loopt en iets voor het avondeten zoekt. Je loopt door alle paden en opeens zie je in je ooghoek worteltjes liggen. Ja! Dat is het! Wortels met gebakken vis en krieltjes, jammie!<br />
Die kriebel moet ik vaker gaan proberen op te merken. Alleen maar dat 'wat wil ik' gevoel als er een beslissing gemaakt moet worden.<br />
<br />
Als ik me dan bewust ben van dat gevoel, komen de gedachten vanzelf. Is het haalbaar, is het handig nu, is het binnen het budget, is er tijd voor. Die gedachten zijn er meestal als eerste bij mij. Te duur, te lastig, te egoïstisch, te onhandig, te ver weg, te groen... Het maakt niet uit waar het over gaat, die gedachten manifesteren zich ongevraagd en onopgemerkt.<br />
<br />
De eerste stap is dus alleen maar voelen 'wat wil ik'. En manneman, wat is dat moeilijk! Ik voel het zelden. Ik ben me gewoon niet bewust van wat ik wil en voordat ik het weet is er al een beslissing genomen (meestal ook nog eens door mij). Vaak een beslissing waar niet mijn hart ligt en waar ik meteen als een berg tegenop zie. Maar dat komt niet per sé doordat het de verkeerde beslissing is, dat gevoel is er sowieso toch wel.<br />
<br />
Het gevolg is een vicieuze cirkel. Er moet iets gebeuren waar ik tegenop zie, ik schuif het voor me uit, voor me uit en voor me uit, doe het vervolgens met grote tegenzin alsnog, maar krijg het niet af. Waardoor ik me daar bovenop ook nog eens schuldig voel, omdat ik mijn zelf gestelde doel niet behaald heb. Of ik doe het helemaal niet, waardoor ik me ook schuldig voel en er de volgende dag opnieuw tegenaan zit te hikken.<br />
<br />
Als ik doe wat ik leuk vind kan het zo maar zijn dat ik inderdaad alsnog die wc niet poets, of die was niet weg vouw, maar dat ik me daarvoor in de plaats wel toe sta iets te doen wat ik wel leuk vind om te doen. Wat me vervolgens de energie kan geven om alsnog die wc te poetsen of die mand was te vouwen,<br />
<br />
Het staat er zo mooi nu. Een win-win situatie. Ik heb gedaan wat ik leuk vind en er is energie vrijgekomen om een klusje te doen.<br />
Als het me nou ook nog zou lukken om die kriebel te voelen van wat ik wil, zou het allemaal misschien nog werken ook.En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-62759908159850424482017-03-24T08:13:00.001-07:002017-03-24T08:19:34.254-07:00Ik lust je rauw?Ken je dat? Dat je weloverwogen een beslissing neemt, terwijl je bijna zeker weet dat er (negatief) commentaar op zal komen?<br />
En dat je toch besluit hetgeen te doen dat je van plan was en dat je denkt "kom maar op met je commentaar, ik lust je rauw" ?<br />
<br />
Niet? Ik wel. En laatst kreeg ik dat commentaar. En er was weinig lusten aan, kan ik wel zeggen. Ik werd erdoor overspoelt van emoties. Ik was geloof ik van alles nog het meest 'boos', maar ook intens teleurgesteld en verdrietig. En heftig in paniek, overstuur. Maar vooral heel, heel boos. Zó boos dat ik iets gedaan heb dat ik nog nooit gedaan heb. Namelijk mijn stem verheffen in een gesprek en boos weg lopen. Nadat ik nog wel even gemeld had dat ik trots was op mezelf, omdat boos weg lopen niet 'perfect' is en dat het dus heel knap was van mij dat ik dat deed.<br />
<br />
Eenmaal weer in de auto moest ik mijn best doen om uit de paniekaanval te komen. Ik wist dat als ik zelf zou proberen het op te lossen ik er de hele dag mee zou rondlopen, dus belde ik mijn schoonouders, of ik even langs kon komen. Mijn schoonmoeder moest haar best doen om erachter te komen wie ze aan de lijn had. Pas toen ze 'boos' werd kon ik wat bedaren (mijn EHBO instructeur noemde hyperventilatie eens een 'zieligheidskwaaltje'. Niet uit disrespect, maar om aan te geven dat je een duidelijke actie nodig had om er weer uit te komen. Een klap in je gezicht kan ook, maar verbaal 'boos' worden werkt ook -en beetje-).<br />
<br />
Eenmaal bij mijn schoonouders heb ik mijn verhaal gedaan (hortend en stotend) en na enige tijd was ik ook inderdaad trots op mezelf omdat ik voor mezelf was op gekomen. Het was niet fijn en het was niet leuk , maar ik ben wel voor mezelf op gekomen. En dat is goed!<br />
<br />
Naar aanleiding van dit voorval plaatste ik een stukje tekst (openbaar) op Facebook. Ik moest het kwijt, ik wilde dit delen. En ik wilde het 'openbaar' delen, zodat het ook doorgedeeld kon worden.<br />
Dat is ook gebeurd inmiddels. Ik heb hiermee dus niet alleen mezelf geholpen, maar ook nog eens de 'pijn' van anderen onder woorden gebracht.<br />
En -dat was niet mijn uitgangspunt, maar wel mooi meegenomen- ik heb hiermee heel veel lieve en mooie reacties mogen ontvangen.<br />
<br />
Dit plaatste ik op Facebook:<br />
<div style="-webkit-text-size-adjust: auto; font-size: 14px; letter-spacing: -0.23999999463558197px; margin-bottom: 6px;">
<br />
<br />
"Heel veel van jullie weten inmiddels dat ik al een hele tijd thuis ben. Een heel aantal weten dat ook niet, en dat is oké, ik heb het immers ook niet van de daken geschreeuwd.<br />
In tegenstelling zelfs; ik heb gewoon foto's geplaatst van gezellige uitjes met mijn gezin. Ik heb foto's geplaatst van fijne wandelingen in het bos met onze hond. Ik heb gekeken naar de optredens van mijn kinderen tijdens carnaval. Verkleed nog wel!<br />
<br />
Iemand die ziek thuis is, is toch ziek? Die moet toch de hele dag liggen huilen onder een dekentje? Alle gordijnen dicht, lege pizza dozen in een hoek...<br />
<br />
Nou, laat ik jullie eens wat vertellen: nee, dat moet niet. Dat mag ik niet eens van mijn behandelend arts, mijn behandelend psycholoog en behandelend psychiater. O! En van de de bedrijfsarts ook niet.<br />
<br />
En weet je wat nou zo gek is? Dat er mensen zijn die denken dat ik wel onder een dekentje zou moeten zitten huilen. De hele dag. En het liefst plaats ik daar dan ook nog sombere, donkere foto's van. En o wee, als ik durf te lachen op een foto.<br />
Wat je op de foto's niet ziet is de strijd die erachter gezeten heeft om mijn jas aan te doen. Wat voor strijd er achter gezeten heeft om de juiste schoenen aan te trekken. De strijd die erachter gezeten heeft om er uit te zien alsof je niet net vijf uur knock out hebt liggen slapen, omdat je de dag ervoor boodschappen hebt gedaan samen met je man en je dus eigenlijk helemaal uitgeput bent. En zo kan ik nog wel even door gaan.<br />
<br />
Zouden we elkaar eigenlijk niet moeten steunen? Is het leven normaal gesproken al niet zwaar genoeg af en toe? Zouden we niet in gesprek moeten gaan met elkaar als we de stappen van de ander niet begrijpen?<br />
In plaats van elkaar af te branden, is het niet veel mooier om iemand te laten weten dat je aan hem of haar denkt? Dat je het niet begrijpt, maar dat je aan diegene denkt?<br />
<br />
Een open en eerlijke vraag aan jullie allemaal: durf jezelf te laten zien, durf te vragen, durf je nek uit te steken, durf te zeggen dat je het even niet weet. Maar spreek geen dingen uit over anderen, als je totaal geen idee hebt hoe het met de ander gaat, als je niet de moeite genomen hebt om uit te vinden hoe het echt zit.<br />
Namens mij en vele onzichtbare zieken; alvast vriendelijk bedankt ☺️"<br />
<div>
<br /></div>
</div>
En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1587539063098899817.post-49646185144695503442017-03-16T09:06:00.000-07:002018-09-06T09:59:40.102-07:00TalentAlweer een paar dagen dwalen er woorden door mijn hoofd. Woorden die vechten om eruit te mogen komen. Vechten om gehoord te worden, gedeeld te worden.<br />
Het gekke is echter... ik ken ze niet.<br />
<br />
Ik weet niet welke woorden er bruisen. Ik kan ze bijna lijfelijk voelen, maar niet uiten.<br />
Vaak komen ze er dan wel uit als ik gewoon begin met schrijven.<br />
<br />
De woorden die ik wil delen hebben wel een thema. Ze gaan over bijzonder (willen) zijn.<br />
Bijzonder zijn willen we toch eigenlijk allemaal wel? Of.., wellicht ook niet. Er zijn vast mensen die er blij van worden als ze kunnen opgaan in de massa.<br />
Toch denk ik dat veel mensen hun talent willen kennen en dat willen tonen. Ergens goed in willen zijn.<br />
<br />
Dat wordt toch gezegd? "Iedereen is wel ergens goed in, iedereen heeft een talent".<br />
Vooral de creatieve talenten willen onderzocht worden. Goed kunnen tekenen, goed kunnen zingen schilderen, schrijven... Leuke creatieve ideeën hebben en daarmee mensen raken.<br />
Je eigenheid tonen. Laten zien dat je anders bent dan de anderen.<br />
<br />
Maar dat zijn we natuurlijk allemaal ook. We zijn allemaal anders. En..., inderdaad, ik ben er ook van overtuigd; we hebben allemaal ons eigen talent.<br />
<br />
Uitvinden welke dat is kan je een levenslang bezig houden. Moet je er naar op zoek? Of moet je jezelf 'er voor openstellen' (zoals dat zo mooi heet)?<br />
En wat nu als je iets heel graag wilt kunnen, maar het duidelijk geen talent van je is? Ik hoorde laatst een beroemdheid (iemand met talent?) zeggen dat 'talent' onzin is. Dat je nog zoveel talent kan hebben, maar je zonder oefenen alsnog nergens komt.<br />
<br />
Hoe het ook in elkaar zit.., ik zoek. Ik worstel zelfs. Ik zoek mijn talent, ik zoek mijn woorden.<br />
Ik zoek mezelf.<br />
<br />
<br />En nu weer doorhttp://www.blogger.com/profile/04381606202931121741noreply@blogger.com0