Win-win-situatie

Het kwam in het Engels in me op. in het Engels zet ik het dus ook hier neer:

Letting go of a mask you didn't know you were wearing, feels like tearing off your skin.

Wat ik ermee bedoel is dat het eng is om 'jezelf' te worden als je niet eens weet dat je niet 'jezelf' was/bent.

Misschien heb ik het al eerder geschreven, maar al heel lang wil ik het anderen naar de zin te maken.  Nature or nurture? Eigenlijk maakt dat niet uit. Het komt erop neer dat ik in al mijn gedachten eerst denk aan wat de ander zou willen, wat de maatschappij van mij verwacht, wat het minst zou kosten, etc. etc...

En nu leer ik wat ìk wil. Tenminste, dat is de bedoeling. Om dit in kleine stapjes aan te pakken, moet ik eerst in conact komen met mijn gevóel over wat ik wil. De kriebel die je kunt voelen als je iets mooi vindt. Of leuk, of lekker, noem maar op. Stel je voor dat je in de winkel loopt en iets voor het avondeten zoekt. Je loopt door alle paden en opeens zie je in je ooghoek worteltjes liggen. Ja! Dat is het! Wortels met gebakken vis en krieltjes, jammie!
Die kriebel moet ik vaker gaan proberen op te merken. Alleen maar dat 'wat wil ik' gevoel als er een beslissing gemaakt moet worden.

Als ik me dan bewust  ben van dat gevoel, komen de gedachten vanzelf. Is het haalbaar, is het handig nu, is het binnen het budget, is er tijd voor. Die gedachten zijn er meestal als eerste bij mij. Te duur, te lastig, te egoïstisch, te onhandig, te ver weg, te groen... Het maakt niet uit waar het over gaat, die gedachten manifesteren zich ongevraagd en onopgemerkt.

De eerste stap is dus alleen maar voelen 'wat wil ik'. En manneman, wat is dat moeilijk! Ik voel het zelden. Ik ben me gewoon niet bewust van wat ik wil en voordat ik het weet is er al een beslissing genomen (meestal ook nog eens door mij). Vaak een beslissing waar niet mijn hart ligt en waar ik meteen als een berg tegenop zie. Maar dat komt niet per sé doordat het de verkeerde beslissing is, dat gevoel is er sowieso toch wel.

Het gevolg is een vicieuze cirkel. Er moet iets gebeuren waar ik tegenop zie, ik schuif het voor me uit, voor me uit en voor me uit, doe het vervolgens met grote tegenzin alsnog, maar krijg het niet af. Waardoor ik me daar bovenop ook nog eens schuldig voel, omdat ik mijn zelf gestelde doel niet behaald heb. Of ik doe het helemaal niet, waardoor ik me ook schuldig voel en er de volgende dag opnieuw tegenaan zit te hikken.

Als ik doe wat ik leuk vind kan het zo maar zijn dat ik inderdaad alsnog die wc niet poets, of die was niet weg vouw, maar dat ik me daarvoor in de plaats wel toe sta iets te doen wat ik wel leuk vind om te doen. Wat me vervolgens de energie kan geven om alsnog die wc te poetsen of die mand was te vouwen,

Het staat er zo mooi nu. Een win-win situatie. Ik heb gedaan wat ik leuk vind en er is energie vrijgekomen om een klusje te doen.
Als het me nou ook nog zou lukken om die kriebel te voelen van wat ik wil, zou het allemaal misschien nog werken ook.

Ik lust je rauw?

Ken je dat? Dat je weloverwogen een beslissing neemt, terwijl je bijna zeker weet dat er (negatief) commentaar op zal komen?
En dat je toch besluit hetgeen te doen dat je van plan was en dat je denkt "kom maar op met je commentaar, ik lust je rauw" ?

Niet? Ik wel. En laatst kreeg ik dat commentaar. En er was weinig lusten aan, kan ik wel zeggen. Ik werd erdoor overspoelt van emoties. Ik was geloof ik van alles nog het meest 'boos', maar ook intens teleurgesteld en verdrietig. En heftig in paniek, overstuur. Maar vooral heel, heel boos. Zó boos dat ik iets gedaan heb dat ik nog nooit gedaan heb. Namelijk mijn stem verheffen in een gesprek en boos weg lopen. Nadat ik nog wel even gemeld had dat ik trots was op mezelf, omdat boos weg lopen niet 'perfect' is en dat het dus heel knap was van mij dat ik dat deed.

Eenmaal weer in de auto moest ik mijn best doen om uit de paniekaanval te komen. Ik wist dat als ik zelf zou proberen het op te lossen ik er de hele dag mee zou rondlopen, dus belde ik mijn schoonouders, of ik even langs kon komen. Mijn schoonmoeder moest haar best doen om erachter te komen wie ze aan de lijn had. Pas toen ze 'boos' werd kon ik wat bedaren (mijn EHBO instructeur noemde hyperventilatie eens een 'zieligheidskwaaltje'. Niet uit disrespect, maar om aan te geven dat je een duidelijke actie nodig had om er weer uit te komen. Een klap in je gezicht kan ook, maar verbaal 'boos' worden werkt ook -en beetje-).

Eenmaal bij mijn schoonouders heb ik mijn verhaal gedaan (hortend en stotend) en na enige tijd was ik ook inderdaad trots op mezelf omdat ik voor mezelf was op gekomen. Het was niet fijn en het was niet leuk , maar ik ben wel voor mezelf op gekomen. En dat is goed!

Naar aanleiding van dit voorval plaatste ik een stukje tekst (openbaar) op Facebook. Ik moest het kwijt, ik wilde dit delen. En ik wilde het 'openbaar' delen, zodat het ook doorgedeeld kon worden.
Dat is ook gebeurd inmiddels. Ik heb hiermee dus niet alleen mezelf geholpen, maar ook nog eens de 'pijn' van anderen onder woorden gebracht.
En -dat was niet mijn uitgangspunt, maar wel mooi meegenomen- ik heb hiermee heel veel lieve en mooie reacties mogen ontvangen.

Dit plaatste ik op Facebook:

"Heel veel van jullie weten inmiddels dat ik al een hele tijd thuis ben. Een heel aantal weten dat ook niet, en dat is oké, ik heb het immers ook niet van de daken geschreeuwd.
In tegenstelling zelfs; ik heb gewoon foto's geplaatst van gezellige uitjes met mijn gezin. Ik heb foto's geplaatst van fijne wandelingen in het bos met onze hond. Ik heb gekeken naar de optredens van mijn kinderen tijdens carnaval. Verkleed nog wel!

Iemand die ziek thuis is, is toch ziek? Die moet toch de hele dag liggen huilen onder een dekentje? Alle gordijnen dicht, lege pizza dozen in een hoek...

Nou, laat ik jullie eens wat vertellen: nee, dat moet niet. Dat mag ik niet eens van mijn behandelend arts, mijn behandelend psycholoog en behandelend psychiater. O! En van de de bedrijfsarts ook niet.

En weet je wat nou zo gek is? Dat er mensen zijn die denken dat ik wel onder een dekentje zou moeten zitten huilen. De hele dag. En het liefst plaats ik daar dan ook nog sombere, donkere foto's van. En o wee, als ik durf te lachen op een foto.
Wat je op de foto's niet ziet is de strijd die erachter gezeten heeft om mijn jas aan te doen. Wat voor strijd er achter gezeten heeft om de juiste schoenen aan te trekken. De strijd die erachter gezeten heeft om er uit te zien alsof je niet net vijf uur knock out hebt liggen slapen, omdat je de dag ervoor boodschappen hebt gedaan samen met je man en je dus eigenlijk helemaal uitgeput bent. En zo kan ik nog wel even door gaan.

Zouden we elkaar eigenlijk niet moeten steunen? Is het leven normaal gesproken al niet zwaar genoeg af en toe? Zouden we niet in gesprek moeten gaan met elkaar als we de stappen van de ander niet begrijpen?
In plaats van elkaar af te branden, is het niet veel mooier om iemand te laten weten dat je aan hem of haar denkt? Dat je het niet begrijpt, maar dat je aan diegene denkt?

Een open en eerlijke vraag aan jullie allemaal: durf jezelf te laten zien, durf te vragen, durf je nek uit te steken, durf te zeggen dat je het even niet weet. 
Maar spreek geen dingen uit over anderen, als je totaal geen idee hebt hoe het met de ander gaat, als je niet de moeite genomen hebt om uit te vinden hoe het echt zit.
Namens mij en vele onzichtbare zieken; alvast vriendelijk bedankt ☺️"

Talent

Alweer een paar dagen dwalen er woorden door mijn hoofd. Woorden die vechten om eruit te mogen komen. Vechten om gehoord te worden, gedeeld te worden.
Het gekke is echter... ik ken ze niet.

Ik weet niet welke woorden er bruisen. Ik kan ze bijna lijfelijk voelen, maar niet uiten.
Vaak komen ze er dan wel uit als ik gewoon begin met schrijven.

De woorden die ik wil delen hebben wel een thema. Ze gaan over bijzonder (willen) zijn.
Bijzonder zijn willen we toch eigenlijk allemaal wel? Of.., wellicht ook niet. Er zijn vast mensen die er blij van worden als ze kunnen opgaan in de massa.
Toch denk ik dat veel mensen hun talent willen kennen en dat willen tonen. Ergens goed in willen zijn.

Dat wordt toch gezegd? "Iedereen is wel ergens goed in, iedereen heeft een talent".
Vooral de creatieve talenten willen onderzocht worden. Goed kunnen tekenen, goed kunnen zingen schilderen, schrijven... Leuke creatieve ideeën hebben en daarmee mensen raken.
Je eigenheid tonen. Laten zien dat je anders bent dan de anderen.

Maar dat zijn we natuurlijk allemaal ook. We zijn allemaal anders. En..., inderdaad, ik ben er ook van overtuigd; we hebben allemaal ons eigen talent.

Uitvinden welke dat is kan je een levenslang bezig houden. Moet je er naar op zoek? Of moet je jezelf  'er voor openstellen' (zoals dat zo mooi heet)?
En wat nu als je iets heel graag wilt kunnen, maar het duidelijk geen talent van je is? Ik hoorde laatst een beroemdheid (iemand met talent?) zeggen dat 'talent' onzin is. Dat je nog zoveel talent kan hebben, maar je zonder oefenen alsnog nergens komt.

Hoe het ook in elkaar zit.., ik zoek. Ik worstel zelfs. Ik zoek mijn talent, ik zoek mijn woorden.
Ik zoek mezelf.

Muount Everest

Inmiddels heb ik een andere psychologe. Ik noem haar Marjoleine.
Het eerst waar naar gekeken wordt, is of het klikt. Dat doet het. Dat doet het wat mij betreft al snel trouwens. Het maakt me niet zo heel veel uit wie er tegenover me zit. Dat klinkt misschien onaardig, maar ze hebben allemaal min of meer dezelfde opleiding gehad, zijn allemaal erg vriendelijk en hebben het beste met me voor.

Het is wel weer even terug naar het begin. Dat is zwaar, maar ook wel een mooie spiegel.

Dingen waarvan ik dacht dat ik ze een plekje gegeven had, blijken toch nog vrij rauw aanwezig. 

Ondanks mijn medicatie heb ik bij beide bezoeken aan haar, weer flink hysterisch zitten huilen. Dat was lang geleden. En, zoals ik zei, confronterend. Het laat me zien dat ik nog echt aan het begin sta van het uitzoeken waar mijn negatieve gevoelens vandaan komen. En  -belangrijker- hoe ik ze in de hand leer houden.

Mijn medicatie is tweeledig. Ik gebruik een medicijn dat mijn diepe dalen minder diep moet maken en een medicijn dat ervoor zorgt dat ik mijn emoties weer sneller in de hand heb. 

Het eerste zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik niet meer zo snel emotioneel ben. Ik kan veel meer bespreken, of zien (zielige filmpjes op televisie), zonder daarbij zwaar te zitten snikken.

Het tweede zorgt ervoor dat ik het echte zwarte gevoel, dat zich als een groot zwart gat in mijn borstkas manifesteert, niet meer heb gehad.

Een nadeeltje is wel dat ik door deze medicijnen heel snel moe ben. Het is een bekend bijverschijnsel, maar wel één waar ik rekening mee moet houden. In eerdere blogs omschreef ik al dat ik 's ochtends even ging slapen. Ik kon dan echt vijf uur knock-out zijn, en toch 's avonds om tien uur/half elf alweer helemaal op zijn.

Er is een korte periode geweest dat ik niet meer naar bed hoefde, maar dat een half uurtje mijn ogen dicht doen op de bank (zittend) al voldoende was. Helaas heb ik een drukke periode gehad en ben nu weer vrijwel altijd in een staat van vermoeidheid. Gelukkig weet ik inmiddels dat dit weer over kan gaan als ik weer in wat rustiger vaarwater kom.

Een mijlpaal van me was het avondeten. Ik kreeg elke avond een maaltijd op tafel. Ik zeg 'kreeg', want het is alweer eventjes geleden. Dit hangt denk ik samen met de drukke periode waar ik het net over had. Het was wel een fijne mijlpaal. Ik kreeg het eten op tafel zonder eerst die welbekende Mount Everest te hoeven beklimmen. Zonder het nare liedje in mijn hoofd ("Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet"). Ook zonder het nare zware gevoel dat aan zoveel dingen hangt.
Het ging zelfs een korte periode zó goed met me dat er dagen waren waarop ik twee dingen kon doen zonder de grote zware drempels ervoor.

Die drempels zijn moeilijk te omschrijven. Er is een reclame op tv van een auto die rijdt met een groot rood anker erachteraan. Het anker verzwaard de auto. De auto ben ik en er hangen vier van zulke ankers achter me aan. Die ankers ervaar ik bij vrijwel alles. Al heel, heel lang.  Alles kost moeite, alles moet perfect doordacht zijn, alles moet perfect uitgevoerd (kunnen) worden, anders begin ik er al liever niet aan.

En opeens stond ik te koken! Gewoon zomaar! Zonder dat nare, zware gevoel vooraf en tijdens. Het overkwam me gewoon. Zo stond ik in mijn goede periode soms ook 'opeens' in het bos met de hond. Zonder er vooraf als een berg tegenop te zien.

Mijn nieuwe psychologe Marjoleine, zei "Wat fijn! Dan herken je jezelf weer een beetje".  Ze schrok toen ik zei dat ik dit helemaal niet herkende van mezelf, dat dit compleet nieuw voor me was.

Helaas moet ik mijn energie weer opbouwen en komt er weer vrijwel niks meer 'vanzelf'  uit mijn handen. Ik houd mezelf vast aan de gedachte dat het een tijdje terug wel kon en dat het dus vast wel weer terug komt. Als ik dat maar vaak genoeg tegen mezelf zeg, ga ik het vanzelf geloven, toch?

B-kant van het leven.

Leuke quote, afeglopen week gehoord:

"Iedereen post (op social media) alleen de 'greatest hits'. Nooit de B-kant."

Heel grappig gezegd, maar wel waar.

En dat is dan weer minder grappig. 

Je krijgt een heel vertekend beeld van de maatschappij.

Hoe zou het zijn als iedereen ook eens de mindere kant durft te laten zien? Het is nou eenmaal niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Ik ga een 'mindere kant' maar eens delen. Wie weet doet het iemand goed.

Door mijn medicatie ben ik zo'n 15 kg. aangekomen. En daar baal ik van.

Daar baal ik echt van. Als ik in de spiegel kijk ben ik niet blij.

Maar ik draai het om, ik prijs mezelf gelukkig dat m'n medicatie z'n werk begint te doen.

Èn ik prijs mezelf ontzettend gelukkig dat ik in de gezegende positie ben dat de mensen om me heen me steunen.

Door dik (haha) en dun.

Ondanks wat dan ook.

Ik maak een extra rondje naar een leuke kledingzaak en koop kleding in anderhalve maat groter dan ik ooit dacht nodig te hebben...

En wat ziet social media...?

De nieuwe kleding, niet de +15kg.

Iedereen toont de 'greatest hits'...

Maar de B-kant laten zien en merken dat er mensen met je meeleven kan je een nieuwe 'hit' opleveren.

En dat doet goed.