En daar zit ik dan,onder mijn bureau. Uit pure frustratie ben ik hier gaan zitten, zo ver mogelijk weg van `er zijn`. In en voor de vakantie dacht ik dat ik een heel eind was. Ik was relaxt, zat lekker in mijn vel en dacht weer aan werken. Binnen het onderwijs zelfs.
Nu zit ik in een diepe dip. Dag drie alweer. De kinderen zijn naar school, mijn man is weer werken en ik ben thuis. Voor de vakantie was deze situatie natuurlijk ook al zo, maar nu komt het weer even hard aan. Misschien wel juist omdat ik dacht dat ik al heel ver was. Hield ik mezelf dan zo voor de gek?
Bovenop het gewone leven komt ook nog eens dat ik de stap richting mijn werk nu daadwerkelijk moet gaan zetten, dat ik nog steeds geen haar dichter bij mijn droom ben en dat ik alle `zen` en het gevoel van vertrouwen in `het komt wel goed` helemaal kwijt ben.
Vertrouwen in de tijd, erin vertrouwen dat `het juiste moment` wel komt, dat de juiste (alternatieve?) baan voor mij bestaat (en dat ik daar voldoende bekwaam voor ben).
Op dit moment is er alleen maar niks. Een heftig verlangen naar 'mijn hoofd uit zetten'. Een heftig verlangen naar het wegvegen van die grote zwarte vlek die ik in mijn lichaam voel.
Het is zo overweldigend dat mogelijke `vluchtwegen` niet bestaan.
Alles. Is. Kut. (Excusez le mot.)
Wonder boven wonder doet de donkerte onder mijn bureau me goed. Mijn geest lacht me niet uit om dit idiote idee, maar komt tot rust. Het lijkt wel of ik er hier even niet hoef te zijn. Of ik hier even mag en kan verdwijnen. Het donkere dat mij omarmt geeft me rust.
Opeens is het tijd dat de kinderen thuis komen. Ik hoor iemand op de trap en ik wurm me uit mijn vreemde houding. Hier zitten is een ding, maar hier gezien worden is een ander.
Ik roep `hallo` terug en ga naar beneden. Eerst met lichte tegenzin, maar naarmate er meer verhalen over school verteld worden, ga ik er steeds meer van genieten.
Mijn dip verdwijnt. Voor vandaag.
De dag erna en de dag daarna en de dagen daarop volgend zal hij in volle hevigheid terugkeren, maar dat weet ik dan nog niet.
