Levensverhaal

Vandaag was ik weer bij Roos. Voordat ik ging had ik er geen zin in, zoals wel vaker de afgelopen tijd. Natuurlijk is 'niet gaan' geen optie en wil ik dat ook niet, omdat ik wel vooruit wil komen. En daar heb ik overduidelijk hulp bij nodig.

Roos vroeg zoals altijd hoe de afgelopen week gegaan was en ik vertelde net als vorige week dat ik me voornamelijk heel leeg en heel boos heb gevoeld. Een gevoel van totale leegheid en een boos gevoel. En moe. Iets anders is er eigenlijk niet.

Samen kwamen we tot de conclusie dat het misschien een goed idee is om met de dokter mijn medicatie te bespreken. Het was voor haar een nieuwe houding van mij, een nieuwe emotie. Of, eigenlijk, een bestaande emotie die door de medicatie versterkt wordt.
Daarbij komt dat ik door deze medicijnen ontzettend ben aangekomen. Samen met de vermoeidheid geeft dat sowieso al geen prettig gevoel, laat staan als je tegen depressie aan het vechten bent.

Nadat we dit stukje hadden afgesloten vroeg ze me hoe ik me graag zou willen voelen. Uiteindelijk, als ideaalbeeld. Verder dan 'energieker', kwam ik niet. Ik weet gewoon niet waar ik naar toe wil, of ga. Ik ken het leven niet anders dan als iets waarbij je continu als een berg overal tegenop ziet.

Te beginnen in mijn schooltijd dat ik opzag tegen de lessen, het huiswerk, dat soort dingen en later in mijn werk dat ik tegen bijvoorbeeld vergaderingen op zag, moeilijke gesprekken of lange dagen. Thuis is bijvoorbeeld het eeuwig terugkerende huishouden een berg waar ik tegenop zie. Maar ook leuke dingen zijn voor mij een struikelblok.
Aanstaande zaterdag (morgen dus) ga ik eindelijk leuke workshop volgen die ik al lange tijd wil doen.  Samen met een vriendin van mij.  Maar de donkere gedachten hierover kwamen gisteren al bovendrijven.

Als dit weg zou vallen, die grote berg, dit depressieve gevoel, weet ik niet wat ervoor in de plaats zal komen. Ik zou geen rozengeur en maneschijn dúrven wensen, omdat ik dat nooit gekend heb. Ik wil niet iets willen dat buiten mijn bereik ligt. Ik weet niet beter dan dat er altijd 'aapjes op mijn schouder' zitten. Zaken die mijn aandacht vereisen en die ik af moet ronden (vaak met een deadline). Als iemand anders (werk of school van de kinderen) ze me niet opleggen, dan leg ik mezelf wel één of andere deadline (en bijbehorende te behalen hoge lat) op. Al dan niet bewust.

Of er een periode was, of is, in mijn leven waarop ik me goed voelde of voel, vroeg Roos. Pfoeh, daar moest ik heel lang over nadenken. Wanneer heb of had ik niet die Mount Everest voor me. Alleen op het moment dat ik met mijn man en kinderen in de auto stap om op vakantie te  gaan in de zomervakantie. Als alles geregeld is, alles klaar om te gaan. Dat is het enige moment in mijn leven dat ik kan bedenken dat ik zeker weet dat ik geen deadlines heb en niets meer hoef. Roos was zichtbaar geschokt hierover.

Roos vroeg mij hierop hoe ik in het leven stond toen de kinderen nog klein waren. Door deze vraag werden er nieuwe dingen aangeboord in ons gesprek die het bekijken waard zijn, maar waar helaas geen tijd meer voor was.
Toen we een nieuwe afspraak maakten vroeg ze me mijn levensverhaal eens op te schrijven. En dan niet eens zozeer de feiten, maar wel herinneringen die ik heb en hoe ik me daarbij voelde.

Het is fijn dat ze daarover begon, want ik was dat zelf ook al van plan. Eens al m'n herinneringen ergens wegzetten. Alle gevoelens eens op een rijtje zetten. Ik ben benieuwd hoe ver ik kom. Vraag me herinneringen te noemen en ik kom niet ver, maar als ik het echt ga uitschrijven zal dat misschien nog best veel zijn.

Dat levensverhaal ga ik hier niet 1 op 1 overnemen. Het is namelijk míjn kijk op hoe alles ging, vroeger bij ons thuis, Ik wil niet dat -mochten bekenden deze blog ooit lezen- mensen mijn familie op een verkeerde manier gaan zien.
Waarschijnlijk zal ik hier wel wat schrijven over het proces, maar dat kan ik niet bij voorbaat zeggen. Ik schrijf hier wat in me opkomt, niet wat ik vooraf bedenk om te schrijven.

Doen wat je leuk vindt

Van Roos moet ik 'vooral doen wat ik leuk vind'.
Beetje jammer dat ze hier zelf een week of twee later op terug moest komen.
'Doen wat ik leuk vind' zit er namelijk gewoon niet in. Niet omdat ik er geen tijd voor heb, maar omdat er simpelweg bijzonder weinig is dat ik leuk vind.

Het lijkt wel, nu ik geaccepteerd heb dat er echt iets aan de hand is, alles eerst even vervelender wordt. Alsof ik gereset moet worden of zo. Eerst even niks en dan gaan opbouwen.

Voorheen vond ik het leuk om te tekenen. Nu moet ik me daar echt toe zetten. En ben ik als stank voor dank ten zeerste teleurgesteld over wát ik teken.
Voorheen kon ik ècht fijn vinden in het bos (we hebben niet voor niets een hond genomen), nu moet ik me er echt toe zetten om met hem buiten te komen.

Hmm.., daar stopt het eigenlijk al.

Waar ik naartoe wilde met dit blog, is dat  ik me de hele dag moet pushen om dingen te doen. Ik moet mezelf meerdere keren per dag gewoon dwingen om iets te doen.
Aankleden, ontbijten, met de hond naar buiten, fruit eten (anders eet ik alleen maar zoet, zoeter, zoetst), lunchen, een tijdschrift lezen, tekenen, piano spelen, bewegen (sportschool.... blegh!!)...
Ik merk dat ik er ontzettend boos van word. Boos op de situatie. Eerder schreef ik al een blog in zo'n boze bui, maar het is nog niet veel beter.

Ik ben bijna zover dat ik alles zou willen stoppen. Dat ik een groot, dik zwaar masker wil ontwikkelen en gewoon weer wil gaan doen alsof alles oké is. Kortom, terug naar hoe het was. Toen ik nog wel dingen leuk vond. Nog steeds was koken geen favoriete hobby, maar wilde ik de goede moeder zijn, die haar kinderen goed voedt.Nog steeds was sporten in de sportschool geen hobby, maar kon ik de 'fitte, vlotte 40+er' spelen.

Eigenlijk ben ik nu aan het koken. In mijn hoofd steeds hetzelfde zinnetje: "Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet." Het helpt niet echt. Ik ben aan het koken, dus dat is goed. Ik kook zelfs gezond (aardappels, groenten, vlees), maar met zo veel tegenzin dat ik zelfs bang ben dat je het straks proeft!

Het gehakt is ontdooit, de magnetron is alweer gestopt met piepen, de aardappels hebben een minuutje of vijf gekookt, het piepertje klinkt nog. De boerenkool kan erbij.
Snel dit blogje maar afronden en terug de keuken in.
Misschien helpt het als ik een andere zender op zet. Muziek uit de jaren '80, waar ik lekker op kan mee blèren!

Het fornuis piept inmiddels ook nog maar eens in de tien seconden. Tijd om verder te gaan.
Levenslust in het koken gooien. Dat is vast lekkerder dan tegenzin.

Mail

Hoi Roos,

Ik mail je nu toch maar, niet omdat ik denk dat het nut heeft, maar omdat je zei dat het kon. Ik weet even niet wat ik nu anders kan doen. Weet je hoe moeilijk 'doen waar je zin in hebt' is, als je nergens zin in hebt? En nergens energie voor hebt.

Elke dag schrijven en elke dag buiten komen komt er niet helemaal van. Om de dag ongeveer wel. Alles is zo ontzettend zwaar. Nee, dat is niet helemaal het goede woord, maar ik kan geen beter woord bedenken. Ik heb totaal geen energie en ben op sommige momenten zó ontzettend moe... En dan mag ik van  jou niet naar bed gaan. Daarvoor in de plaats zit ik dan dus beneden.

Punt.
Ik zit beneden.

Ik zet koffie (veel meer dan normaal, maar thee ben je op een gegeven moment ook wel beu en is meer werk), loop weer naar m'n stoel en ga weer zitten.
Ik 'Facebook' wat, pak een tijdschrift, leg het op mijn schoot en kijk weer op mijn telefoon, Ik check Facebook nog een keer en bedenk me waar we ons toch allemaal zo druk om maken. Reageren op wat ik zie doe ik amper. Het zijn allemaal lege sociaal wenselijke opmerkingen, dus of die van mij er dan bij staat zal niemand echt boeien.
Ik bedenk wat ik leuk zou vinden om te gaan doen en kan nergens op komen.

Gisteren bedacht ik me wat ik voorheen wel eens deed, misschien dat ik dan een goed idee zou krijgen.
Tekenen! Dat deed ik vrij veel. Ik heb zo'n handig blok, met een harde kaft, zodat ik lekker op de bank kan tekenen. Blok kwijt. Gisteravond vond ik het. Vanmorgen ben ik dus gaan tekenen. Met de eerste strepen die ik trek voel ik me een kleuter en heb al spijt dat ik eraan begonnen ben. Met elke lijn die ik trek word ik verdrietiger omdat het er niet uit ziet zoals ik in mijn hoofd had.

Piano spelen dan. Ik ga achter de piano zitten en raak in paniek, omdat ik niet weet wat ik 'moet' spelen. Waar heb ik zin in? Een stuk voor mijn les? Het stuk dat ik aan het oefenen ben? Een deel van mijn digitale les? Die heb ik ook alweer heel lang niet gebruikt, mijn app. Die zou ik ook weer eens moeten gebruiken. Ik voel de paniek op komen en voordat het op m'n ademhaling slaat loop ik maar snel weg bij de piano.

Met de hond uit? Het zeikt van de regen. Dan moet ik mijn andere jas hebben. Waar is die jas...? Die heb ik na vorige winter gewassen en opgeruimd. Ik moet eerst die jas zoeken dus. En mijn waterdichte laarzen. Voordat ik daar mee klaar ben is de moed me alweer in de schoenen gezonken.

De dag Duurt Zo Lang elke dag. En dan is het eindelijk avond en fijn (gezellig samen tv kijken) en dan kom ik er weer niet toe om naar bed te gaan. Zo komt het dus ook dat ik elke avond eigenlijk weer te laat in bed lig.

Ik ben nu weer twee keer in de sportschool geweest afgelopen week. De eerste keer was het mijn idee, de tweede keer wilde mijn dochter graag en vond ik dat ik haar niet teleur mocht stellen. We zouden eigenlijk vandaag ook gaan. Maar het idee alleen al, dat ik me dan om moet gaan kleden maakt dat ik in elkaar zak. Zij slaapt nog en moet leren,dus ze kan haar tijd wel beter gebruiken.

Woensdag had ik een hele drukke dag. Aan de ene kant zag ik er tegenop, aan de andere kant was ik er ook wel blij om. Ik had dingen die ik MOEST doen. Afspraken met (en voor) de kinderen die ik moest nakomen.

Met mijn man heb ik afgesproken dat ik weer moet beginnen met het maken van een planning voor elke dag. Om één of andere reden is daar weer de klad in gekomen en ligt mijn agenda alweer een paar dagen stof te vangen.

Nu ik deze mail schrijf roept mijn hoofd heel hard dat ik me niet aan moet stellen en dat ik mezelf een schop onder m'n kont moet verkopen. Dat  ik blij moet zijn dat iedereen gezond is en dat ik eígenlijk een soort van 'vakantie' heb nu. Dat ik moet genieten van het 'niets hoeven'.

Ik wil schrijven 'was het maar zo simpel', maar word alweer boos op mezelf dat ik het alleen al denk.
Het gevoel dat ik me aanstel voert een fikse strijd tegen mijn wens om meer energie en zin.

Ik weet niet precies wat ik met deze mail wil bereiken, ik weet niet wat jij ermee kan, maar ik ben het kwijt. Ik hoef je hierover in ieder geval morgen al niet meer bij te praten, die drie kwartier zijn toch al zo snel om.

Groetjes, .......

(En nu gauw verzenden, voordat ik me bedenk)

Dutje

Toch even naar bed. Ik ben gewoon zó moe!

En ja, natuurlijk telt het mee dat ik gewoon echt niet weet wat ik anders zou moeten gaan doen.
Maar een beetje dom voor me uit gaan zitten kijken beneden maakt dat ook echt niet beter.

Heel even had ik een klein lichtpuntje net.
Het boekje, waarvan ik hoopte dat het binnen m'n abonnement viel, kwam inderdaad binnen!

Het zat alleen zó vol dat ik het niet uit durfde te pakken. Bang dat er allerlei losse onderdelen uit zouden vallen. Meestal zit alles wat in zo'n specials-boekje zit wel goed vast, maar je zal net zien dat er nu van alles uit valt en dat daarna steeds in de weg ligt.

Weg lichtpuntje.

Ook het tijdschrift dat ik al steeds op schoot had om te gaan lezen is vrijwel ongeopend gebleven.
Het eerste artikel viel verkeerd, dus geen zin meer in verder lezen.
Het ging over de opkomst van het 'wij-gevoel'. Nou, nee, bedankt.

Nu eerst maar even een dutje doen. Misschien zie ik daarna de wereld weer een stukje vrolijker

En dan nu..?

En dan nu..?

Nu ik helemaal onderuit gezakt op de bank hang? Het huilen me nader staat dan het lachen?
Ik eigenlijk moet koken, maar geen beweging krijg in mezelf.
Nu ik als een berg op zie tegen het sporten straks.
Op zie tegen het masker dat ik straks weer op moet zetten als de kinderen naar beneden komen.

Wie is er dan nu voor me?
Wie kan ik bellen? Wie weet hoe het voelt?
Wie zegt er het juiste?
Of zegt net niks, omdat dat beter is?
Wie zit er naast me, wie klimt er naar beneden om naast me te komen zitten?

Niemand toch... er is gewoon niemand die het snapt.
Niemand die weet wat hij moet zeggen.

Mijn man.., stel dat ik mijn man zou bellen.. hij staat op dit moment zijn auto vol te gooien met benzine. Hij is perfect op tijd vertrokken van z'n werk om op tijd thuis te zijn voor mij.
Hij kan niks nu. Hij kan niks voor me doen, hij kan niks zeggen dat zou helpen.
Het zou hem alleen maar een heel vervelend gevoel geven omdat hij er niet voor me kan zijn.
Geen optie dus, nu.

Verder... verder zijn er geen opties.
En ik begrijp dat. Ik heb het zelf hiernaar gemaakt.
En daarbij.. wat zou ìk doen als een vriendin van mij, mij nu zou bellen en het verhaal omgekeerd zou zijn? Er zijn toch ook gewoon geen woorden die helpen..?

Ik moet op gaan staan. Eten koken. Iets te eten op tafel zetten. Al is het maar een boterham.
Ik ga mezelf bij de kraag vatten. Een stap tegelijk, dan kom ik er ook.
Laat ik dat maar doen.
Het kleed op tafel, wat bestek erbij en een pan vullen met water voor soep.. drie stappen.

Pffff

Een bericht van niks.

Elke dag schrijven en elke dag naar buiten. Verder vooral doen wat ik leuk vind.
Blijkbaar ben ik een selectief luisteraar, of gewoon heel eigenwijs. Ik kom niet elke dag buiten en ik schrijf ook niet elke dag. O.., en ik doe ook niet vooral wat ik leuk vind.

Dat laatste is namelijk een beetje lastig. Ik weet niet zo goed wat ik leuk vind. Voordat ik het weet ben ik dan alweer een halve dag kwijt met niets doen (beetje stom spelletjes doen op m'n telefoon). Een tijdschrift lezen vind ik af en toe leuk, piano spelen vind ik af en toe leuk, tekenen vind ik ook af en toe leuk, maar heb ik al weken niet gedaan. In bad gaan is leuk, maar zoveel gedoe dat ik het niet zo snel doe.

Het nadeel van tekenen en piano spelen is ook dat ik direct 'de beste' wil zijn. Het on-ontdekte talent van Nederland, zeg maar. Een bijzonder idioot idee, dat weet ik, maar dat is wel zo'n beetje waar ik mijn lat leg. 'Leuk vinden' telt dus eigenlijk alleen maar als ik er goed in ben. Anders is het in mijn ogen al snel een nutteloze bezigheid.

Misschien ligt het ook aan de tijd van de maand en ben ik nu ook hormonaal in een dip, maar er komt gewoon echt niet veel uit mijn handen. Pff.. ik ben allang blij dat dit me niet als een dolle naar beneden trekt. Hé! Daar zeg ik wat. Het trekt me deze keer niet als een gek naar beneden, dat gevoel van 'wat moet ik toch doen, de hele dag'?
Misschien dat de medicijnen toch íets voor me aan het doen zijn nu. Ze nemen het dal wat weg, lijkt het. Alleen zetten ze er niets voor in de plaats en dat is wel jammer.
Ik zou zo graag wat meer energie hebben. En meer zin. Zin om iets te ondernemen. Dat ik dingen doe omdat ik het wíl! Niet omdat ik 'dingen moet doen die ik leuk vind'. Blegh.

Op dit moment wil ik eigenlijk maar één ding heel graag. Terug naar bed. Ik wil heel graag terug naar bed. Ik ben zó moe, ik kan m'n ogen amper open houden. Beetje jammer is het wel dat dit dus het enige is dat ik van Roos NIET meer mag doen. Ik mag niet naar bed gaan overdag, omdat dit mijn negatieve gevoelens zou kunnen verergeren. Het voegt in ieder geval niets goeds toe volgens haar.

De oudste twee van onze kinderen hebben nu toetsweek. Dat houdt in dat ze op de gekste tijden in- en uitvliegen. Dat is heel rommelig en geeft me een onrustig gevoel. Ik heb graag wat 'eigen tijd' op een dag. Momentjes dat ik zeker weet dat er niemand opeens binnen kan lopen. Niemand waar ik rekening mee hoef te houden.
Volgens mij kan er over een half uur alweer een dochter op de stoep staan. Dat weerhoudt me er vandaag van om terug te gaan mijn bed in. Misschien dat ik even onder de zonnehemel ga. Dat mag wel en geeft me vaak toch een heerlijk uitgerust gevoel daarna.

Maakt het wel weer nóg moeilijker om daarna naar buiten te gaan. Buiten is het nu steenkoud. Misschien moet ik dat eerst maar doen; naar buiten. Me warm genoeg aankleden en dan even met de hond weg. Op de fiets, want wandelen vind ik nu te koud. Als ik fiets en hij rent, hoef ik ook minder lang buiten te zijn. Oef, nare gedachte van mezelf vind ik.

Ach, wie houd ik voor de gek? Als ik klaar ben met dit stukje tekst ga ik slapen. En dan op de bank, zodat ik niet 'terug naar bed' ben gegaan. Ik ben gewoon echt heel moe. Heb ook verschrikkelijk slecht geslapen. Ik kon m'n draai niet vinden en steeds als ik in slaap dreigde te vallen doemde er een gedachte op waardoor ik niet kon slapen. En ik weet niet eens meer wát!

Pff.. succes met vandaag, ik ga een tukje doen. Tien minuten, want dan staat m'n dochter alweer voor de deur...

Boos

Bah, bah, bah.
Ik ben boos.
Boos op zo'n beetje alles om me heen.
Boos op de wc-rol die op is.
Boos op de kettingen van de gewichten van de klok die kapot aan het gaan zijn.
Boos op de hond, omdat hij de hele dag in de weg loopt en blaft en gromt op momenten dat ik het niet wil.
Boos op mijn psychologe omdat ik de dag niet mag 'door spoelen' door in bed te gaan liggen.
Boos omdat ik niet meer in mijn journal schrijf, maar híer.
Boos op de lunch die ik gehad heb, omdat ik nu misselijk ben.
Boos op mijn medicatie, omdat ik zo aangekomen ben.
Boos op mijn medicatie omdat het niet snel genoeg werkt.
Boos op de bankrekening die weer eens niet aangeeft wat ik wil. Bij lange na niet zelfs.
Boos op mijn man, omdat hij twee hele dure rekeningen in 1 keer heeft betaald, aan het begin van de maand.
Boos op degene die deze rekeningen gestuurd heeft, omdat gespreid betalen duurder was.
Boos op de radio omdat de muziek te vrolijk is
Boos op mijn hoofd omdat er een stomme piep in zit.
Boos omdat ik net moest gaan wandelen
Boos omdat mijn telefoon opeens aangaf nog maar 1% batterij te hebben
Boos omdat mijn telefoon 45% aangaf toen ik de oplader erin stak
Boos omdat ik die oplader eerst ben gaan halen en dus voor niks gelopen heb
Boos omdat het geheugen van mijn telefoon vol is
Boos omdat dit komt door de berichten die erop staan. Whatsapps kan ik naar mezelf mailen, maar met berichten is dat een stuk lastiger
Boos omdat ik steeds vergeet dat ik morgen een afspraak heb
Boos omdat vrijdagochtend de eerste ochtend is dat ik weer niks heb
Boos omdat dit maar een ochtend is en geen ochtend en middag
Boos omdat ik een bureautje voor mezelf wil, maar dit eerst een ongelofelijke hoeveelheid werk met zich mee gaat brengen
Boos omdat ik daarvoor heel veel boeken moet gaan uitzoeken en ik er waarschijnlijk ook een heleboel van weg moet doen.
Boos omdat ik hier tikfouten zelf moet verbeteren.
Boos op de piano omdat die er staat en ik nu niet kan spelen.
Kán wel, maar toch niet, omdat ik in deze bui alleen maar fouten zou maken.
Boos op de kerstboom die we al opgezet hebben
Boos omdat ik daarom boos ben
Boos op mensen die zeggen dat je dit pas na Sinterklaas moet doen
Boos omdat ik naar de sportschool moet, maar daar totaal geen zin in heb
Boos om alles wat  ik net getikt heb en nog een keer en nog een keer boos
Boos omdat ik  soms wel en soms geen punt achter de zinnen heb gezet
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik niet weet waarom ik boos ben
Boos omdat ik niet weet wat ervoor in de plaats kan zijn
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik altijd moet luisteren naar wat er gezegd wordt als er gesproken wordt op de radio
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik vind dat ik niet boos mag zijn
Boos omdat mijn handen willen gaan trillen
Boos omdat mijn armen willen gaan trillen
Boos omdat ik boos ben
Boos omdat ik niet naar bed mag om het gevoel uit de weg te gaan
Boos omdat ik mijn man wil zeggen hoe boos ik ben, maar dit niet doe
Boos omdat ik dit niet doe
Boos omdat ik een eigen plekje wil. Een eigen bureau waar ik kan frotten wat ik wil
Boos omdat dit gewoon echt nog heel lang zal gaan duren

En nu ga ik boos thee zetten.
Gisteravond eindelijk thee gezet van een 'theebloem' waar ik veel van verwachtte, maar ik vond de thee niet lekker. Stom. Boos.

Boos ga ik in mijn tijdschrift lezen
Boos zal ik toch op mijn telefoon gaan
Boos omdat ik dat zal doen
Boos om alles wat ik dan zal lezen
Boos omdat ik er bij voorbaat al boos om ben
Boos omdat ik invul
Boos omdat ik hierin een keus heb en ervoor kies om in te vullen en boos omdat ik er ook meteen boos op ben
Boos omdat ik boos ben

Uit

Even niemand die me nodig heeft
Even niemand die me mist
Even geen leven dat gewoon doorstoomt
en waar ik geen onderdeel van ben.

Gewoon even uit
Een momentje geen gedachten
Een momentje er niet zijn.

Het hoeft niet lang te duren
Net genoeg

Dat is lang genoeg voor mij.

Bang

Vanaf dat ik thuis ben komen te zitten hoor ik steeds dezelfde -goed bedoelde- adviezen. "Gun het tijd", "Wees niet zo streng voor jezelf", of de positieve variant "Wees wat liever voor jezelf".
Gooi er nog een paar opmerkingen bij in de trant van "Iedereen heeft wel eens een off-day" en "Ik ben ook overspannen (depressief/burned out) geweest, ik ken het" en je hebt het perfecte recept gevonden om mij in de put te praten.

Al een aantal jaar ben ik geabonneerd op het tijdschrift 'Happinez'. Elke maand wordt daarin een thema besproken waarbij ook altijd verschillende artikelen zitten over 'lief zijn voor jezelf'.
Ook boordevol tips en ideeën om lief te zijn voor jezelf. Als ik alle adviezen en levenslessen die ik de afgelopen -pak 'em beet- tien jaar gelezen en gehoord heb, had kunnen toepassen, was ik nu de tweede Moeder Theresa geweest en was ik zó verlicht dat ik voortaan zwevend en wonderen doend door het leven zou gaan.
Maar helaas het werkt niet zo voor mij. Het werkt zelfs averechts voor mij. Het idee dat wat 'peptalk' tegen mezelf me eigenlijk al zou moeten helpen, geeft me alleen maar meer het idee dat ik blijkbaar een hopeloos geval ben.

Natuurlijk probeer ik het wel eens. Sta ik een tijd een keer of drie per dag tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik lief ben. Of leuk, of aardig, of grappig, of weet ik veel wat. Maar met al die tijd een stemmetje in mijn hoofd, misschien wel het duiveltje op mijn schouder, dat krom ligt van het lachen om de show die ik opvoer. En met, tussen het hikken van de lach door, de tekst "Stop maar weer, dit haalt geen donder uit, dit werkt niet. Dat weet jij toch ook wel".
Onbegonnen werk.

Gisteren bekeek ik een documentaire over depressiviteit en daar hadden ze het over elektroshockstherapie. Zoiets, ik weet de naam niet meer precies. En opeens werd ik heel bang. Stel je voor..., stel je nou eens héél even voor dat ik van mijn depressieve klachten af zou komen. En van m'n zelfwalging af zou komen. Wat dan?? Wat heb ik dan? Wie ben ik dan?? Hóe ben ik dan? Hou ik dan nog van mijn man? Ga ik dan opeens de mensen aardig vinden die ik nu nìet aardig vind? Word ik dan opeens een ster in het doen van het huishouden? Ga ik dan taarten bakken en haken? Ik moet er niet aan denken! (No offence)

Begrijp me goed, ik wil heel, héél erg graag van deze nare, zware en zwarte negatieve gevoelens af. Maar... ik weet helemaal niet wie ik ben zònder! Ik weet niet wie ik eìgenlijk ben. Ik weet gewoon niet wie ik ben! En dat is eng, dat maakt me bang.

Misschien is dat ook wel meteen de reden dat al die 'tips en trucs' niet werken. Omdat ik het ergens in mijn onderbewuste tegenhoud. Omdat ik bang ben. Omdat ik niet weet wie ik ben, of.. word?

Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan

Vier dingen die ik maar eens moest proberen bij te houden de komende tijd.
Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.

Vandaag heb ik hier tweemaal heel bewust bij stil gestaan.
Het waren eigenlijk momenten 'van niks', maar je moet ergens beginnen. Toch?

Gebeurtenis:  Ik sta te duwen tegen een deur als ik een winkel uit wil (loop er dus ook tegenaan), terwijl ik moet trekken.
Gedachten:  "Ik kon weten dat ik moest trekken, want net heb ik heel bewust bedacht dat ik moest duwen" En "Staat die man er nog? Die hier net aan het werk was? Heeft hij het gezien?"
Gevoel:  Dom. Ik voelde me dom.
Gedaan:  Niets, ik heb de deur geopend en ben naar huis gegaan.

Mooie is wel dat ik even later weer in die winkel moest zijn en me bij het binnengaan heel duidelijk bedacht dat ik straks moest trekken aan de deur.Wat (gelukkig...) goed ging.


Volgende voorvalletje.
Gebeurtenis: Ik kom bij m'n auto terug, nadat ik in bovenstaande winkel was geweest. De auto blijkt niet op slot.
Gedachten: "O ja joh, laat lekker je auto van het slot staan. Gelukkig woon ik in een dorp!"
Gevoel: Dankbaarheid dat ik in een dorp woon. Ik had ook een soort van waarschuwingsgevoel.
(Het is weer een teken dat mijn automatische piloot niet altijd goed werkt. Volgens Roos een duidelijk teken dat mijn hoofd met hele andere dingen bezig is. Dat alles nu ècht te veel is en dat ik rust moet nemen.)
Gedaan: Niets. Alleen bij het even later opnieuw verlaten van mijn auto heb ik wel dubbel gecheckt of hij op slot was.

Twee kleine voorvalletjes die me langzaamaan inzicht zouden moeten gaan geven in mijn kijk op mezelf. En daarmee inzien dat ik misschien wel erg streng ben voor mezelf.

Paniekaanval

Afgelopen maandag schreef ik over mijn rotdag (ik zal het netjes houden). 's Avonds heb ik nog even digitaal met een vriendin gepraat over mijn gevoel en dat voelde erg goed. Ik dacht dat ik me weer prima voelde daarna.

Dat bleek anders toen ik met mijn man nog even de dinsdag doornam. Hij meldde tussen neus en lippen door dat hij niet mee zou eten dinsdag omdat er gevoetbald zou worden door zijn favoriete club. Ik gaf aan dat ik dat niet wist en was in mijn hoofd bezig met wat ik dan klaar zou maken voor het avondeten. 

Mijn man vertelde door over dat er voetbal was en ik dus eigenlijk had kunnen weten dat hij er niet zou zijn. Waarom spelen ze doordeweeks dan? Champions League blijkbaar. Nou ja, je kon me de Chinese menukaart voorlezen en er dan vanuit gaan dat ik dan zou weten wat je gegeten had (deze vergelijking kwam serieus in me op toen hij aan het praten was), ik snapte nog steeds niet waarom hij dat niet thuis zou zijn bij het avondeten. 

Die Chinese menukaart liet mijn man in de lach schieten en hij wilde gaan uitleggen dat hij met klanten van zijn bedrijf naar de wedstrijd zou gaan, dan eten ze vooraf altijd samen. Maar zover kwam hij niet. Uit het niets begon ik opeens de puf-oefeningen uit mijn zwangerschappen  te doen. Ik kon het niet helpen. Het ging van kwaad tot erger. Ik begon te huilen. Het 'wegblazen' van de paniek hielp niet. Mijn ademhaling werd korter en oppervlakkiger. 

Heel erg geschrokken kwam mijn man voor me zitten. Mijn voeten en handen begonnen te tintelen en even later ook mijn tong. Ik vouwde mijn handen voor m'n mond, maar omdat mijn armen zo zwaar waren kon ik dit niet lang volhouden. Mijn man vroeg of hij iets voor me kon doen. Het beeld van mij op de bank en hem er lichtelijk in paniek erbij kwam in me op. Net zoals ik mezelf 'zie zitten' als ik bij Roos een huilbui krijg. Ik voelde medelijden voor zijn gevoel van machteloosheid en was blij dat ik hem iets kon laten doen. Ik vroeg hem een zakje te halen, dat zou het makkelijker maken om de hoeveelheid zuurstof te verlagen. 

Vrij snel was hij terug met het zakje. Mijn eerst adem uitstoot paste en helemaal in?! En meer.... Er zat een gat in het zakje.. Dat maakte dat ik in de lach schoot tijdens het huilen en hyperventileren, wat een versnelling van mijn ademhaling tot gevolg had. 

Een keer of drie/vier versnelde mijn ademhaling weer opnieuw nadat het tot rust gekomen was. Ik denk dat het geheel zo'n 20 minuten geduurd heeft. Ik wilde heel graag dat het zou stoppen, want ik moest ontzettend nodig naar het toilet, maar durfde niet op te staan door de lichtheid in mijn hoofd. 

Toen alles eenmaal voorbij was en mijn man vroeg of het weer ging, zei ik hem dat het weer prima ging en hij zojuist een paniekaanval gezien had. Het is lang geleden dat ik zo'n aanval gehad heb. Gelukkig maar, want het is niks. 

Stukje bij beetje vertelde ik hem hoe mijn dag was geweest. Dat de stevige takken te hoog waren -en dus teveel moeite kostten- omdat ik anders de riem van de hond in mijn hand had willen gebruiken. Hij schrok heel erg en zei dat hij dat niet wist. Ik vertelde hem dat als ik hem app met 'Het is niet mijn dag vandaag', dat het dan echt slecht gaat. Tja, dat kon hij niet weten natuurlijk. Dat is ook zo, maar nu weet hij het wel. 

De volgende dag (gisteren dus) is hij vanaf de lunch thuis komen werken. En toen het 's avonds tijd was om naar het diner en de voetbalwedstrijd te gaan, vroeg hij me keer op keer of het wel ging. Of hij wel weg kon. En dat ik hem maar hoefde appen en hij naar huis zou komen. Het eten stond klaar, ik hoefde het alleen nog maar warm te maken. 

Het behoeft geen uitleg denk ik, dat ik hoop dat die maandag  'rock bottom' was en dat ik hoop dat ik nu langzaam aan omhoog kan gaan. Je moet eerst diep genoeg gaan om een goed vertrekpunt te hebben om weer omhoog te kunnen. Je wilt niet halverwege omhoog gaan en een heleboel onverwerkte 'shit' onder de oppervlakte hebben nog.