Ik mail je nu toch maar, niet omdat ik denk dat het nut heeft, maar omdat je zei dat het kon. Ik weet even niet wat ik nu anders kan doen. Weet je hoe moeilijk 'doen waar je zin in hebt' is, als je nergens zin in hebt? En nergens energie voor hebt.
Elke dag schrijven en elke dag buiten komen komt er niet helemaal van. Om de dag ongeveer wel. Alles is zo ontzettend zwaar. Nee, dat is niet helemaal het goede woord, maar ik kan geen beter woord bedenken. Ik heb totaal geen energie en ben op sommige momenten zó ontzettend moe... En dan mag ik van jou niet naar bed gaan. Daarvoor in de plaats zit ik dan dus beneden.
Punt.
Ik zit beneden.
Ik zet koffie (veel meer dan normaal, maar thee ben je op een gegeven moment ook wel beu en is meer werk), loop weer naar m'n stoel en ga weer zitten.
Ik 'Facebook' wat, pak een tijdschrift, leg het op mijn schoot en kijk weer op mijn telefoon, Ik check Facebook nog een keer en bedenk me waar we ons toch allemaal zo druk om maken. Reageren op wat ik zie doe ik amper. Het zijn allemaal lege sociaal wenselijke opmerkingen, dus of die van mij er dan bij staat zal niemand echt boeien.
Ik bedenk wat ik leuk zou vinden om te gaan doen en kan nergens op komen.
Gisteren bedacht ik me wat ik voorheen wel eens deed, misschien dat ik dan een goed idee zou krijgen.
Tekenen! Dat deed ik vrij veel. Ik heb zo'n handig blok, met een harde kaft, zodat ik lekker op de bank kan tekenen. Blok kwijt. Gisteravond vond ik het. Vanmorgen ben ik dus gaan tekenen. Met de eerste strepen die ik trek voel ik me een kleuter en heb al spijt dat ik eraan begonnen ben. Met elke lijn die ik trek word ik verdrietiger omdat het er niet uit ziet zoals ik in mijn hoofd had.
Piano spelen dan. Ik ga achter de piano zitten en raak in paniek, omdat ik niet weet wat ik 'moet' spelen. Waar heb ik zin in? Een stuk voor mijn les? Het stuk dat ik aan het oefenen ben? Een deel van mijn digitale les? Die heb ik ook alweer heel lang niet gebruikt, mijn app. Die zou ik ook weer eens moeten gebruiken. Ik voel de paniek op komen en voordat het op m'n ademhaling slaat loop ik maar snel weg bij de piano.
Met de hond uit? Het zeikt van de regen. Dan moet ik mijn andere jas hebben. Waar is die jas...? Die heb ik na vorige winter gewassen en opgeruimd. Ik moet eerst die jas zoeken dus. En mijn waterdichte laarzen. Voordat ik daar mee klaar ben is de moed me alweer in de schoenen gezonken.
De dag Duurt Zo Lang elke dag. En dan is het eindelijk avond en fijn (gezellig samen tv kijken) en dan kom ik er weer niet toe om naar bed te gaan. Zo komt het dus ook dat ik elke avond eigenlijk weer te laat in bed lig.
Ik ben nu weer twee keer in de sportschool geweest afgelopen week. De eerste keer was het mijn idee, de tweede keer wilde mijn dochter graag en vond ik dat ik haar niet teleur mocht stellen. We zouden eigenlijk vandaag ook gaan. Maar het idee alleen al, dat ik me dan om moet gaan kleden maakt dat ik in elkaar zak. Zij slaapt nog en moet leren,dus ze kan haar tijd wel beter gebruiken.
Woensdag had ik een hele drukke dag. Aan de ene kant zag ik er tegenop, aan de andere kant was ik er ook wel blij om. Ik had dingen die ik MOEST doen. Afspraken met (en voor) de kinderen die ik moest nakomen.
Met mijn man heb ik afgesproken dat ik weer moet beginnen met het maken van een planning voor elke dag. Om één of andere reden is daar weer de klad in gekomen en ligt mijn agenda alweer een paar dagen stof te vangen.
Nu ik deze mail schrijf roept mijn hoofd heel hard dat ik me niet aan moet stellen en dat ik mezelf een schop onder m'n kont moet verkopen. Dat ik blij moet zijn dat iedereen gezond is en dat ik eígenlijk een soort van 'vakantie' heb nu. Dat ik moet genieten van het 'niets hoeven'.
Ik wil schrijven 'was het maar zo simpel', maar word alweer boos op mezelf dat ik het alleen al denk.
Het gevoel dat ik me aanstel voert een fikse strijd tegen mijn wens om meer energie en zin.
Ik weet niet precies wat ik met deze mail wil bereiken, ik weet niet wat jij ermee kan, maar ik ben het kwijt. Ik hoef je hierover in ieder geval morgen al niet meer bij te praten, die drie kwartier zijn toch al zo snel om.
Groetjes, .......
(En nu gauw verzenden,
voordat ik me bedenk)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten