Van Roos moet ik 'vooral doen wat ik leuk vind'.
Beetje jammer dat ze hier zelf een week of twee later op terug moest komen.
'Doen wat ik leuk vind' zit er namelijk gewoon niet in. Niet omdat ik er geen tijd voor heb, maar omdat er simpelweg bijzonder weinig is dat ik leuk vind.
Het lijkt wel, nu ik geaccepteerd heb dat er echt iets aan de hand is, alles eerst even vervelender wordt. Alsof ik gereset moet worden of zo. Eerst even niks en dan gaan opbouwen.
Voorheen vond ik het leuk om te tekenen. Nu moet ik me daar echt toe zetten. En ben ik als stank voor dank ten zeerste teleurgesteld over wát ik teken.
Voorheen kon ik ècht fijn vinden in het bos (we hebben niet voor niets een hond genomen), nu moet ik me er echt toe zetten om met hem buiten te komen.
Hmm.., daar stopt het eigenlijk al.
Waar ik naartoe wilde met dit blog, is dat ik me de hele dag moet pushen om dingen te doen. Ik moet mezelf meerdere keren per dag gewoon dwingen om iets te doen.
Aankleden, ontbijten, met de hond naar buiten, fruit eten (anders eet ik alleen maar zoet, zoeter, zoetst), lunchen, een tijdschrift lezen, tekenen, piano spelen, bewegen (sportschool.... blegh!!)...
Ik merk dat ik er ontzettend boos van word. Boos op de situatie. Eerder schreef ik al een blog in zo'n boze bui, maar het is nog niet veel beter.
Ik ben bijna zover dat ik alles zou willen stoppen. Dat ik een groot, dik zwaar masker wil ontwikkelen en gewoon weer wil gaan doen alsof alles oké is. Kortom, terug naar hoe het was. Toen ik nog wel dingen leuk vond. Nog steeds was koken geen favoriete hobby, maar wilde ik de goede moeder zijn, die haar kinderen goed voedt.Nog steeds was sporten in de sportschool geen hobby, maar kon ik de 'fitte, vlotte 40+er' spelen.
Eigenlijk ben ik nu aan het koken. In mijn hoofd steeds hetzelfde zinnetje: "Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet." Het helpt niet echt. Ik ben aan het koken, dus dat is goed. Ik kook zelfs gezond (aardappels, groenten, vlees), maar met zo veel tegenzin dat ik zelfs bang ben dat je het straks proeft!
Het gehakt is ontdooit, de magnetron is alweer gestopt met piepen, de aardappels hebben een minuutje of vijf gekookt, het piepertje klinkt nog. De boerenkool kan erbij.
Snel dit blogje maar afronden en terug de keuken in.
Misschien helpt het als ik een andere zender op zet. Muziek uit de jaren '80, waar ik lekker op kan mee blèren!
Het fornuis piept inmiddels ook nog maar eens in de tien seconden. Tijd om verder te gaan.
Levenslust in het koken gooien. Dat is vast lekkerder dan tegenzin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten