Een paar weken geleden heb ik een workshop 'Handlettering' gevolgd. Samen met een vriendin heb ik leuke handschriften voor een krijtbord geleerd. Dit wilde ik ook wel in de praktijk brengen. Ik vind het leuk om met dit soort dingen bezig te zijn.
Nu heb ik een paar dagen geleden de stoute schoenen aan getrokken en ben naar een restaurant in de buurt gegaan. Ik heb verteld dat ik die workshop heb gedaan en of ze het leuk vinden als ik eens iets op hun bord zou schrijven. De eigenaresse van het restaurant reageerde heel enthousiast en de volgende dag ben ik er meteen mee aan de slag gegaan.
Over het resultaat ben ik niet helemaal tevreden, maar ik ben er wel heel trots op dat ik het gedaan heb! Dat ik gewoon dat restaurant binnen ben gelopen en mijn vraag gesteld heb. Dat had ik nooit van mezelf gedacht.
En dat ik er nu ook nog trots op kan zijn valt me al helemaal mee! Ik heb niet gehakkeld, ik heb niet gestotterd, ik was gewoon een leuke spontane vrouw die haar hulp aan bood. Jeej!
Deze afgelopen week zijn er meer dingen geweest waar ik trots op ben. Ik heb nieuwe medicatie waar ik opnieuw erg moe van word. Ik heb dus weer veel geslapen overdag (wel vijf uur extra!), maar ik heb ook uit mezelf, zonder 'moet-gevoel' met de hond gewandeld.
Het was een erg drukke week op het werk van mijn man. Ik heb daarom zelf de weekboodschappen gedaan. Hoe mijn lichaam reageert is nog wel eens verrassend, dus het had zomaar kunnen zijn dat ik onverrichter zake weer terug naar huis moest omdat ik een paniekaanval zou krijgen. Gelukkig ging het allemaal heel goed. Ik bewaarde de rust en nam de tijd om alles te vinden. Ik had vooraf een boodschappenlijstje gemaakt dus ik hoefde niet echt na te denken wat ik moest pakken. Ik had me ook voorgenomen om niet te gaan twijfelen. Niet op het briefje was niet kopen. Als ik het dan thuis toch zou missen zou ik een andere keer wel terug gaan.
Halverwege bleek dat mijn telefoon niet in mijn jaszak zat. Gelukkig kon ik ook daar rustig bij blijven. Ik vroeg of ik mijn karretje even mocht laten staan om naar mijn auto te lopen voor mijn telefoon. Dat was geen probleem. Ondertussen dacht ik wel verwoed na of ik hem misschien bij het fruit afwegen had neergelegd of iets dergelijks, maar ik kon (in ieder geval uiterlijk) kalm de winkel uit lopen.
Eenmaal bij mijn auto bleek hij er inderdaad in te liggen. Sterker nog, mijn dochter was mij juist aan het bellen. Telepathie?!
Afgelopen week heb ik ook vrij netjes gekookt. We hebben één keer friet gehaald, maar dat was gewoon echt makkelijker op dat moment. Verder bijna elke dag aardappels, groenten en vlees.
Vaak schrijf ik over wat me dwars zit en wat níet goed gaat, deze keer niet. Ik ben trots op wat ik heb gedaan afgelopen week. Ook al heb ik van de zeven dagen er zéker vier overdag in bed gelegen, toch heb ik stappen gezet.
Deze Kerstavond zet ik dat stappen zetten nog even door, omdat ik dan het Kerstverhaal ga voorlezen, bij het Kerstspel. Voor een volle kerk... best spannend. Maar goed, als je nooit stappen zet, kom je ook nooit verder,
maandag 19 december 2016
dinsdag 6 december 2016
Mission failed
Ik ben een slechte patiënt. Of.. ehm noem je dat wel patiënt?
Zieke, depressieveling, cliënt.. geen idee. Maar ik ben er slecht in.
Er zijn drie dingen waar ik op moet letten van mijn psychologe.
Ik mag niet naar bed, ik 'moet' elke dag schrijven en ik had een opdracht voor in de avonden.
Het eerste is vandaag jammerlijk mislukt: ik heb vandaag, onder invloed van mijn nieuwe medicatie 5 uur geslapen overdag. Maar goed, dat is dus onder invloed van die nieuwe medicatie.
Het tweede schiet er gewoon heel vaak bij in, omdat de dag nu eenmaal vaak sneller gaat dan ik zou willen.
Het derde is ernstiger. Ik had als opdracht om in de avonduren één ding te kiezen van die dag, waarbij ik streng geweest was voor mezelf. Een moment waarop ik negatieve dingen over mezelf gedacht heb.
En dat heb ik dus niet gedaan.
Ik weet het gewoonweg niet. Ik hoor het mezelf niet denken. Ik ben het me niet bewust. Tenzij het iets 'groots' is, zoals de vergeten afspraak van vorige week.
Het enige moment waarbij ik me afgelopen week bewust was van een gedachte (die overigens niet eens zo heel erg was), was gisteravond. Het vriendje van mijn oudste dochter mompelde iets grappigs en ik lachte daarom. Misschien te hard, of te enthousiast in mijn ogen. Maar ik weet nog dat ik dacht "Ik ben wel de moeder van zijn vriendinnetje. Hóór ik daar wel zo om te lachen? Moet ik me niet 'volwassener' opstellen?"
Niet echt heel negatief dus, en het stopte ook na die gedachte. Als ik het vrijdag met Roos bespreek weet ik dat ze gaat doorvragen. Waarom zou ik er niet om mogen lachen? Waarom moet ik me volwassener opstellen? Hoe vind ik dan dat ik me nu opstel?
En dan zal er uiteindelijk wel uitkomen dat ik van mezelf vind dat ik me soms te 'jong' uit. Dat het vriendje me misschien aanstellerig zou vinden of zoiets. Ik weet het niet,
Ik zie het niet als streng voor mezelf. Ik zie het als een onderdeel van volwassen zijn; 'kan ik dit maken, of is dit je jeugdig voor mijn leeftijd?' Dat idee,
Hmm.. nu ik erover nadenk.. Ik voel me schuldig dat ik me niet aan de opdracht heb gehouden. Maar ik kan toch niks gaan zitten verzinnen? Als ik het niet zíe ('hoor' eigenlijk) kan ik het toch niet helpen?
Moet ik er eerlijkerheidshalve wel bij zeggen dat ik het ook 3 van de 7 dagen vergeten ben. Of 4 misschien wel. Maar het waren ook zulke drukke dagen.
Ik ben ook weer gaan voorlezen aan de jongste (leuk momentje samen), dus een deel van mijn avond is daarmee in beslag genomen. En dan nog een klein uurtje samen met mijn man voor de tv en de avond is alweer om..!
Ja ja.. smoesjes.. ja, zal wel. Ik heb er gewoon niet aan gedacht. Ik heb mezelf er overdag ook niet op betrapt. Ik kan me ook geen stomme of rare dingen die ik gedaan of gezegd heb herinneren trouwens.
Hmm, gisteravond met bowlen misschien. Ik keek wel even rond toen ik wilde armgebaren had staan maken nadat er wat pins om gegaan waren, of andere mensen dat ook soms deden. Maar je let eigenlijk maar zo weinig op de andere banen, dat het niet eens echt uitmaakt. En even later zag ik toevallig de man in de baan naast ons ongeveer hetzelfde doen. Niks vreemds dus.
Ok, misschien moet ik die onthouden voor Roos. Dan heb ik er al 2! Jeuh... hahaha!
Nu maar eens zien of de jongste al trek heeft. Gaan we samen eten. De middelste is ziek en de oudste bij haar vriendje. Het is hij en ik dus, vanavond.
Ook gezellig.
Ps. Tijdens het schrijven van dit stukje bekruipt me een nieuwe gedachte/gevoel. Getsie, geen fijn gevoel.
Een gevoel dat ik al vaak heb gehad toen ik net geslaagd was, of die ik had toen ik net mijn eerste baan had. Het gevoel dat ik het fake. Dat ik door de mand ga vallen...
"Roos zal wel denken...! Denken dat ik helemaal niet depressief bèn. Of denken dat ik niet beter wíl worden, denken dat ik geniet van de aandacht die het me geeft. Dat ik erop kick dat ik kan zeggen dat ik depressief ben"... Ik weet niet of ik dit vrijdag durf aan te kaarten...
Zieke, depressieveling, cliënt.. geen idee. Maar ik ben er slecht in.
Er zijn drie dingen waar ik op moet letten van mijn psychologe.
Ik mag niet naar bed, ik 'moet' elke dag schrijven en ik had een opdracht voor in de avonden.
Het eerste is vandaag jammerlijk mislukt: ik heb vandaag, onder invloed van mijn nieuwe medicatie 5 uur geslapen overdag. Maar goed, dat is dus onder invloed van die nieuwe medicatie.
Het tweede schiet er gewoon heel vaak bij in, omdat de dag nu eenmaal vaak sneller gaat dan ik zou willen.
Het derde is ernstiger. Ik had als opdracht om in de avonduren één ding te kiezen van die dag, waarbij ik streng geweest was voor mezelf. Een moment waarop ik negatieve dingen over mezelf gedacht heb.
En dat heb ik dus niet gedaan.
Ik weet het gewoonweg niet. Ik hoor het mezelf niet denken. Ik ben het me niet bewust. Tenzij het iets 'groots' is, zoals de vergeten afspraak van vorige week.
Het enige moment waarbij ik me afgelopen week bewust was van een gedachte (die overigens niet eens zo heel erg was), was gisteravond. Het vriendje van mijn oudste dochter mompelde iets grappigs en ik lachte daarom. Misschien te hard, of te enthousiast in mijn ogen. Maar ik weet nog dat ik dacht "Ik ben wel de moeder van zijn vriendinnetje. Hóór ik daar wel zo om te lachen? Moet ik me niet 'volwassener' opstellen?"
Niet echt heel negatief dus, en het stopte ook na die gedachte. Als ik het vrijdag met Roos bespreek weet ik dat ze gaat doorvragen. Waarom zou ik er niet om mogen lachen? Waarom moet ik me volwassener opstellen? Hoe vind ik dan dat ik me nu opstel?
En dan zal er uiteindelijk wel uitkomen dat ik van mezelf vind dat ik me soms te 'jong' uit. Dat het vriendje me misschien aanstellerig zou vinden of zoiets. Ik weet het niet,
Ik zie het niet als streng voor mezelf. Ik zie het als een onderdeel van volwassen zijn; 'kan ik dit maken, of is dit je jeugdig voor mijn leeftijd?' Dat idee,
Hmm.. nu ik erover nadenk.. Ik voel me schuldig dat ik me niet aan de opdracht heb gehouden. Maar ik kan toch niks gaan zitten verzinnen? Als ik het niet zíe ('hoor' eigenlijk) kan ik het toch niet helpen?
Moet ik er eerlijkerheidshalve wel bij zeggen dat ik het ook 3 van de 7 dagen vergeten ben. Of 4 misschien wel. Maar het waren ook zulke drukke dagen.
Ik ben ook weer gaan voorlezen aan de jongste (leuk momentje samen), dus een deel van mijn avond is daarmee in beslag genomen. En dan nog een klein uurtje samen met mijn man voor de tv en de avond is alweer om..!
Ja ja.. smoesjes.. ja, zal wel. Ik heb er gewoon niet aan gedacht. Ik heb mezelf er overdag ook niet op betrapt. Ik kan me ook geen stomme of rare dingen die ik gedaan of gezegd heb herinneren trouwens.
Hmm, gisteravond met bowlen misschien. Ik keek wel even rond toen ik wilde armgebaren had staan maken nadat er wat pins om gegaan waren, of andere mensen dat ook soms deden. Maar je let eigenlijk maar zo weinig op de andere banen, dat het niet eens echt uitmaakt. En even later zag ik toevallig de man in de baan naast ons ongeveer hetzelfde doen. Niks vreemds dus.
Ok, misschien moet ik die onthouden voor Roos. Dan heb ik er al 2! Jeuh... hahaha!
Nu maar eens zien of de jongste al trek heeft. Gaan we samen eten. De middelste is ziek en de oudste bij haar vriendje. Het is hij en ik dus, vanavond.
Ook gezellig.
Ps. Tijdens het schrijven van dit stukje bekruipt me een nieuwe gedachte/gevoel. Getsie, geen fijn gevoel.
Een gevoel dat ik al vaak heb gehad toen ik net geslaagd was, of die ik had toen ik net mijn eerste baan had. Het gevoel dat ik het fake. Dat ik door de mand ga vallen...
"Roos zal wel denken...! Denken dat ik helemaal niet depressief bèn. Of denken dat ik niet beter wíl worden, denken dat ik geniet van de aandacht die het me geeft. Dat ik erop kick dat ik kan zeggen dat ik depressief ben"... Ik weet niet of ik dit vrijdag durf aan te kaarten...
donderdag 1 december 2016
Gewoon schakelen
“Gewoon schakelen, kan gebeuren, kun je nu toch niks meer aan doen, het is
allang goed, zíj is het allang vergeten”.
Zomaar een greep uit de opmerkingen die mensen
zo makkelijk maken als er iets niet goed gelopen is. Het klinkt allemaal zo
makkelijk en zo logisch. Maar mensen die dit zeggen laten zo vreselijk hard en
gruwelijk duidelijk zien dat ze geen idee hebben wat er speelt.
“Moet je…, grof gezegd, niet gewoon jezelf een schop onder
je kont geven eigenlijk?”
Is er ook zo één om me in 1 klap naar beneden te praten. Als ik dat
kon dan zou ik dat toch doen!
Wie kiest ervoor om zich zó te voelen als ik me voel...?!
Vandaag stond er een afspraak gepland voor mijn dochter.
Ergens in mijn achterhoofd knaagde er een vaag gevoel dat ik vandaag iets moest…
Ik had mijn agenda al gecontroleerd gisteravond, maar er stond niets. Dan zou
ik het wel mis hebben toch? Dan zat het oude ritme van mijn psychologe er vast
nog in, die afspraken heb ik tegenwoordig een dag later.
En toen werd ik opeens gebeld vanmorgen. Dat er een afspraak
stond met mijn dochter en of alles wel oké was? En dan is het er hè… Dat Gevoel.
Dat gevoel dat er een huis op je neerstort, een gat geslagen wordt in
je hart, dat je héél, héél klein wordt, dat je dom en stom bent omdat je die afspraak
vergeten bent, een ongeïnteresseerd stuk
vreten.
Uiterlijk kom ik rustig en beheerst over. Ik reageer met een gepaste
schok, ik maak keurig netjes mijn verontschuldigingen en we maken helemaal perfect
een nieuwe afspraak. Heel volwassen en
precies zoals het hoort.
Totdat ik de telefoon weg leg.
Ik stort in.
Wil heel hard huilen en onder de dekens in mijn bed verdwijnen.
Helaas (of misschien is het juist goed?) kan dat vandaag niet.
Mijn dochter zou de afspraak in de agenda zetten en dat heeft ze dus duidelijk níet gedaan. Ze is nog thuis (want eerste schooluren vrij) en ik wil haar geen groter schuldgevoel aanpraten dan dat ze zichzelf al aan meet zodra ze dit hoort. En ik vind dat ik het had moeten controleren.
Toen we thuis waren had ik haar moeten vragen of het gelukt was om het in de agenda te zetten, met een alarmmelding erbij.
Ik had het moeten controleren, maar dat heb ik allemaal niet gedaan. En dus is het gewoon míjn schuld, want ik ben hier de volwassene en ik had het moeten controleren.
Ik stort in.
Wil heel hard huilen en onder de dekens in mijn bed verdwijnen.
Helaas (of misschien is het juist goed?) kan dat vandaag niet.
Mijn dochter zou de afspraak in de agenda zetten en dat heeft ze dus duidelijk níet gedaan. Ze is nog thuis (want eerste schooluren vrij) en ik wil haar geen groter schuldgevoel aanpraten dan dat ze zichzelf al aan meet zodra ze dit hoort. En ik vind dat ik het had moeten controleren.
Toen we thuis waren had ik haar moeten vragen of het gelukt was om het in de agenda te zetten, met een alarmmelding erbij.
Ik had het moeten controleren, maar dat heb ik allemaal niet gedaan. En dus is het gewoon míjn schuld, want ik ben hier de volwassene en ik had het moeten controleren.
Ik heb vriendinnen (online) verteld van mijn fout en erbij geschreven
‘ik kan wel janken!’ Ik ben erg bang dat ze (het is goed bedoeld, ik weet het) net zo reageren als mijn man: “Je kan er nu toch niks meer aan doen. Gewoon
schakelen en verder gaan.” Ik heb nog niet gekeken.
Nu ga ik snel beginnen met het vouwen van de was.
Afleiding zoeken, dan zal dat knagende gat in mijn borst wel minder
worden. Afleiding zoeken werkt meestal
het best
Ik Mag Niet Klagen
Een ouder stukje, maar nog steeds té waar.
Het gaat 'm niet worden vandaag. Kan ik mezelf even uitzetten?
De zon schijnt, dus ik 'moet' naar buiten.
De vogel maakt herrie, dus die 'moet' eruit.
De was is klaar, dus die moet opgehangen worden
De hond loopt me continu voor de voeten, dus die moet uitgelaten worden
Ik ben moe dus ik moet slapen, maar ik heb geen slaap
Ik wil tekenen, maar kan me er niet toe zetten
Ik wil een doek maken (schilderij), maar ik voel me er niet goed genoeg voor
Ik ben boven, zit op bed nu, maar de hond blaft, dus eigenlijk moet ik naar beneden
Mijn hoofd en hart zeggen dat ik wil hardlopen, maar mijn lichaam doet niets
Het is de schuld van de zon. Die zegt dat ik moet genieten.
Maar ik kan het niet.
En het ergste is... Ik heb helemaal niks om over te klagen, dus...Ik. Mag. Niet. Klagen.
Het gaat 'm niet worden vandaag. Kan ik mezelf even uitzetten?
De zon schijnt, dus ik 'moet' naar buiten.
De vogel maakt herrie, dus die 'moet' eruit.
De was is klaar, dus die moet opgehangen worden
De hond loopt me continu voor de voeten, dus die moet uitgelaten worden
Ik ben moe dus ik moet slapen, maar ik heb geen slaap
Ik wil tekenen, maar kan me er niet toe zetten
Ik wil een doek maken (schilderij), maar ik voel me er niet goed genoeg voor
Ik ben boven, zit op bed nu, maar de hond blaft, dus eigenlijk moet ik naar beneden
Mijn hoofd en hart zeggen dat ik wil hardlopen, maar mijn lichaam doet niets
Het is de schuld van de zon. Die zegt dat ik moet genieten.
Maar ik kan het niet.
En het ergste is... Ik heb helemaal niks om over te klagen, dus...Ik. Mag. Niet. Klagen.
Abonneren op:
Posts (Atom)