Gewoon schakelen

“Gewoon schakelen, kan gebeuren, kun je nu toch niks meer aan doen, het is allang goed, zíj is het allang vergeten”. 

Zomaar een greep uit de opmerkingen die mensen zo makkelijk maken als er iets niet goed gelopen is. Het klinkt allemaal zo makkelijk en zo logisch. Maar mensen die dit zeggen laten zo vreselijk hard en gruwelijk duidelijk zien dat ze geen idee hebben wat er speelt.

“Moet je…, grof gezegd, niet gewoon jezelf een schop onder je kont geven eigenlijk?”

Is er ook zo één om me in 1 klap naar beneden te praten. Als ik dat kon dan zou ik dat toch doen!

Wie kiest ervoor om zich zó te voelen als ik me voel...?!

Vandaag stond er een afspraak gepland voor mijn dochter. Ergens in mijn achterhoofd knaagde er een vaag gevoel dat ik vandaag iets moest… Ik had mijn agenda al gecontroleerd gisteravond, maar er stond niets. Dan zou ik het wel mis hebben toch? Dan zat het oude ritme van mijn psychologe er vast nog in, die afspraken heb ik tegenwoordig een dag later.

En toen werd ik opeens gebeld vanmorgen. Dat er een afspraak stond met mijn dochter en of alles wel oké was? En dan is het er hè… Dat Gevoel. 

Dat gevoel dat er een huis op je neerstort, een gat geslagen wordt in je hart, dat je héél, héél klein wordt, dat je dom en stom bent omdat je die afspraak vergeten bent, een ongeïnteresseerd stuk vreten.

Uiterlijk kom ik rustig en beheerst over. Ik reageer met een gepaste schok, ik maak keurig netjes mijn verontschuldigingen en we maken helemaal perfect een nieuwe afspraak.  Heel volwassen en precies zoals het hoort.

Totdat ik de telefoon weg leg.
Ik stort in.
Wil heel hard huilen en onder de dekens in mijn bed verdwijnen.
Helaas (of misschien is het juist goed?) kan dat  vandaag niet.

Mijn dochter zou de afspraak in de agenda zetten en dat heeft ze dus duidelijk níet gedaan. Ze is nog thuis (want eerste schooluren vrij) en ik wil haar geen groter schuldgevoel aanpraten dan dat ze zichzelf al aan meet zodra ze dit hoort. En ik vind dat ik het had moeten controleren.
Toen we thuis waren had ik haar moeten vragen of het gelukt was om het in de agenda te zetten, met een alarmmelding erbij.
Ik had het moeten controleren, maar dat heb ik allemaal niet gedaan. En dus is het gewoon míjn schuld, want ik ben hier de volwassene en ik had het moeten controleren.

Ik heb vriendinnen (online) verteld van mijn fout en erbij geschreven ‘ik kan wel janken!’ Ik ben erg bang dat ze (het is goed bedoeld, ik weet het) net zo reageren als mijn man:  “Je kan er nu toch niks meer aan doen. Gewoon schakelen en verder gaan.” Ik heb nog niet gekeken. 

Nu ga ik snel beginnen met het vouwen van de was. Afleiding zoeken, dan zal dat knagende gat in mijn borst wel minder worden.  Afleiding zoeken werkt meestal het best