Mission failed

Ik ben een slechte patiënt. Of.. ehm noem je dat wel patiënt?
Zieke, depressieveling, cliënt.. geen idee. Maar ik ben er slecht in.

Er zijn drie dingen waar ik op moet letten van mijn psychologe.
Ik mag niet naar bed, ik 'moet' elke dag schrijven en ik had een opdracht voor in de avonden.

Het eerste is vandaag jammerlijk mislukt: ik heb vandaag, onder invloed van mijn nieuwe medicatie 5 uur geslapen overdag. Maar goed, dat is dus onder invloed van die nieuwe medicatie.

Het tweede schiet er gewoon heel vaak bij in, omdat de dag nu eenmaal vaak sneller gaat dan ik zou willen.

Het derde is ernstiger. Ik had als opdracht om in de avonduren één ding te kiezen van die dag, waarbij ik streng geweest was voor mezelf. Een moment waarop ik negatieve dingen over mezelf gedacht heb.
En dat heb ik dus niet gedaan.

Ik weet het gewoonweg niet. Ik hoor het mezelf niet denken. Ik ben het me niet bewust. Tenzij het iets 'groots' is, zoals de vergeten afspraak van vorige week.

Het enige moment waarbij ik me afgelopen week bewust was van een gedachte (die overigens niet eens zo heel erg was), was gisteravond. Het vriendje van mijn oudste dochter mompelde iets grappigs en ik lachte daarom. Misschien te hard, of te enthousiast in mijn ogen. Maar ik weet nog dat ik dacht "Ik ben wel de moeder van zijn vriendinnetje. Hóór ik daar wel zo om te lachen? Moet ik me niet  'volwassener' opstellen?"

Niet echt heel negatief dus, en het stopte ook na die gedachte. Als ik het vrijdag met Roos bespreek weet ik dat ze gaat doorvragen. Waarom zou ik er niet om mogen lachen? Waarom moet ik me volwassener opstellen? Hoe vind ik dan dat ik me nu opstel?
En dan zal er uiteindelijk wel uitkomen dat ik van mezelf vind dat ik me soms te 'jong' uit. Dat het vriendje me misschien aanstellerig zou vinden of zoiets. Ik weet het niet,

Ik zie het niet als streng voor mezelf. Ik zie het als een onderdeel van volwassen zijn; 'kan ik dit maken, of is dit je jeugdig voor mijn leeftijd?' Dat idee,

Hmm.. nu ik erover nadenk.. Ik voel me schuldig dat ik me niet aan de opdracht heb gehouden. Maar ik kan toch niks gaan  zitten verzinnen? Als ik het niet zíe ('hoor' eigenlijk) kan ik het toch niet helpen?
Moet ik er eerlijkerheidshalve wel bij zeggen dat ik het ook 3 van de 7 dagen vergeten ben. Of 4 misschien wel. Maar het waren ook zulke drukke dagen.

Ik ben ook weer gaan voorlezen aan de jongste (leuk momentje samen), dus een deel van mijn avond is daarmee in beslag genomen. En dan nog een klein uurtje samen met mijn man voor de tv en de avond is alweer om..!

Ja ja.. smoesjes.. ja, zal wel. Ik heb er gewoon niet aan gedacht. Ik heb mezelf er overdag ook niet op betrapt. Ik kan me ook geen stomme of rare dingen die ik gedaan of gezegd heb herinneren trouwens.

Hmm, gisteravond met bowlen misschien. Ik keek wel even rond toen ik wilde armgebaren had staan maken nadat er wat pins om gegaan waren, of andere mensen dat ook soms deden. Maar je let eigenlijk maar zo weinig op de andere banen, dat het niet eens echt uitmaakt. En even later zag ik toevallig de man in de baan naast ons ongeveer hetzelfde doen. Niks vreemds dus.
Ok, misschien moet ik die onthouden voor Roos. Dan heb ik er al 2! Jeuh... hahaha!

Nu maar eens zien of de jongste al trek heeft. Gaan we samen eten. De middelste is ziek en de oudste bij haar vriendje. Het is hij en ik dus, vanavond.
Ook gezellig.


Ps. Tijdens het schrijven van dit stukje bekruipt me een nieuwe gedachte/gevoel. Getsie, geen fijn gevoel.
Een gevoel dat ik al vaak heb gehad toen ik net geslaagd was, of die ik had toen ik net mijn eerste baan had. Het gevoel dat ik het fake. Dat ik door de mand ga vallen...
"Roos zal wel denken...! Denken dat ik helemaal niet depressief bèn. Of denken dat ik niet beter wíl worden, denken dat ik geniet van de aandacht die het me geeft. Dat ik erop kick dat ik kan zeggen dat ik depressief ben"... Ik weet niet of ik dit vrijdag durf aan te kaarten...