Troost gevende gedachte.

* Deze blog gaat over de dood. De dood is een gevoelig onderwerp en heel persoonlijk. Wat ik hier schrijf is mijn kijk op de dood. Ik hoop dat ik niemand met deze blog voor het hoofd stoot. Dit is namelijk echt niet mijn bedoeling.  *

We gaan allemaal een keer dood. Daarmee vertel ik je niets nieuws hoop ik. En de meesten van ons kijken daar niet naar uit. De dood van mensen die dicht bij hen staan is nog erger en wordt nog meer gevreesd vaak, omdat jíj degene bent die achter blijft.

Ik kon me al kind al heel druk maken over het idee dat we allemaal dood zouden gaa, Kon mezelf in slaap huilen bij het idee mijn opa’s en oma te moeten verliezen, mijn ouders en later mijn vriend en zo verder en zo verder.

Nog steeds is het een onderwerp waar ik niet graag over praat. Ik doe het echter wel steeds vaker. Gewoon omdat het je gaat over komen. Het gaat mij overkomen, het gaat mijn naasten overkomen, het gaat mijn kinderen overkomen. 

Een aantal jaar geleden ben ik wel anders tegen de dood aan gaan kijken. Dat kwam door een conference van een cabaretier, ik weet helaas niet meer wie. Ik weet ook niet meer precies hoe hij het bracht, maar het kwam erop neer, dat hij het zo zag, dat we allemaal een houdbaarheidsdatum hebben. Bij de één ligt die ver in de toekomst, bij de ander misschien heel dichtbij. Het is maar goed dat we die datum niet weten. Je verdient geen jaren erbij door goed gedrag, of aftrek als je in het criminele circuit hebt gezeten, je hele leven lang. Je wordt geboren met díe houdbaarheidsdatum. 

Er is niets gezegd over hoe je zult sterven, maar kom je niet onder de bus, dan stik je wel in je melk. ‘Gewoon’ omdat het jouw datum is. 

En misschien ben ik een hele rare, maar ik vind dit dus een geruststellende gedachte. Natuurlijk zijn er mensen die veel en veel te vroeg gaan, zijn er kinderen die sterven voordat hun ouders ze hebben kunnen leren kennen en verliefde stellen die al veel te snel uit elkaar gerukt worden. Ik hoop ook van ganser harte dat mijn houdbaarheidsdatum en die van ieder die ik liefheb, ver, ver in de toekomst ligt, maar mocht het voor mij de tijd zijn, mocht mijn datum aangebroken zijn, dan is het voor mij een geruststellende gedachte dat het niet mijn fout is dat ik ga. Ik kan het niet goed onder woorden brengen merk ik, en ik hoop echt dat ik niemand voor het hoofd stoot. Dat is juíst niet mijn bedoeling! Ik zoek heel hard naar de woorden die de cabaretier ervoor gebruikte. Zijn woorden klonken geruststellend en logisch. Zó logisch dat ze mij al vanaf de tijd dat ik ze hoorde rust geven. 

Nogmaals, ik wil echt nog langer niet gaan, maar áls ik ga…. dan is het blijkbaar tijd. Dan is mijn houdbaarheidsdatum verstreken. 

Mocht iemand herkennen over welke conference ik het heb, of over welk cabaretier, dan zou ik het heel graag willen weten. Ik ben een kei in Googelen (heb er zelfs ooit een prijs mee gewonnen), maar ik zoek hier al tijden naar, maar vind nog altijd niets.   

Een luisterend oor.

Als je je goed voelt en dat deelt met de buitenwereld is iedereen blij voor je en door jouw blije bui nemen ze deze waarschijnlijk over en zul je binnen de kortste keren blije en opgewekte mensen om je heen hebben.

Als je je helaas níet goed voelt, is het veel ingewikkelder om dit te delen met de buitenwereld. Mensen horen sowieso niet graag dat je geen idee hebt waarom je nog verder zou moeten, maar ze weten vaak ook niet hoe ze moeten reageren. Plus, net als bij een opgewekt bui, heb je grote kans dat ze je bui overnemen en chagrijnig worden. Allemaal redenen om je slechte bui niet te delen.

Echter juist bij zo'n slechte bui is het goed om het wel te delen (zegt men), omdat je zo de kans verkleint jezelf écht iets aan te doen. Bovendien is er een (kleine, in mijn ogen) kans dat iemand precies het goede weet te zeggen om je te steunen en op te beuren.

Via een vriendin van mij kwam ik op de site van Sensoor. Sensoor is dag en nacht, het hele jaar door, bereikbaar voor mensen die behoefte hebben aan een vertrouwelijk gesprek. Per mail, alle dagen van de week per chat en 24/7 per telefoon. Met dank aan ruim 1200 vrijwilligers die daarvoor training en begeleiding krijgen door deskundige beroepskrachten. Ook in het holst van de nacht, in de vroege ochtend of op een feestdag.

Ik heb hen al een aantal keer gemaild. Mailen leek me de 'veiligste weg'; het meest anoniem en minst confronterend. Het werkt natuurlijk ook wel het minder direct dan bellen of chatten, maar ik heb gemerkt dat als ik dingen op schrijf ik het beter kan plaatsen en sowieso de ergste emotie er al vanaf gaat. Dat ik al binnen een paar dagen een reactie terugkreeg was een positieve verrassing.

De grootste verrassing bleek dat de mail die ik terugkreeg begripvol en liefdevol was. Met kleine persoonlijke ervaringen erin en tips om mijn gedachten op die donkerste momenten wat minder donker te maken. Niet belerend of betuttelend, maar gewoon precies goed.

Vandaag zat ik in de auto en kon ik als het ware de donkere wolken aan zíen komen rollen. Een vervelend gevoel begon zich van mij meester te maken. In mijn poging me hiertegen te verzetten begon ik te bedenken wat ik kon doen als afleiding zodra ik thuis was. De optie 'naar bed gaan' wilde ik niet uitvoeren, omdat ik weet dat dit het probleem vaak alleen maar opschuift.

Al snel kwam de mogelijkheid in me op om Sensoor te mailen. Die geruststellende gedachte alleen al gaf me een steuntje in de rug. En dat steuntje maakt dat ik het nu hier opschrijf en deel. Ik gun namelijk iedereen zo' n steuntje. Zo'n liefdevol en begripvol 'luisterend oor'.

Nee, het lost geen wereldproblemen op. Ja, je moet daarnaast echt gewoon nog door de dag zien te komen op eigen kracht. Maar, ook ja, het is een luisterend oor dat niet mee gaat in je gevoel en binnen de kortste keren ook chagrijnig is, of met de mond vol tanden zit.

Ik plaats hier de link van Sensoor, omdat ik de weg er naartoe zo makkelijk mogelijk wil maken voor wie het dan ook nodig zou moeten hebben. Je staat er echt niet alleen voor.

DIT IS DE LINK NAAR SENSOOR

Echt leven

"Ik ben niet bang voor de weg die ik nog te gaan heb, omdat ik mezelf mag leren kennen. Het zal echt wel zwaar worden. Nog zwaarder dan nu, maar dat omarm ik. Omdat ik weet dat ik dan pas kan voelen wat echt leven is." 

Dit schreef ik twee jaar geleden naar een kennis van me die vroeg hoe het met me ging. Ik had geen idee meer dat ik dit geschreven heb, ik zag het vandaag terug in een mailtje. Hoe waar is het gebleken en hoe fijn voelt het om af en toe te voelen wat 'echt leven' is. 

Het is inderdaad heel zwaar geweest en dat is het nog steeds vrij regelmatig . Maar het gevoel dat ik echt leef heb ik inmiddels een paar keer mogen ervaren. Wat is dat geweldig, dat je opeens beseft dat je 'gewoon aan het leven' bent. 

Leven zonder dat het moeite kost. Zonder te moeten nadenken of je de energie die je hebt wilt steken in het één of het ander, in dit of in dat. Niet hoeven kiezen, maar gewoon doen. Niet eerst over een grote drempel moeten stappen, maar al bezig zijn voordat je er erg in hebt.

Ik heb het dan niet over grote dingen, grote klussen die al tijden op je liggen te wachten, maar over alledaagse dingen zoals koken of de vaatwasmachine inruimen. Dingen waarvan andere mensen vinden dat het 'gewoon' een klein klusje is. 

Ik heb in mijn blogs al eens vaker over gehad, over die grote drempel. Dat anker dat je achter je aan sleept en dat je afremt bij alles wat je doet. Dat er voor zorgt dat alles veel meer moeite kost dan het zou moeten kosten. Het is moeilijk uit te leggen. 

Nu ik ervaren heb hoe het is om iets 'gewoon zomaar even' te doen, begrijp ik dat mijn grote drempel, of dat anker, voor anderen niet voor te stellen zijn. 
Het gevoel van iets 'gewoon zomaar even doen' kende ik op mijn beurt namelijk helemaal niet. Als iemand dat gevoel aan mij had willen uitleggen had ik me er ook niks bij voor kunnen stellen. Hoe voelt het om iets 'gewoon zomaar even' te doen?

Zoals ik al zei heb ik dus inmiddels een paar keer ervaren hoe dat is en ik denk dat die ervaring ook onderdeel is van 'echt leven'. 

Natuurlijk zijn er geluksmomenten die het leven mooi maken. Als ik op vakantie met ons gezin om me heen kijk en iedereen plezier zie hebben, voel, en voelde ik me altijd al, gelukkig. Als ik met de hond in het bos een hert zie, voel ik me gelukkig. Als mijn kinderen me fijne verhalen vertellen over wat ze die dag deden, voel ik me gelukkig.
Ik heb ook altijd gezegd dat ik gelukkig ben. Depressief, maar intens gelukkig daaromheen.

Je kunt niet altijd leven in gelukzaligheid. Het leven is soms ook gewoon saai of naar. Het leven is soms ook gewoon koken of de vaatwasser inruimen. Maar hoe het voelt om dat 'gewoon zomaar even' te doen weet ik nu. 

Ik denk dat ik daarom kan zeggen dat ik af en toe voel hoe het is om  'echt te leven'.
Het is niet groots en meeslepend en vol van geluk. Het is iets 'gewoon zomaar even' kunnen doen.