En dan nu..?

En dan nu..?

Nu ik helemaal onderuit gezakt op de bank hang? Het huilen me nader staat dan het lachen?
Ik eigenlijk moet koken, maar geen beweging krijg in mezelf.
Nu ik als een berg op zie tegen het sporten straks.
Op zie tegen het masker dat ik straks weer op moet zetten als de kinderen naar beneden komen.

Wie is er dan nu voor me?
Wie kan ik bellen? Wie weet hoe het voelt?
Wie zegt er het juiste?
Of zegt net niks, omdat dat beter is?
Wie zit er naast me, wie klimt er naar beneden om naast me te komen zitten?

Niemand toch... er is gewoon niemand die het snapt.
Niemand die weet wat hij moet zeggen.

Mijn man.., stel dat ik mijn man zou bellen.. hij staat op dit moment zijn auto vol te gooien met benzine. Hij is perfect op tijd vertrokken van z'n werk om op tijd thuis te zijn voor mij.
Hij kan niks nu. Hij kan niks voor me doen, hij kan niks zeggen dat zou helpen.
Het zou hem alleen maar een heel vervelend gevoel geven omdat hij er niet voor me kan zijn.
Geen optie dus, nu.

Verder... verder zijn er geen opties.
En ik begrijp dat. Ik heb het zelf hiernaar gemaakt.
En daarbij.. wat zou ìk doen als een vriendin van mij, mij nu zou bellen en het verhaal omgekeerd zou zijn? Er zijn toch ook gewoon geen woorden die helpen..?

Ik moet op gaan staan. Eten koken. Iets te eten op tafel zetten. Al is het maar een boterham.
Ik ga mezelf bij de kraag vatten. Een stap tegelijk, dan kom ik er ook.
Laat ik dat maar doen.
Het kleed op tafel, wat bestek erbij en een pan vullen met water voor soep.. drie stappen.

Pffff