Bang

Vanaf dat ik thuis ben komen te zitten hoor ik steeds dezelfde -goed bedoelde- adviezen. "Gun het tijd", "Wees niet zo streng voor jezelf", of de positieve variant "Wees wat liever voor jezelf".
Gooi er nog een paar opmerkingen bij in de trant van "Iedereen heeft wel eens een off-day" en "Ik ben ook overspannen (depressief/burned out) geweest, ik ken het" en je hebt het perfecte recept gevonden om mij in de put te praten.

Al een aantal jaar ben ik geabonneerd op het tijdschrift 'Happinez'. Elke maand wordt daarin een thema besproken waarbij ook altijd verschillende artikelen zitten over 'lief zijn voor jezelf'.
Ook boordevol tips en ideeën om lief te zijn voor jezelf. Als ik alle adviezen en levenslessen die ik de afgelopen -pak 'em beet- tien jaar gelezen en gehoord heb, had kunnen toepassen, was ik nu de tweede Moeder Theresa geweest en was ik zó verlicht dat ik voortaan zwevend en wonderen doend door het leven zou gaan.
Maar helaas het werkt niet zo voor mij. Het werkt zelfs averechts voor mij. Het idee dat wat 'peptalk' tegen mezelf me eigenlijk al zou moeten helpen, geeft me alleen maar meer het idee dat ik blijkbaar een hopeloos geval ben.

Natuurlijk probeer ik het wel eens. Sta ik een tijd een keer of drie per dag tegen mijn spiegelbeeld te zeggen dat ik lief ben. Of leuk, of aardig, of grappig, of weet ik veel wat. Maar met al die tijd een stemmetje in mijn hoofd, misschien wel het duiveltje op mijn schouder, dat krom ligt van het lachen om de show die ik opvoer. En met, tussen het hikken van de lach door, de tekst "Stop maar weer, dit haalt geen donder uit, dit werkt niet. Dat weet jij toch ook wel".
Onbegonnen werk.

Gisteren bekeek ik een documentaire over depressiviteit en daar hadden ze het over elektroshockstherapie. Zoiets, ik weet de naam niet meer precies. En opeens werd ik heel bang. Stel je voor..., stel je nou eens héél even voor dat ik van mijn depressieve klachten af zou komen. En van m'n zelfwalging af zou komen. Wat dan?? Wat heb ik dan? Wie ben ik dan?? Hóe ben ik dan? Hou ik dan nog van mijn man? Ga ik dan opeens de mensen aardig vinden die ik nu nìet aardig vind? Word ik dan opeens een ster in het doen van het huishouden? Ga ik dan taarten bakken en haken? Ik moet er niet aan denken! (No offence)

Begrijp me goed, ik wil heel, héél erg graag van deze nare, zware en zwarte negatieve gevoelens af. Maar... ik weet helemaal niet wie ik ben zònder! Ik weet niet wie ik eìgenlijk ben. Ik weet gewoon niet wie ik ben! En dat is eng, dat maakt me bang.

Misschien is dat ook wel meteen de reden dat al die 'tips en trucs' niet werken. Omdat ik het ergens in mijn onderbewuste tegenhoud. Omdat ik bang ben. Omdat ik niet weet wie ik ben, of.. word?