En dat je toch besluit hetgeen te doen dat je van plan was en dat je denkt "kom maar op met je commentaar, ik lust je rauw" ?
Niet? Ik wel. En laatst kreeg ik dat commentaar. En er was weinig lusten aan, kan ik wel zeggen. Ik werd erdoor overspoelt van emoties. Ik was geloof ik van alles nog het meest 'boos', maar ook intens teleurgesteld en verdrietig. En heftig in paniek, overstuur. Maar vooral heel, heel boos. Zó boos dat ik iets gedaan heb dat ik nog nooit gedaan heb. Namelijk mijn stem verheffen in een gesprek en boos weg lopen. Nadat ik nog wel even gemeld had dat ik trots was op mezelf, omdat boos weg lopen niet 'perfect' is en dat het dus heel knap was van mij dat ik dat deed.
Eenmaal weer in de auto moest ik mijn best doen om uit de paniekaanval te komen. Ik wist dat als ik zelf zou proberen het op te lossen ik er de hele dag mee zou rondlopen, dus belde ik mijn schoonouders, of ik even langs kon komen. Mijn schoonmoeder moest haar best doen om erachter te komen wie ze aan de lijn had. Pas toen ze 'boos' werd kon ik wat bedaren (mijn EHBO instructeur noemde hyperventilatie eens een 'zieligheidskwaaltje'. Niet uit disrespect, maar om aan te geven dat je een duidelijke actie nodig had om er weer uit te komen. Een klap in je gezicht kan ook, maar verbaal 'boos' worden werkt ook -en beetje-).
Eenmaal bij mijn schoonouders heb ik mijn verhaal gedaan (hortend en stotend) en na enige tijd was ik ook inderdaad trots op mezelf omdat ik voor mezelf was op gekomen. Het was niet fijn en het was niet leuk , maar ik ben wel voor mezelf op gekomen. En dat is goed!
Naar aanleiding van dit voorval plaatste ik een stukje tekst (openbaar) op Facebook. Ik moest het kwijt, ik wilde dit delen. En ik wilde het 'openbaar' delen, zodat het ook doorgedeeld kon worden.
Dat is ook gebeurd inmiddels. Ik heb hiermee dus niet alleen mezelf geholpen, maar ook nog eens de 'pijn' van anderen onder woorden gebracht.
En -dat was niet mijn uitgangspunt, maar wel mooi meegenomen- ik heb hiermee heel veel lieve en mooie reacties mogen ontvangen.
Dit plaatste ik op Facebook:
"Heel veel van jullie weten inmiddels dat ik al een hele tijd thuis ben. Een heel aantal weten dat ook niet, en dat is oké, ik heb het immers ook niet van de daken geschreeuwd.
In tegenstelling zelfs; ik heb gewoon foto's geplaatst van gezellige uitjes met mijn gezin. Ik heb foto's geplaatst van fijne wandelingen in het bos met onze hond. Ik heb gekeken naar de optredens van mijn kinderen tijdens carnaval. Verkleed nog wel!
Iemand die ziek thuis is, is toch ziek? Die moet toch de hele dag liggen huilen onder een dekentje? Alle gordijnen dicht, lege pizza dozen in een hoek...
Nou, laat ik jullie eens wat vertellen: nee, dat moet niet. Dat mag ik niet eens van mijn behandelend arts, mijn behandelend psycholoog en behandelend psychiater. O! En van de de bedrijfsarts ook niet.
En weet je wat nou zo gek is? Dat er mensen zijn die denken dat ik wel onder een dekentje zou moeten zitten huilen. De hele dag. En het liefst plaats ik daar dan ook nog sombere, donkere foto's van. En o wee, als ik durf te lachen op een foto.
Wat je op de foto's niet ziet is de strijd die erachter gezeten heeft om mijn jas aan te doen. Wat voor strijd er achter gezeten heeft om de juiste schoenen aan te trekken. De strijd die erachter gezeten heeft om er uit te zien alsof je niet net vijf uur knock out hebt liggen slapen, omdat je de dag ervoor boodschappen hebt gedaan samen met je man en je dus eigenlijk helemaal uitgeput bent. En zo kan ik nog wel even door gaan.
Zouden we elkaar eigenlijk niet moeten steunen? Is het leven normaal gesproken al niet zwaar genoeg af en toe? Zouden we niet in gesprek moeten gaan met elkaar als we de stappen van de ander niet begrijpen?
In plaats van elkaar af te branden, is het niet veel mooier om iemand te laten weten dat je aan hem of haar denkt? Dat je het niet begrijpt, maar dat je aan diegene denkt?
Een open en eerlijke vraag aan jullie allemaal: durf jezelf te laten zien, durf te vragen, durf je nek uit te steken, durf te zeggen dat je het even niet weet. Maar spreek geen dingen uit over anderen, als je totaal geen idee hebt hoe het met de ander gaat, als je niet de moeite genomen hebt om uit te vinden hoe het echt zit.
Namens mij en vele onzichtbare zieken; alvast vriendelijk bedankt ☺️"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten