Het kwam in het Engels in me op. in het Engels zet ik het dus ook hier neer:
Letting go of a mask you didn't know you were wearing, feels like tearing off your skin.
Wat ik ermee bedoel is dat het eng is om 'jezelf' te worden als je niet eens weet dat je niet 'jezelf' was/bent.
Misschien heb ik het al eerder geschreven, maar al heel lang wil ik het anderen naar de zin te maken. Nature or nurture? Eigenlijk maakt dat niet uit. Het komt erop neer dat ik in al mijn gedachten eerst denk aan wat de ander zou willen, wat de maatschappij van mij verwacht, wat het minst zou kosten, etc. etc...
En nu leer ik wat ìk wil. Tenminste, dat is de bedoeling. Om dit in kleine stapjes aan te pakken, moet ik eerst in conact komen met mijn gevóel over wat ik wil. De kriebel die je kunt voelen als je iets mooi vindt. Of leuk, of lekker, noem maar op. Stel je voor dat je in de winkel loopt en iets voor het avondeten zoekt. Je loopt door alle paden en opeens zie je in je ooghoek worteltjes liggen. Ja! Dat is het! Wortels met gebakken vis en krieltjes, jammie!
Die kriebel moet ik vaker gaan proberen op te merken. Alleen maar dat 'wat wil ik' gevoel als er een beslissing gemaakt moet worden.
Als ik me dan bewust ben van dat gevoel, komen de gedachten vanzelf. Is het haalbaar, is het handig nu, is het binnen het budget, is er tijd voor. Die gedachten zijn er meestal als eerste bij mij. Te duur, te lastig, te egoïstisch, te onhandig, te ver weg, te groen... Het maakt niet uit waar het over gaat, die gedachten manifesteren zich ongevraagd en onopgemerkt.
De eerste stap is dus alleen maar voelen 'wat wil ik'. En manneman, wat is dat moeilijk! Ik voel het zelden. Ik ben me gewoon niet bewust van wat ik wil en voordat ik het weet is er al een beslissing genomen (meestal ook nog eens door mij). Vaak een beslissing waar niet mijn hart ligt en waar ik meteen als een berg tegenop zie. Maar dat komt niet per sé doordat het de verkeerde beslissing is, dat gevoel is er sowieso toch wel.
Het gevolg is een vicieuze cirkel. Er moet iets gebeuren waar ik tegenop zie, ik schuif het voor me uit, voor me uit en voor me uit, doe het vervolgens met grote tegenzin alsnog, maar krijg het niet af. Waardoor ik me daar bovenop ook nog eens schuldig voel, omdat ik mijn zelf gestelde doel niet behaald heb. Of ik doe het helemaal niet, waardoor ik me ook schuldig voel en er de volgende dag opnieuw tegenaan zit te hikken.
Als ik doe wat ik leuk vind kan het zo maar zijn dat ik inderdaad alsnog die wc niet poets, of die was niet weg vouw, maar dat ik me daarvoor in de plaats wel toe sta iets te doen wat ik wel leuk vind om te doen. Wat me vervolgens de energie kan geven om alsnog die wc te poetsen of die mand was te vouwen,
Het staat er zo mooi nu. Een win-win situatie. Ik heb gedaan wat ik leuk vind en er is energie vrijgekomen om een klusje te doen.
Als het me nou ook nog zou lukken om die kriebel te voelen van wat ik wil, zou het allemaal misschien nog werken ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten