Sleep-over

Iedere dag schrijven, het klinkt zo makkelijk. En leuk ook trouwens, ik hou van schrijven. maar dan moet je wel iets hebben om over te schrijven. Inspiratie. En laat ik dat nu net even niet hebben.

Iedere dag moet ik een gebeurtenis nemen, opschrijven wat er gebeurd is, wat mijn gedachten waren, wat mijn gevoel was en wat ik gedaan heb.

Mijn zoontje, ons jongste kind, hield gisteren en vandaag zijn kinderfeest. Een sleep-over voor zijn twee beste vrienden. Filmpje erbij, chips, dat idee. Vanmorgen zouden ze op tijd vertrekken weer, om elf uur. Alleen hadden we een foutje gemaakt met de pudding die de jongste graag wilde eten. Dus dat liep allemaal een beetje achter. Om tien voor elf vond ik de pudding voldoende eet- en toonbaar. Ik heb er een voetbalveld op gemaakt met glazuur uit een zakje en wat plastic voetballertjes op gezet. Precies zoals mijn zoon zich kon herinneren van zijn eerste kinderfeestje. Twee kaarsjes vormden de '11' die op de taart op zijn verjaardag ontbraken.

Het werd een beetje een privé feestje met alleen mijn zoontje en ik als genodigden. De twee vriendjes zaten vól in hun Minecraftspel en deden af en toe of ze ook mee keken, maar echte interesse toonden ze niet. Mijn zoontje blies de kaarsjes uit (tweemaal hahaha, de foto was niet gelukt de eerste keer) en ik verdeelde wat pudding over de schaaltjes. Ze hebben er allemaal een paar happen van genomen, maar het spel was en bleef belangrijker.

Helaas kon mijn zoontje niet op dezelfde server komen en kon hij dus niet meespelen met de andere twee. Hij probeerde het de andere twee duidelijk te maken, maar kwam niet echt over. Voor mij was het een reden om de jongens (zoals ik eigenlijk toch al van plan was) vóór twaalf uur weer richting hun eigen huis te krijgen.

Ik heb de bakjes weggenomen en afgespoeld, heb het ene vriendje zijn sokken alvast aan laten trekken en heb duidelijk gezegd dat mijn zoon niet op dezelfde server kon komen en dat dit voor hem dus niet leuk was.
Daarna heb ik gevraagd of ze nog iemand moesten bellen dat ze naar huis zouden komen. De één wel, de ander niet. Mooi. Ik heb heel duidelijk aan mijn zoon gevraagd of hij dat vriendje even de telefoon wilde aangeven, zodat hij kon bellen. Dat deed hij gelukkig meteen.
Daarna nog wat overredingskracht om ze ook echt de deur uit te krijgen, maar dat ging gelukkig vrij makkelijk.

Nou ja, tot zover de gebeurtenis en wat ik gedaan heb. Nu mijn gedachten en gevoelens nog. Nu ik erover aan het schrijven ben bedenk ik me dat ik een notitieboekje bij de hand moest houden om mijn gedachten en gevoelens direct op te schrijven. Dat heb ik dus niet gedaan en zou ik het met terugwerkende kracht moeten doen. Maar dat 'mocht' eigenlijk niet.

Toch een poging. Ik voelde me geïrriteerd omdat de jongens niet uit zichzelf aan het vertrekken waren. Ik dacht na over de door mij te nemen stappen en of ze voldoende zouden zijn om ze de deur uit te krijgen. Ik dacht erover na om gewoon heel duidelijk te zeggen dat het nu tijd was om naar huis te gaan. Ik voelde me wel stoer dat alle dingen die ik aandroeg om te doen (sokken aan doen, schoenen aantrekken, naar huis bellen) ook echt gedaan werden. Een soort adrenalinerush kwam er vrij toen ze ook echt de deur uit waren. '

Toen mijn zoontje even later zei dat één van de twee zijn oplader vergeten was voelde ik me even moedeloos omdat hij dan weer binnen zou komen en wellicht weer een hele tijd zou blijven hangen.
Gelukkig bleek dit wel redelijk mee te vallen toen hij uiteindelijk voor zijn oplader kwam. Hij is wel even binnen -en boven- geweest om mijn zoon gedag te zeggen, maar was ook weer weg voordat ik er iets van moest zeggen.

Al met al een geslaagd feestje. Ook voor mijn zoontje, gelukkig.