Voor het eerst sinds lange tijd dat ik echt weer serieus denk dat iedereen beter af is zonder mij.
Natuurlijk heb ik vaak gedacht aan de dood. Wat zou dat makkelijk zijn.
Maar het verdriet dat ik de mensen om mij heen aan zou doen heeft mij er altijd van weerhouden. En natuurlijk ook zo vandaag. Echter vandaag is het moeilijker om te zien dat ik iemand verdriet zou doen. Moeilijk om te zien dat er ook maar iemand verdrietig zou zijn als ik er niet meer ben.
Nu ik dit schrijf word ik boos op mezelf. Mijn verstand zegt me dat er heel veel mensen verdrietig zullen zijn als ik er niet meer ben. Er zijn mensen die om me geven en die me om zich heen willen hebben.
Jammer dat ik dit nu niet zo voel. Dat ik nu alleen maar negatieve dingen kan bedenken die andere mensen zouden zeggen of doen als ik er niet meer zou zijn. Negatieve dingen over mij, over mijn keus. Mijn gevoel zegt dat ze hooguit boos of teleurgesteld zullen zijn. Bevestigd in hun gedachte, zoiets.
En dat wil ik niet. Voor mijn man en kinderen wil ik dat niet.
Hahaha... het is wat... de enige reden om er niet uit te stappen is omdat ik rekening houd met anderen. Zoals altijd. En vast ergens ver weg nog wel wat andere verstandige dingen, maar vandaag zie ik ze even niet.
Vandaag gaat het gewoon even heel erg slecht. Vandaag zie ik rationeel de zon schijnen, letterlijk en figuurlijk, maar wil mijn gevoel niet verder dan huilen en zwart.
Ik hou me vast aan een quote die ik hoorde en die ik niet tot waarheid wil maken.
"Killing yourself doesn't stop the pain. You just pass it on"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten