Op weg naar 'weer door'

Vandaag ben ik weer bij de psychologe (ik zal haar Roos noemen) geweest.
Het is een vriendelijke jonge vrouw. Ze stelt wel de standaard-psychologen-vragen, maar dan zodanig dat het niet opvalt.

Het leuke is dat ik zelf, jaren geleden in mijn opleiding, een kleine inkijk in de menselijke psyche gehad heb. Bijvoorbeeld over houding en spiegelen. Best grappig om mijn eigen gedrag te bemerken bij sommige vragen. Hóp! Daar gaan die armen en benen over elkaar heen. Meer gesloten kun je niet zitten. Waarom voel ik me aangevallen bij deze vraag?
Beetje vermoeiend ook wel, want ondertussen wil je natuurlijk ook nog een fatsoenlijk antwoord formuleren.

Dat valt trouwens niet altijd mee, dat 'fatsoenlijke antwoord'. Het overkomt me regelmatig dat ik een vraag gesteld krijg en het antwoord als een flits  aan voel komen, maar voordat de woorden zich kunnen vormen ben ik onbedaarlijk aan het huilen... Het antwoord galmt dan in mijn hoofd, maar het kan er niet uit op dat moment.

Niet alleen het antwoord galmt op zulke momenten door mijn hoofd. Ik zie mezelf op zo'n moment zitten, alsof ik naast mezelf sta. Ik zie dat Roos naar me zit te kijken en heel geduldig afwacht tot ik weer klaar ben. Ik voel de tranen over m'n wangen gaan en merk dat m'n neus begint te stromen. Yikes! Snel iets aan doen. Ik zie de klok en bedenk hoe lang ik er al ben en hoe lang ik nog heb voordat Roos opstaat om een nieuwe afspraak te maken. Ik voel mezelf de zakdoek naar m'n gezicht brengen en m'n neus afpoetsen. Ik denk na over hoe stom het eruit moet zien dat ik begin met een zin en dan nog vóórdat er een geluid uit mijn mond komt onbedaarlijk zit te huilen.
Heel. Erg. Vervelend.

Maar dat zijn wel de beste gesprekken. Omdat ik die huilbuien niet fake. Het antwoord dat op dat moment bij me opkomt is echt. Het gevoel dat daar voor mij bij hoort is echt. Die tranen zijn echt, de onmacht is echt. En dus zitten we op het juiste pad. Zijn we de juiste gevoelens en gedachten aan het aanpakken.

Als het huilen gestopt is stelt Roos heel vriendelijk dezelfde vraag nog eens. Of ze vraagt waarom deze vraag me zo raakte. Van nature wil je dan iets onbenulligs bedenken en een sociaal wenselijk antwoord geven, of iets verontschuldigends mompelen en eroverheen proberen te praten.
Maar ja, daar kom ik geen steek verder mee. Dus begint die huilbui weer opnieuw, omdat ik een poging doe om de beelden en flitsen tot een begrijpelijk antwoord om te vormen.

Vandaag was het eigenlijk een 'slechte dag'; ik heb weinig gehuild. Wel heb ik een opdracht gekregen. Elke dag 'moet' ik een gebeurtenis omschrijven. Gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedaan.

Ik moet een gebeurtenis van die dag voor me nemen. Het liefst eentje waar iets in zit waar ik aan moet werken natuurlijk. Wat is er gebeurd, wat waren mijn gedachten daarbij, welk gevoel gaf die situatie mij en als laatste de vraag wat ik gedaan heb in/met die situatie.

Oja.., en wandelen. Elke dag schrijven en elke dag wandelen. Het klinkt als heel haalbaar. Toch zijn er dagen dat ik er niet aan toe kom. Onvoorstelbaar, als je weet dat ik de hele dag thuis ben.
Ik ga er voor. Op weg naar 'weer door'.