Derde keer is scheepsrecht?

Aanstaande donderdag word ik voor de derde keer aan mijn rug geopereerd. Deze keer is het geen facethypertrofie (botwildgroei), maar een 'gewone' hernia'. Ik zet 'gewone' tussen haakjes, omdat ik altijd dacht dat een hernia minder pijn zou doen dan die facethypertrofie.
Poeh zeg, wat zat ik ernaast!

In maart/april begon mijn been wat pijn te doen. Als ik uit bed kwam voelde ik in de verte de pijn die ik kende van voor mijn eerdere operaties. In het begin trok deze pijn vrij snel weg gedurende de ochtend of de dag. Na verloop van tijd kwam de pijn echter gedurende de dag weer terug als ik bijvoorbeeld lang gestaan of gewandeld had.
Ik schroefde mijn enthousiasme bij het sporten (onder fysiotherapeutische begeleiding!) wat terug en deed sommige oefeningen niet meer zo zwaar of niet meer zo vaak.

Helaas was dit niet de oplossing. In mei ben ik voor het eerst weer gaan zitten tijdens het koken. Het lange staan kon ik gewoon niet volhouden. Vanaf daar ging het helaas alleen nog maar achteruit. Op vakantie, op pad in een grote wereldstad, kon alleen nog met een klein uitklapbaar krukje bij de hand. Elke 200-250 meter ging ik even zitten. Later op de dag was dat elke 100-150.., 50 meter.

Zenuwpijn is moeilijk te omschrijven, maar als je er bekend mee bent, herken je het op elke plek in je lichaam. Ik was dus ook voor de vakantie naar de neuroloog geweest met de boodschap 'er zit weer een zenuw klem'. Volgens de neuroloog was het niet bij L4-L5 deze keer, maar bij L4-S1. Iets lager dan de voorgaande keren dus. Dit leek me ook wel logisch aangezien de pijn en sensatie in mijn been en voet nu ook anders waren. Anders zijn, moet ik zeggen.

Voorheen had ik pijn, scherpe messteken en kramp, in mijn bil, achterkant bovenbeen en zijkant onderbeen, tot in mijn enkel. Daar stopte het wel zo'n beetje. Nu loopt de pijn op dezelfde plek, maar meer door de hele zijkant van mijn onderbeen, en naar de zijkant van mijn voet. Ook heb ik er vreemde tintelingen bij. Het gevoel alsof je voet net 'wakker wordt' en gaat tintelen kennen we allemaal wel. Dit voel ik in mijn onderbeen, mijn enkel en onder mijn voet en in mijn tenen.

Er zit echter ook een hele rare sensatie bij nu. Ik heb af en toe het gevoel alsof er sneeuw tegen de zijkant van mijn onderbeen wordt gegooid, natte sneeuw. In het begin heb ik regelmatig verbaasd naar mijn been staan kijken hoe daar nou opeens natte sneeuw kon zijn, maar dat gevoel kwam dus van binnenuit. Ook mijn tenen voelen geregeld bevroren aan. Een hele vreemde gewaarwording. Koud, maar niet koud. Ik kan ze dan ook niet opwarmen, want ze zijn niet koud. Maar zo voelen ze wel. Alsof ze niet van mij zijn.

Helaas moest ik tot eind augustus wachten op de uitslag van de MRI. De hernia zit wel bij L5, bleek bij de MRI, maar deze irriteert niet alleen de zenuw die bij L5 mijn ruggenwervel verlaat, maar ook de zenuwen die nog verder doorlopen naar beneden. Dat verklaart waarom ik nu ook die andere sensaties heb; er worden ook andere zenuwen geprikkeld.

Zoals ik bovenaan schreef, word ik dus aanstaande donderdag geopereerd. Heel vaak gaat een hernia vanzelf weg en hoeft er niets gedaan te worden. Hooguit wat fysiotherapie om op een verantwoorde manier in beweging te blijven. De pijn die ik heb is echter niet te doen in het dagelijks leven. Ik kan niet wandelen, niet staan en ook niet meer op een harde stoel zitten. Nou ja, ik kán het wel, alleen doet het zo veel pijn dat ik op een gegeven moment vanzelf in elkaar duik.

In het begin kon ik de 'druk' eraf halen, door even mijn rug goed te bollen. Op die manier verwijden je ruggenwervels zich ietwat, waardoor die zenuwen dus weer wat meer ruimte krijgen. Dit werkt nu niet meer. Ik doe dus zo ongeveer de hele dag niks.
Ik kijk tv, doe wat spelletjes op m’n telefoon en verveel mensen via WhatsApp. Soms vouw ik in etappes wat was weg, die Bob voor me klaarzet. Ik had nooit gedacht dat ik blij zou worden van was vouwen, hahaha! Maar als dat lukt voel ik me even 'normaal'. Dan heb ik eventjes het gevoel dat ik ook iets bij kan dragen.

Poeh, en nu is het dan donderdag eindelijk zover! Ik hoop dat ik donderdagmiddag pijnvrij ben (op wat wondpijn na wellicht). Dat ik weer gewoon mee kan gaan doen in de maatschappij (na een herstelperiode). Dat ik weer staand kan tandenpoetsen, staand douchen, met de hond kan wandelen, koken, was ophangen, even naar de supermarkt kan wandelen, normale kleren uitzoeken in de kast en niet alleen kleding die ook lekker zit als je vrijwel de hele dag ligt, überhaupt staand kleren uitzoeken in de kast, even kletsen met iemand die ik tegenkom op straat en noem maar op. De lijst is vele malen langer, maar je krijgt een idee. Houd voor de grap maar eens bij hoeveel minuten je loopt en staat op een dag.

Gewoon geen pijn! Ik kan me er moeilijk een voorstelling van maken, omdat ik op dit moment vrijwel altijd pijn heb. Het is wat minder aanwezig als ik heel stil op mijn rug op bed lig, maar het is er wel. Het is er constant. Als ik zit, lig, loop, naar de wc ga, tv wil kijken, naar bed ga, wakker word. In meer of mindere mate, maar soms zo heftig dat ik er misselijk van word.

Oké, genoeg, ik hou erover op. Het begint op zeuren te lijken. En ik wil niet zeuren. Ik wil alleen een poging doen om een inkijkje te geven over waarom ik met 'gewoon' een hernia geopereerd word.
Hierom dus. En ik kijk er naar uit.

Even iets anders

I love the way you look 
I love the way you feel 
I love the way you smell 
I love the way you talk
I love the way you do 
I love the way you touch 
I love the way you walk 
I love the way you are 
I just love you

(Tell each other once in awhile)   

‘S nachts

‘S nachts

In mijn hoofd is geen weg
In mijn hoofd alleen maar dwalen
In mijn hoofd is geen succes
In mijn hoofd alleen maar falen
In mijn hoofd is geen oplossing
In mijn hoofd alleen maar malen
In mijn hoofd is geen stop knop
In mijn hoofd alleen herhalen, herhalen, herhalen.

 @SK april 2019

Begin

Begin… Beginnen… Oef, wat was dat moeilijk! Ik kon namelijk nooit ergens mee beginnen. Ik zag overal tegenop en had totaal geen overzicht in mijn hoofd van hoe ik iets aan moest pakken.

Elke stap die ik zette, elke beslissing die ik moest nemen voelde bij voorbaat als een onoverkomelijke berg. Zo werd mijn dag dus een aaneenschakeling van zware en moeilijke opdrachten. Uit bed komen, aankleden, ontbijten… Over alles moest ik nadenken en alles was een Opdracht.

Er is een tijdje een reclame op televisie geweest van een nieuwe benzine die je motor schoon zou maken tijdens het rijden. Er komt een auto bij de benzinepomp aangereden met een groot rood kruis acht er de auto aan. Het kruis is groter dan de auto en sleept over de grond. Na het tanken is het kruis groen en ligt het op het dak van de auto. Voor mij voelde de hele dag, mijn hele leven, alsof ik door zo’n groot rood kruis teruggehouden werd.

Als de kinderen uit naar school waren, lag er een zee van tijd en ruimte voor me. En in die tijd moest ik Het Huishouden doen. Vond ik. En dat lukte niet. Ik kon mezelf er niet toe zetten. Ik kon me er niet toe zetten om de hond uit te laten, ik kon me er niet toe zetten leuke dingen te gaan doen, ik kon me er niet toe zetten de deur uit te gaan… Niets lukte.

Dit alles natuurlijk met een meer dan levensgroot schuldgevoel erbij. Want ik was per slot van rekening de hele dag thuis! Ik moest toch het huis spic en span hebben als de kinderen weer thuiskwamen. Er moest toch een Gezonde Maaltijd op tafel staan als mijn man weer thuiskwam?

O, wat heb ik me ontzettend slecht gevoeld in de afgelopen ….-tig jaar.

Gelukkig kan ik dit in de verleden tijd hier neerzetten. Ik ben zo ontzettend gegroeid in het afgelopen jaar dat ik nu wél ergens aan kan beginnen. In het begin was ik echt verbaasd als ik ‘opeens’ de was aan het vouwen was, of ‘opeens’ de vaatwasser stond uit te ruimen. Of ‘opeens’ met de hond in het bos stond. Tegenwoordig ben ik niet meer verbaasd, maar ik geniet er nog elke keer van. Het maakt me trots. Ik kán gewoon dingen! Ik kan dingen gewoon! Ik kan gewone dingen…

Tegen iedereen die ik over mijn depressie vertelde zei ik “Ik verwacht niet dat je het begrijpt, het ìs gewoon niet te begrijpen.” Nu ik gewoon dingen kan doen op een dag, voel ik wat ik steeds tegen anderen heb gezegd. Het was inderdaad echt niet te begrijpen. Zij zeiden op hun beurt desgevraagd dat ze die klusjes ‘gewoon’ deden. En dat kon ìk dan nooit begrijpen.

Nu begrijp ik ze wel. Ik had nooit kunnen bedenken hoe voelt. Nu ik het meemaak merk ik dat je er eigenlijk niet echt iets bij voelt. Je doet dingen gewoon.

Nou ja, ik niet helemaal. Ik voel me bij alles wat ik doe nog altijd trots. Omdat ik het gedaan heb, omdat ik het afgemaakt heb, omdat ik me er ‘gewoon’ bij voelde. Omdat ik begonnen ben.