Voor één keer zou het fijn zijn om niet na te hoeven denk en over wat ik wil. Het lijkt de enige gedachte die ik altijd mag of zelfs moet hebben. 'Wat wil ik?' Ik wil niet nadenken. Ik wil gewoon weten.
Vertrouwen.
Doen.
Niet alles op een weegschaal leggen en nagaan of dat echt is wat ik wil. Want bij nadenken over wat ik wil, hoort direct de verantwoordelijkheid die er daar aan hangt voor anderen.
Oorzaak - gevolg. Dat idee.
Elke beslissing die ik neem heeft gevolgen. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Of voor de postbode, de caissière, de hond. Alle opties moeten overwogen worden.
Het is dus niet alleen 'wat wil ik?', maar direct daar aan vast 'en hoe heeft dat effect op anderen?'
Zorgt dit voor een hap uit het budget? Zorgt dit voor meer of minder beweging? Zorgt dit ervoor dat anderen zijn of haar baan niet goed, of minder makkelijk, kunnen uitvoeren? Bezorgt het de ander een goed gevoel of helemaal niet? Is het ongezond voor de ander (en mijzelf)? Heeft de ander er meer werk door? Moet de ander er iets voor laten?
Elke beslissing heeft daarnaast ook invloed op de toekomst. Is dit goed voor mij in de toekomst? Is dit goed voor mijn gezin in de toekomst? Is dit financieel een goed idee voor de toekomst? Moeten we dan in het vervolg dingen laten of juist wel doen in de toekomst?
Natuurlijk kan ik heel hard doen alsof het me allemaal niks doet, eventjes. Maar ongemerkt kruipt het verantwoordelijkheidsgevoel toch over me heen. Steeds een klein beetje meer. Waarschijnlijk gedurende verschillende kwesties. Als een zwarte deken zakt het op me neer. Eerst lijkt het of die deken niks weegt. Ik kan het gevoel ervan negeren. Mijn fijne gevoel over betreffende beslissing of beslissingen is eventjes genoeg om die deken te dragen. Maar hoe langer die deken er ligt, hoe zwaarder die wordt. Opbeurende gedachten doen er weinig aan. Soms waait de deken even weg. Door iets wat iemand zegt of doet of iets dat er gebeurt, een meevaller. Alleen heel stilletjes komt hij toch veel te vaak en veel te snel weer terug.
Vaak ben ik me er pas van bewust als ik alweer veel te diep onder gestopt ben. Dan is de weg eronderuit veel moeilijker. Soms merk ik 'm vrij snel op en kan ik er tegen gaan vechten. Ook met wisselende resultaten trouwens. Zeker niet altijd met succes. Helaas is het niet zo dat wat de ene keer werkte om onder de deken van verantwoordelijkheid (of eigenlijk de deken van 'ik doe het toch nooit goed (genoeg)') uit te komen, de andere keer ook werkt. Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Dat idee
Er is niks aan. Er is gewoon niks aan. Steeds weer die malende gedachten. Elke keer nadenken over wat wil ik en wat zijn de gevolgen daarvan voor anderen en moet ik me daar wel of niet druk om maken?
Op sommige dagen lijkt er niks of niet veel aan de hand. Lijk ik het allemaal redelijk onder controle te hebben. Ik draai mijn dag dan best lekker, of ik kan op tijd afleiding zoeken. Ik kook, wandel met de hond en vouw of draai een was. Voor anderen een saaie, normale dag. Voor mij mijlpalen.
Maar er zijn ook dagen dat ik me serieus afvraag of ik er ooit vanaf kom. En ook of mijn omgeving me er ooit vanaf laat komen. Kom je los van de situatie dat elk positief woord uit je mond ingelijst wordt? Of is het allemaal maar perceptie?
Gedachten, positief of negatief zijn niet wie we zijn en kunnen de omstandigheden niet veranderen. Ze kunnen wel de manier waarop we tegen de omstandigheden aankijken veranderen, ons gevoel erover veranderen. Ik weet dat gedachten stuurbaar kunnen zijn, maar ook dat is weer strijd. Van mij mag het ook wel eens een keer gewoon vanzelf gaan onderhand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten