Laatst vroeg iemand me (in een mailgesprek) hoe het nu met me ging.
Een deel van wat ik diegene schreef heb ik hier neergezet.
Het werd 'per ongeluk' een hele duidelijke weergave van hoe het nu met me gaat:
"Mijn leven ‘overkomt’ me op dit moment.
Ik denk het liefst niet na over ‘straks’ of ‘vanavond’, laat staan over morgen of volgende week.
Er is gewoonweg geen ruimte voor in m’n hoofd.
De paniek slaat (in meer of mindere mate) toe als ik iets moet beloven. Plannen is erg moeilijk. En dingen beloven te gaan doen of regelen praktisch onmogelijk.
Ik slik sinds een week of drie/vier meer medicijnen tegen m’n depressie dan eerst en zelfs daar doorheen komen de zwarte wolken regelmatig. Dikke rollende zwarte wolken.
Zo heftig heb ik ze al een tijd niet meer gehad.
Het is echt nog niet goed met me.
Daar komen ook een heel aantal dingen rondom de kinderen bij de laatste tijd.
Leuke dingen, natuurlijk, maar ook moeilijke, zware dingen.
Buiten mijn reïntegratieproces, m’n bezoeken aan m’n 2e spoor coach, bezoeken aan de bedrijfsarts, psycholoog en huisarts (ivm de medicatie) is dit allemaal eigenlijk te veel voor me.
Maar ja, ik kan niet één van al die lijntjes stopzetten.
Bovendien lopen dingen als verjaardagen, hobby/sportafspraken, optredens en uitvoeringen van de kinderen ook nog gewoon door.
Nee, het gaat niet zo lekker met me en dat zal waarschijnlijk ook niet snel veranderen. Te veel 'moetjes' op de kaart nog, voorlopig."
Een klein inkijkje in, ja in wat.., in de stand van zaken nu. Nu, op dit moment. Volgende week kan het weer anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten