Derde keer is scheepsrecht?

Aanstaande donderdag word ik voor de derde keer aan mijn rug geopereerd. Deze keer is het geen facethypertrofie (botwildgroei), maar een 'gewone' hernia'. Ik zet 'gewone' tussen haakjes, omdat ik altijd dacht dat een hernia minder pijn zou doen dan die facethypertrofie.
Poeh zeg, wat zat ik ernaast!

In maart/april begon mijn been wat pijn te doen. Als ik uit bed kwam voelde ik in de verte de pijn die ik kende van voor mijn eerdere operaties. In het begin trok deze pijn vrij snel weg gedurende de ochtend of de dag. Na verloop van tijd kwam de pijn echter gedurende de dag weer terug als ik bijvoorbeeld lang gestaan of gewandeld had.
Ik schroefde mijn enthousiasme bij het sporten (onder fysiotherapeutische begeleiding!) wat terug en deed sommige oefeningen niet meer zo zwaar of niet meer zo vaak.

Helaas was dit niet de oplossing. In mei ben ik voor het eerst weer gaan zitten tijdens het koken. Het lange staan kon ik gewoon niet volhouden. Vanaf daar ging het helaas alleen nog maar achteruit. Op vakantie, op pad in een grote wereldstad, kon alleen nog met een klein uitklapbaar krukje bij de hand. Elke 200-250 meter ging ik even zitten. Later op de dag was dat elke 100-150.., 50 meter.

Zenuwpijn is moeilijk te omschrijven, maar als je er bekend mee bent, herken je het op elke plek in je lichaam. Ik was dus ook voor de vakantie naar de neuroloog geweest met de boodschap 'er zit weer een zenuw klem'. Volgens de neuroloog was het niet bij L4-L5 deze keer, maar bij L4-S1. Iets lager dan de voorgaande keren dus. Dit leek me ook wel logisch aangezien de pijn en sensatie in mijn been en voet nu ook anders waren. Anders zijn, moet ik zeggen.

Voorheen had ik pijn, scherpe messteken en kramp, in mijn bil, achterkant bovenbeen en zijkant onderbeen, tot in mijn enkel. Daar stopte het wel zo'n beetje. Nu loopt de pijn op dezelfde plek, maar meer door de hele zijkant van mijn onderbeen, en naar de zijkant van mijn voet. Ook heb ik er vreemde tintelingen bij. Het gevoel alsof je voet net 'wakker wordt' en gaat tintelen kennen we allemaal wel. Dit voel ik in mijn onderbeen, mijn enkel en onder mijn voet en in mijn tenen.

Er zit echter ook een hele rare sensatie bij nu. Ik heb af en toe het gevoel alsof er sneeuw tegen de zijkant van mijn onderbeen wordt gegooid, natte sneeuw. In het begin heb ik regelmatig verbaasd naar mijn been staan kijken hoe daar nou opeens natte sneeuw kon zijn, maar dat gevoel kwam dus van binnenuit. Ook mijn tenen voelen geregeld bevroren aan. Een hele vreemde gewaarwording. Koud, maar niet koud. Ik kan ze dan ook niet opwarmen, want ze zijn niet koud. Maar zo voelen ze wel. Alsof ze niet van mij zijn.

Helaas moest ik tot eind augustus wachten op de uitslag van de MRI. De hernia zit wel bij L5, bleek bij de MRI, maar deze irriteert niet alleen de zenuw die bij L5 mijn ruggenwervel verlaat, maar ook de zenuwen die nog verder doorlopen naar beneden. Dat verklaart waarom ik nu ook die andere sensaties heb; er worden ook andere zenuwen geprikkeld.

Zoals ik bovenaan schreef, word ik dus aanstaande donderdag geopereerd. Heel vaak gaat een hernia vanzelf weg en hoeft er niets gedaan te worden. Hooguit wat fysiotherapie om op een verantwoorde manier in beweging te blijven. De pijn die ik heb is echter niet te doen in het dagelijks leven. Ik kan niet wandelen, niet staan en ook niet meer op een harde stoel zitten. Nou ja, ik kán het wel, alleen doet het zo veel pijn dat ik op een gegeven moment vanzelf in elkaar duik.

In het begin kon ik de 'druk' eraf halen, door even mijn rug goed te bollen. Op die manier verwijden je ruggenwervels zich ietwat, waardoor die zenuwen dus weer wat meer ruimte krijgen. Dit werkt nu niet meer. Ik doe dus zo ongeveer de hele dag niks.
Ik kijk tv, doe wat spelletjes op m’n telefoon en verveel mensen via WhatsApp. Soms vouw ik in etappes wat was weg, die Bob voor me klaarzet. Ik had nooit gedacht dat ik blij zou worden van was vouwen, hahaha! Maar als dat lukt voel ik me even 'normaal'. Dan heb ik eventjes het gevoel dat ik ook iets bij kan dragen.

Poeh, en nu is het dan donderdag eindelijk zover! Ik hoop dat ik donderdagmiddag pijnvrij ben (op wat wondpijn na wellicht). Dat ik weer gewoon mee kan gaan doen in de maatschappij (na een herstelperiode). Dat ik weer staand kan tandenpoetsen, staand douchen, met de hond kan wandelen, koken, was ophangen, even naar de supermarkt kan wandelen, normale kleren uitzoeken in de kast en niet alleen kleding die ook lekker zit als je vrijwel de hele dag ligt, überhaupt staand kleren uitzoeken in de kast, even kletsen met iemand die ik tegenkom op straat en noem maar op. De lijst is vele malen langer, maar je krijgt een idee. Houd voor de grap maar eens bij hoeveel minuten je loopt en staat op een dag.

Gewoon geen pijn! Ik kan me er moeilijk een voorstelling van maken, omdat ik op dit moment vrijwel altijd pijn heb. Het is wat minder aanwezig als ik heel stil op mijn rug op bed lig, maar het is er wel. Het is er constant. Als ik zit, lig, loop, naar de wc ga, tv wil kijken, naar bed ga, wakker word. In meer of mindere mate, maar soms zo heftig dat ik er misselijk van word.

Oké, genoeg, ik hou erover op. Het begint op zeuren te lijken. En ik wil niet zeuren. Ik wil alleen een poging doen om een inkijkje te geven over waarom ik met 'gewoon' een hernia geopereerd word.
Hierom dus. En ik kijk er naar uit.