Begin

Begin… Beginnen… Oef, wat was dat moeilijk! Ik kon namelijk nooit ergens mee beginnen. Ik zag overal tegenop en had totaal geen overzicht in mijn hoofd van hoe ik iets aan moest pakken.

Elke stap die ik zette, elke beslissing die ik moest nemen voelde bij voorbaat als een onoverkomelijke berg. Zo werd mijn dag dus een aaneenschakeling van zware en moeilijke opdrachten. Uit bed komen, aankleden, ontbijten… Over alles moest ik nadenken en alles was een Opdracht.

Er is een tijdje een reclame op televisie geweest van een nieuwe benzine die je motor schoon zou maken tijdens het rijden. Er komt een auto bij de benzinepomp aangereden met een groot rood kruis acht er de auto aan. Het kruis is groter dan de auto en sleept over de grond. Na het tanken is het kruis groen en ligt het op het dak van de auto. Voor mij voelde de hele dag, mijn hele leven, alsof ik door zo’n groot rood kruis teruggehouden werd.

Als de kinderen uit naar school waren, lag er een zee van tijd en ruimte voor me. En in die tijd moest ik Het Huishouden doen. Vond ik. En dat lukte niet. Ik kon mezelf er niet toe zetten. Ik kon me er niet toe zetten om de hond uit te laten, ik kon me er niet toe zetten leuke dingen te gaan doen, ik kon me er niet toe zetten de deur uit te gaan… Niets lukte.

Dit alles natuurlijk met een meer dan levensgroot schuldgevoel erbij. Want ik was per slot van rekening de hele dag thuis! Ik moest toch het huis spic en span hebben als de kinderen weer thuiskwamen. Er moest toch een Gezonde Maaltijd op tafel staan als mijn man weer thuiskwam?

O, wat heb ik me ontzettend slecht gevoeld in de afgelopen ….-tig jaar.

Gelukkig kan ik dit in de verleden tijd hier neerzetten. Ik ben zo ontzettend gegroeid in het afgelopen jaar dat ik nu wél ergens aan kan beginnen. In het begin was ik echt verbaasd als ik ‘opeens’ de was aan het vouwen was, of ‘opeens’ de vaatwasser stond uit te ruimen. Of ‘opeens’ met de hond in het bos stond. Tegenwoordig ben ik niet meer verbaasd, maar ik geniet er nog elke keer van. Het maakt me trots. Ik kán gewoon dingen! Ik kan dingen gewoon! Ik kan gewone dingen…

Tegen iedereen die ik over mijn depressie vertelde zei ik “Ik verwacht niet dat je het begrijpt, het ìs gewoon niet te begrijpen.” Nu ik gewoon dingen kan doen op een dag, voel ik wat ik steeds tegen anderen heb gezegd. Het was inderdaad echt niet te begrijpen. Zij zeiden op hun beurt desgevraagd dat ze die klusjes ‘gewoon’ deden. En dat kon ìk dan nooit begrijpen.

Nu begrijp ik ze wel. Ik had nooit kunnen bedenken hoe voelt. Nu ik het meemaak merk ik dat je er eigenlijk niet echt iets bij voelt. Je doet dingen gewoon.

Nou ja, ik niet helemaal. Ik voel me bij alles wat ik doe nog altijd trots. Omdat ik het gedaan heb, omdat ik het afgemaakt heb, omdat ik me er ‘gewoon’ bij voelde. Omdat ik begonnen ben.